«Όταν καθόμουν στο κομπιούτερ μου, χειρονομούσε, μου έπιανε τα ποδιά και αν φορούσα μια χαλαρή́ μπλούζα προσπαθούσε να βάλει το χέρι μέσα απ’ αυτήν. Έπειτα προσπαθούσε να με φιλήσει στο σβέρκο και το στόμα. Αισθανόμουν πολύ́ άσχημα. Βρισκόμουν σ’ ένα είδος διλήμματος, επειδή́ τραβιόμουν κι έτσι τον απέφευγα, αλλά́ θα προτιμούσα να του έλεγα: “Μάζεψε επιτέλους τα χεριά σου!” αλλά́ φοβόμουν την απόλυση. Δεν ήξερα τι ακριβώς έπρεπε να κάνω για να αποφύγω την απόλυση. Θα ήταν γι’ αυτόν το πιο απλό́ πράγμα στον κόσμο να με απολύσει.» [1]
Αυτή είναι η μαρτυρία μιας εργαζόμενης γυναίκας σε εταιρεία πωλήσεων στην Ελλάδα.
Στη χώρα μας, δεν υπάρχε το κίνημα #MeToo, όπως αυτό δημιουργήθηκε στην Αμερική και εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Ο φόβος της απόλυσης συνεχίζει να υπερισχύει της ανάγκης των γυναικών να μιλήσουν για τις συμπεριφορές που ανέχονται στο εργασιακό τους περιβάλλον, οι οποίες μπορεί να κινούνται από την απλή απρέπεια μέχρι και το σημείο της παρενόχλησης.
Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες οι οποίες έχουν έρθει αντιμέτωπες με τέτοιες καταστάσεις στον εργασιακό τους χώρο, και δεν έχουν βρει τη δύναμη να το αντιμετωπίσουν. Υπάρχουν γυναίκες που καταπίνουν το θυμό και την αγανάκτησή τους κάθε μέρα, προκειμένου να μπορέσουν να συνεχίσουν να αγοράζουν φαγητό για την οικογένειά τους. Υπάρχουν γυναίκες που δεν τολμούν καν να μιλήσουν για αυτό στα κοντινά τους πρόσωπα, γιατί φοβούνται ότι θα τους πει κάποιος "φταις κι εσύ όμως" ή "μήπως έχεις κάνει κάτι εσύ και τον προκαλείς;" ή, ακόμα χειρότερα "έλα τώρα που δεν σου αρέσει".
Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι μια ατυχής στιγμή. Αναλόγως την περιοχή, μέχρι και έξι στις δέκα εργαζόμενες έχουν υποστεί κάποια μορφή παρενόχλησης στην Ελλάδα.
Μεταξύ του 40 – 50% των γυναικών στην Ε.Ε. έχουν δεχθεί σεξουαλικές προτάσεις, σωματικά αγγίγματα και άλλες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία τους [2].
Το 61% των γυναικών που δουλεύουν στον τομέα των υπηρεσιών στην ΕΕ έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση τουλάχιστον μια φορά κατά τη διάρκεια της ζωής τους[ 3].
Και όλες εμείς, που έχουμε μεγαλώσει και δουλέψει στην Ευρώπη μπορούμε να θεωρηθούμε τυχερές, εφόσον μπορεί να είμαστε μια απο τις 4 στις 10 γυναίκες που δεν θα δεχθούν σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία τους. Αν είχαμε γεννηθεί στην Ουγκάντα, μόλις μια στις δέκα από εμάς δεν θα δεχόταν κάποια στιγμή σεξουαλική παρενόχληση από κάποιον άνδρα προϊστάμενό της.
Στις 10–21 Ιουνίου 2019, όλες οι χώρες του κόσμου θα συνεδριάσουν στη Γενεύη, στο πλαίσιο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας και θα υιοθετήσουν την πρώτη διεθνή σύμβαση που θα είναι δεσμευτική και θα περιλαμβάνει ορισμούς για την παρενόχληση και τη βία στην εργασία που θα είναι κατανοητοί και θα προστατεύουν όλους τους εργαζόμενους σε όλους τους χώρους εργασίας είτε πρόκειται για υπαλλήλους, είτε πρόκειται για εργάτριες, είτε πρόκειται για αγρότισσες, είτε πρόκειται για γυναίκες που εργάζονται σε αδήλωτη εργασία.
Η ΑctionAid στέκεται στο πλευρό των γυναικών στον αγώνα τους για μία πιο δίκαιη ζωή, χωρίς βία και διακρίσεις σε όλες τις χώρες δράσης της και γι’ αυτό θεωρεί ότι η Σύνοδος του ΔΟΕ δεν πρέπει να αποτελέσει μια χαμένη ευκαιρία. Με συναντήσεις και επιστολές στους εκπρόσωπους της Ελλάδας, τη ΓΣΕΕ, τον ΣΕΒ και το Υπουργείο Εργασίας, ζητάει να υποστηρίξουν τη διεθνή σύμβαση που θα στείλει ξεκάθαρα το μήνυμα ότι η βία και η παρενόχληση στην εργασία είναι μη αποδεκτή και απαιτεί την άμεση και αμέριστη προσοχή μας.
Σήμερα, έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να ψηφιστεί η πρώτη διεθνής σύμβαση κατά της βίας και της παρενόχλησης στην εργασία.
Υπογράψτε την έκκληση εδώ
[1] https://docplayer.gr/7066-Den-anehomaste-ti-sexoyaliki.html
[2] http://www.endvawnow.org/en/articles/299-fast-facts-statistics-on-violence-against-women-and-girls-.html
[3] https://fra.europa.eu/en/publication/2014/violence-against-women-eu-wide-survey-survey-methodology-sample-and-fieldwork
