Οχι, δεν θα δεχθώ ότι τα παιδιά που κάνουν bullying είναι πάντα παρατημένα. Και τι σημαίνει δηλαδή και αν ήταν; Τα παιδιά αυτά είναι πολύ πιθανό να τα έχουν και όλα. Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση αυτοί που μου έκαναν bullying ήταν πιο πλούσιοι από μένα
Με αφορμή την αυτοκτονία του 14χρονου μαθητή στην Αργυρούπολη θα ήθελα να παραθέσω κάποιες απόψεις από προσωπική εμπειρία για το αρρωστημένο φαινόμενο του bullying (στα ελληνικά, θυματοποίηση). Ημουν θύμα bullying. Στη B’ Λυκείου χρειάστηκε να αλλάξω σχολείο στη μέση της χρονιάς. Βρισιές και απειλές σε καθημερινή βάση από πέντε συμμαθητές μου και απεριόριστος φθόνος από μέρους τους (ήμουν βλέπετε πολύ καλός μαθητής). Η αλλαγή σχολείου αναπόφευκτη, ειδάλλως θα γινόταν ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Αλλαγή σχολείου λοιπόν στη μέση της χρονιάς και συμβαίνουν τα εξής: οι καινούργιοι καθηγητές και συμμαθητές με αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Μου κόλλησαν μια ετικέτα: είμαι ο αδύναμος, αυτός που έχει ψυχολογικά προβλήματα.
Το bullying δεν είναι ένα φαινόμενο «δυνατού» – «αδύναμου». Είναι ένα φαινόμενο όπου δυστυχώς ένας φυσιολογικός άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει έναν ή περισσότερους μη φυσιολογικούς ανθρώπους. Δεν μπορεί να είναι ψυχικά υγιής ένας άνθρωπος που στην εφηβική ηλικία έχει τέτοιο μίσος μέσα του και μάλιστα τις περισσότερες φορές αναίτιο και το οποίο άτομο συστηματικά και προσχεδιασμένα εκδηλώνει αυτό το μίσος σε συνομήλικό του. Η διαταραχή στην ανθρώπινη φύση δεν κοιτάζει ηλικία, δηλαδή στο bullying δεν ισχύει η φράση «παιδιά είναι». Είναι μύθος να πιστεύουμε ότι ο «δυνατός» στο bullying είναι πραγματικά δυνατός. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
