«Αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος, είναι ευεργέτης μου μεγάλος» που έλεγε και το τραγούδι του Νίκου Γούναρη. Ή, μήπως, αντίπαλος μεγάλος; Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ είχε αποφανθεί, πριν το ’50, στο «Δεύτερο φύλο» της: στην πατριαρχία η γυναίκα είναι «ο άλλος». Ο αντίπαλος και όχι υποχρεωτικά ο ευεργέτης ή ο σωτήρας ο μεγάλος (κατά το τραγούδι).
Αυτός «ο άλλος», λοιπόν, είχε λόγο και στην εικόνα. Ή προσπάθησε να έχει, από τη δεκαετία του ’20 και ενώ το σινεμά ως Εβδομη Τέχνη έκανε τα πρώτα του βήματα, διαμορφώνοντας εικόνες στερεότυπες. Κάπου εκεί άρχισαν οι πιο θεωρητικοί και κυρίως οι πιο θεωρητικές να μιλούν για το στερεότυπο «ανδρικό βλέμμα» στον κινηματογράφο, που διαφέρει πολύ από το γυναικείο. Από το βλέμμα «του άλλου» της Μποβουάρ. Ενα βλέμμα που βασιζόταν, όπως υποστήριζαν, σε συγκεκριμένα στερεότυπα. Οπως η Παναγία/Μαντόνα, ως αγιοποιημένη εικόνα της μητέρας, αλλά και ως Σύμβολο του Σεξ. Ως Θεά/Ντίβα ή Γυναίκα Βαμπ(ίρ), κάτι σαν δαιμονοποίηση του γυναικείου φύλου και απεικόνισή του ως την πηγή καταστροφής. Ή, ως Γυναίκα Τρόπαιο και ως Καταφύγιο του Ανδρα, κυρίως στα γουέστερν.
Κάπως έτσι, από το 1975 η Λόρα Μάλβεϊ μιλούσε στο «Screen» για τις στερεότυπες εικόνες της πατριαρχικής κοινωνίας και στον κινηματογράφο, ο οποίος αντανακλά «την κοινωνικά καθιερωμένη ερμηνεία της διαφοράς του φύλου». Και αυτό μέσα από το λεγόμενο «ανδρικό βλέμμα», ως βλέμμα της κάμερας και του κοινού μέσα από αυτήν. Τόσο «ανδρικό», που για τις γυναίκες να φτάνει να μπορεί να είναι αποδεκτό από το ίδιο κοινό μόνον μέσα από την ανδρική ταύτιση. Μέσα από την «αρρενοποίηση του γυναικείου βλέμματος». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
