Οι γυναίκες στην Ελλάδα μιλούν. Όλο και περισσότερες ιστορίες παρενόχλησης έρχονται στο φως

10 Ιουνίου 2019

Στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, το ελληνικό twitter κατακλύστηκε από γυναίκες οι οποίες αποφάσισαν να μοιραστούν τις ιστορίες σεξουαλικής παρενόχλησης που έχουν συμβεί στη ζωή τους. Η αφορμή δεν είναι απολύτως σαφής. Μπορεί να προήλθε από μια και μοναδική μαρτυρία που έδωσε το έναυσμα, ή μπορεί να πυροδοτήθηκε από την ιστορική νίκη του γυναικείου κινήματος, χάρη στην οποία οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη χωρίς συναίνεση, αποτελεί βιασμό. Όποια κι αν είναι η αιτία, πυροδότησε μια σειρά από εξομολογήσεις γυναικών, που προκαλούν δεκάδες συναισθήματα: Θυμός. Φόβος. Αγανάκτηση. Θλίψη. Λύτρωση. Ανησυχία. Θαυμασμό.

Η παρακάτω μαρτυρία ανήκει σε μια κοπέλα, η οποία δε μοιράστηκε μόνο μία, αλλά πολλές ιστορίες μαζί. Καλύπτουν περίπου 12 χρόνια, από την εφηβεία της, μέχρι περίπου τα 25 της.

Αύγουστος 2012, Ηράκλειο Κρήτης, διακοπές στης κολλητής μου. Περίπατος σε παιδική χαρά στην παραλιακή, το μεσημέρι. Λόγω ηλίου δεν υπήρχε κανείς στην παραλιακή συν ότι γινόταν έργα και δεν ήταν κατάλληλος για πολλά ο χώρος. Άντρας με βλέμμα τελείως άρρωστο μας παίρνει στο κατόπι. Μόλις συνειδητοποιούμε ότι όντως μας ακολουθεί, αλλάζουμε δρόμο, ανεβαίνουμε τις σκάλες, προσπαθούμε να βγούμε στο δρόμο που έχει κόσμο. Συνεχίζει να μας ακολουθεί και περίμενε να ξαναξεκινησουμε όταν σταματούσαμε δίπλα σε κόσμο.

Ίδιο καλοκαίρι, τέλος Αυγούστου - αρχές Σεπτεμβρίου. Περιμένω φίλο για καφέ 10πμ στην Αριστοτέλους, μέσα στον κόσμο. Μιλάω σε φίλη στο τηλέφωνο που ακούει την συνομιλία που ακολουθεί: Άντρας στα 40κατι με πλησιάζει και με ρωτάει αν είμαι μοντέλο. Απαντάω ναι (ήμουν όντως τότε) και του λέω ότι πρέπει να φύγω γιατί διαισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Συνεχίζει. Να σου δώσω τον αριθμό μου μπλα μπλα. Φεύγω και με ακολουθεί. Μου πιάνει τον ώμο. Μου λέει ότι ειναι ατζέντης και τον λένε Νίκο, τον ρωτάω το πρακτορείο του και το επώνυμο του. Δεν μου απαντά ΚΑΝΕΝΑ από τα δύο. Επιμένει να μου δώσει τον αριθμό του σε ένα χαρτάκι. Ήρθε εκείνη τη στιγμή ο φίλος μου και έφυγε κατευθείαν, εξαφανίστηκε. Είχα πάρει την πινακίδα της μηχανής του. Η φίλη που άκουσε τη συνομιλία με επιβεβαίωσε ότι ακουγόταν εντελώς ανώμαλος. Δύο μέρες μετά βρέθηκε στην άλλη άκρη της πόλης στο προάστιο που ζούσα και μου έκλεισε το δρόμο με τη μηχανή του και με ρωτούσε γιατί δεν επικοινώνησα πολύ επιθετικά. Εμφανίστηκε ο πατέρας μου ευτυχώς και μετά από αυτό δεν τον ξαναείδα.

Pride parade 2015, ντυμένη με αντρικό πόλο μπλουζάκι, με δύο φίλους είμαι μέσα στην παρέλαση. Γέρος που ήταν πίσω μας για ώρα ΟΡΜΑΕΙ από πίσω μου και μου πιάνει το στήθος ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΕΛΦΙ.

Ιούνιος 2010, εγώ και δύο φίλες μου, κοπέλες της εκκλησίας με κάτι φούστες μέχρι το πάτωμα και μπλουζάκια μέχρι το λαιμό γυρνάμε σπίτι μετά από βραδινό καφέ. Δύο άντρες κάπου στα 50+ μας παίρνουν στο κατόπι και μας φωνάζουν προστυχιές. Τρέχουμε και αρχίζουν να τρέχουν πίσω μας. Μπήκαμε στο σπίτι μου και χτυπούσαν πίσω μας την πόρτα. Αναγκάστηκαν να φωνάξουν τους γονείς τους να έρθει να τις πάρει (17 χρονών όλες μας τότε)

Ιούλιος 2018, γυρίζω σπίτι από βραδινή βάρδια, Λονδίνο, καλό προάστιο, 4.30 το ξημέρωμα. Μαύρο ντυμένος άντρας με καλυμμένο το κεφάλι με κουκούλα και το πρόσωπο με κασκόλ (στον πιο καυτό Ιούλη που είχε ποτέ το Λονδίνο) με ακολουθεί. Ψυχή στα περίχωρα. Πρόλαβα και μπήκα σπίτι.

Φεβρουάριος 2006, είμαι 13 ετών. Ένας εφαψιας τρίβει το πέος του πάνω μου επανειλημμένα σε γεμάτο λεωφορείο. Είμαι με τη μητέρα μου η οποία έχει πολλά σοβαρά ψυχολογικά και δεν μπορούσα να πω κάτι.

Αυτά είναι μόνο ΜΕΡΙΚΑ παραδείγματα. Στις περισσότερες περιπτώσεις στάθηκα τυχερή και μόνο φοβήθηκα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μόνο φοβήθηκα για τη ζωή μου και τη σωματική μου ακεραιότητα κάνοντας φυσιολογικά πράγματα. Εκεί φτάσαμε.

Θυμήθηκα κι άλλο. Καλοκαίρι 2011, είμαι σε beach bar με δύο φίλες νωρίς το απόγευμα. Βγαίνοντας από την τουαλέτα ένας Ολλανδός τουρίστας μου μπλοκάρει την έξοδο και με κοιτάει με ύφος "τώρα την έκατσες". Έξω η μουσική δυνατή, καμία ελπίδα να ακουστώ αν φωνάξω, οι τουαλέτες άδειες. Δεν με κρατάνε τα πόδια μου από το σοκ. Οι φίλες μου όμως τον είχαν δει ύποπτο και φώναξαν κάποιον από το μαγαζί ΕΥΤΥΧΩΣ.

Τέλος πάντων, είναι άλλα τόσα κι άλλα τόσα. Δεν μιλάω καν για το πέσιμο που δεν έλεγε να σταματήσει καθώς το όχι δεν το λαμβάνει υπόψιν σχεδόν κανείς. Δεν θα μιλήσω για εκείνους που στις συνεντεύξεις για δουλειά μου έλεγαν ή θα μου κάτσεις ή δεν έχει τίποτα (πόσα τέτοια...)

Αυτά είναι όλα παραδείγματα του βιαστή της γειτονιάς, του δρόμου. Αυτά που σε κάνουν να μην νιώθεις ασφάλεια πουθενά και καμιά ώρα της ημέρας.

Αυτή είναι η ζωή μιας γυναίκας, της όποιας γυναίκας, όποιας ηλικίας, όποιας κατάστασης, με όποια ρούχα, την όποια ώρα, την όποια μέρα, που κάνει την όποια δραστηριότητα.

Ένας άντρας δεν θα το ζήσει ποτέ αυτό. Δεν καταλαβαίνει καν τις περισσότερες φορές ότι ανά πάσα στιγμή ο οποιοσδήποτε μπορεί να του κάνει οτιδήποτε γιατί απλά είναι πιο δυνατός. Δεν νιώθει ανασφάλεια ζώντας, κάνοντας καθημερινές δραστηριότητες. Δεν καταλαβαίνει.

Λυπάται τη γυναίκα μόνο όταν κάτι φριχτό συμβαίνει στη μάνα του, την αδερφή του, τη γυναίκα του, την κόρη του. Η γυναίκα από μόνη της όταν περιγράφει τέτοια περιστατικά δεν είναι ένας άνθρωπος. Είναι ένα αποκαλυπτικό ρούχο, μια συμπεριφορά, ένα μακιγιάζ, ένα after hours time slot.

@nihiliensis_

Ανήμερα Χριστούγεννα 2012, 6μμ, μπλουζάκι-τζιν-μπουφάν ξεκουμπωτο. Μπαίνω σε παντελώς ΑΔΕΙΟ - λόγω ημέρας και ώρας- λεωφορείο στην αφετηρία, ο ένας και μοναδικός επιβάτης που μπήκε μετά έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Μου κακοφάνηκε αλλά καθόμουν από μέσα.
— Πρέσβειρα κακής θέλησης (@nihiliensis_) June 5, 2019