Παγκόσμια Ημέρα του Κόκκινου Χεριού: Η τραγική ιστορία πίσω από τα παιδιά που γίνονται στρατιώτες

Η Ημέρα της Ερυθράς Χειρός καθιερώθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2002, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των παιδιών στις Ένοπλες Συγκρούσεις. Η Ελλάδα επικύρωσε την συνθήκη στις 22 Οκτωβρίου 2003. Σήμα της είναι μία κόκκινη παλάμη, η οποία περικλείει το περίγραμμα ενός παιδιού- στρατιώτη, ενώ το κεντρικό σύνθημα είναι: "Δείξε ένα κόκκινο χέρι" -με άλλα λόγια, "βάλε ένα τέλος". Σήμερα, σε διάφορα σημεία της γης, πρόκειται να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις, ενάντια στην τακτική που αντικαθιστά την παιδική αθωότητα με τα πιο βίαια ένστικτα. Μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας που δεν θα έπρεπε να γίνεται μόνο μία φορά τον χρόνο.

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη σε μία από τις χειρότερες μορφές παιδικής κακοποίησης. Γνωστή ως Ημέρα Ερυθράς Χειρός ή Ημέρα Κόκκινου Χεριού, η 12η Φεβρουαρίου γιορτάζεται κάθε χρόνο, ώστε να υπενθυμίζει στους πολίτες του κόσμου πως πολλά παιδιά στρατεύονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη, παρά τη θέλησή τους, σε πολέμους και ένοπλες συγκρούσεις. Εάν κάποια από αυτά αρνηθούν να υπακούσουν στις εντολές ή προσπαθήσουν να ξεφύγουν, ξέρουν πως θα θανατωθούν.

Κάθε χρόνο, ο αριθμός των παιδιών που γίνονται στρατιώτες σε όλο τον κόσμο, αυξάνεται, καθώς όλο και περισσότερα είναι τα παιδιά που στρατεύονται. Παραδείγματα εκτεταμένης χρησιμοποίησης παιδιών ως στρατιωτών παρατηρούνται κυρίως, σε χώρες της Αφρικής (Κονγκό, Ρουάντα, Ουγκάντα, Σουδάν, Ακτή Ελεφαντοστού), αλλά και στις Φιλιππίνες, τη Μιανμάρ (Βιρμανία) και την Κολομβία.

Τα παιδιά δουλεύουν ως σκλάβοι, που μεταφέρουν προμήθειες του στρατού ή εργάζονται για την κατασκευή έργων υποδομής. Τα παιδιά μάχονται για όποια πλευρά "προλάβει" να τα στρατολογήσει, πάντα υπό την απειλή του θανάτου. Πολλά από αυτά, έχουν δει με τα μάτια τους τους γονείς τους να σφαγιάζονται ή να οδηγούνται σε ειδικά στρατόπεδα.

Μετρώντας ανυπολόγιστα ψυχικά τραύματα, τα ανήλικα παιδιά κρατούνται, συνήθως, αιχμάλωτα σε στρατόπεδα της περιοχής όπου δραστηριοποιούνται οι παραστρατιωτικές ή/και τρομοκρατικές οργανώσεις που τα στρατολογούν και "εκπαιδεύονται" συνήθως, για περίπου δύο ή τρεις μήνες.

Μετά τον εκφοβισμό ακολουθεί η απειλή με θανάτωση εάν δεν υπακούσουν στις εντολές. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια από αυτά αναγκάζονται να σκοτώσουν ή να ακρωτηριάσουν άλλα παιδιά που προσπάθησαν να διαφύγουν.

Κάποια από αυτά στρατεύονται, υπό την επήρεια ναρκωτικών, ώστε να έχουν περισσότερο θάρρος. Πολλές φορές, ο εξαναγκασμός ακολουθείται από την υπόσχεση πως, συμμετέχοντας σε "μυστικές κοινωνίες", τα παιδιά θα αποκτήσουν μαγικές δυνάμεις ή θα κερδίσουν μία θέση σε κάποιο "πάνθεο" ή στην αθανασία. Αυτομάτως, γεννιέται η πίστη πως η "μαγεία" θα τα προστατεύσει και θα σταματήσει την απειλή του εχθρού.

Συγκριτικά με τους ενήλικες στρατιώτες, τα παιδιά "κοστίζουν" πιο λίγο, δεδομένου ότι τρώνε λιγότερο και είναι πιο εύκολα στο χειρισμό. Εισερχόμενα στο πεδίο της μάχης, τα παιδιά που είναι μικρότερα σε ηλικία, τοποθετούνται πιο κοντά στον εχθρό, ενώ πρέπει να δείχνουν ατρόμητα.

Διάφορες οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, παλεύουν για αυτά τα παιδιά και αναλαμβάνουν τη φροντίδα όσων καταφέρουν να διαφύγουν από τα στρατόπεδα. Τότε, ξεκινά ένας νέος γολγοθάς. Η αποστρατεία, ο αφοπλισμός και η κοινωνική επανένταξη δεν αποτελούν εύκολη υπόθεση. Πολλά από τα παιδιά, τελικά, αρνούνται να επιστρέψουν στα σπίτια τους, επιλέγοντας οικειοθελώς να γίνουν στρατιώτες.

Κάποιοι ανήλικοι στρατιώτες αναγκάζονται να σκοτώσουν ή να ακρωτηριάσουν άλλα παιδιά που προσπάθησαν να διαφύγουν". Σύμφωνα με έρευνα Γερμανών επιστημόνων, πολλά παιδιά που βρίσκονται σε κέντρα αποκατάστασης ζουν και ξαναζούν το ίδιο τραυματικό γεγονός. Αρνούνται να δεχτούν τη συμφιλίωση με το παρελθόν και θεωρούν την εκδίκηση ως τον μόνο τρόπο να ξεπεράσουν την μετατραυματική περίοδο.

"Όταν μεγαλώσω, θα οργανώσω μια συμμορία και θα πάρω εκδίκηση για λογαριασμό του πατέρα μου", αναφέρει στο BBC, ο δωδεκάχρονος Asif από το Αφγανιστάν., ενώ άλλα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι να επιστρέψουν στις ρίζες τους. "Απλά θέλω να πάω σπίτι μου και να είμαι με την οικογένειά μου", δηλώνει ο Christopher από την Ουγκάντα. Οι μαρτυρίες και τα προσωπικά βιώματα των παιδιών που γίνονται στρατιώτες είναι συνώνυμα της ημέρας, στην οποία θα έπρεπε να έχει μπει ήδη ένα παγκόσμιο οριστικό τέλος.

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Instagram/ childsoldiersawareness