«Το ταΐζω, αλλά πρέπει να το αφήσετε να μεγαλώσει». Το πρώτο ψήγμα ρατσισμού έχει ήδη περάσει στο βρέφος

Προφανώς, "All Lives Matter". Προφανώς, “Black Lives Matter”. Δυστυχώς, όμως δεν μιλάμε για τα προφανή πια. Σίγουρα όχι, στις διαχρονικά ρατσιστικές κοινωνίες των Πολιτειών της Αμερικής. Γιατί εκεί που θεωρητικά το αυτονόητο είχε γίνει δεδομένο, μία ακόμα δολοφονία ενός μαύρου 46χρονού, του George Floyd, από λευκό αστυνομικό επαναφέρει κοινωνικά κακέκτυπα που κανονικά δεν χωρούν σε δημοκρατικές κοινωνίες του σήμερα.

Η ζωή δεν έχει ένα χρώμα. Η ζωή δεν είναι μέγεθος μετρήσιμο. Η ζωή δεν είναι μετοχή που ανεβοκατεβαίνει. Η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Έχει την ίδια αξία η ζωή μου, η ζωή σου, η ζωή τους. Έχει την ίδια αξία τώρα, από πάντα και για πάντα. Κι αν κάποτε παρερμηνεύθηκε, ήταν γιατί μία φάρα θεωρήθηκε ανώτερη. Γιατί η φύση του ανθρώπου είναι αχόρταγη κι αδηφάγα. Γι’ αυτό, όμως ο άνθρωπος έχει νου και σκέψη.

Κι αυτές τις σκέψεις δεν τις γράφω για να διαβάσετε ένα ακόμα «κατηγορώ», ένα ακόμα «συμπάσχω». Έχουν γραφτεί πολλά κι εύστοχα, αναλυτικά και δίκαια κείμενα. Όλα αυτά όμως, στο μυαλό μου τριγυρίζουν από την ώρα που πέρασε στο feed του Facebook αυτή η εικόνα.

Βλέποντας αυτή τη γυναίκα να θηλάζει το μωρό της, σχεδόν ασυνείδητα έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της. Δεν είναι πολύς ο καιρός που πέρασε από τότε που βρισκόμουν στη θέση της. Λίγους μήνες πριν, θήλαζα κι εγώ το μωρό μου. Είμαι σίγουρη ότι εκείνη την ώρα είχαμε τις ίδιες σκέψεις. Μοιραζόμαστε καινούργιους φόβους, έχουμε παρόμοια άγχη, περισσότερο διογκωμένα από την πραγματική τους διάσταση, σαφώς. Υπάρχει ταύτιση σκέψης εκείνη τη στιγμή ανεξάρτητα από ηλικία, χρώμα, θρησκεία, κοινωνική θέση.

Ίσως, αυτές οι σκέψεις, οι φόβοι και τα άγχη είναι ένας ακόμα ενστικτώδης τρόπος της μητρικής προστασίας. Η διαφορά μας είναι στη λεζάντα, όμως. Κακώς. Φυσικά. Πολύ κακώς. Την ώρα που κεντάς όνειρα και του πλέκεις ευχές με όμορφα λόγια, την ώρα που ψιθυρίζεις νανουρίσματα, την ώρα που το κοιτάς με το πιο καθαρό βλέμμα του κόσμου, καμία σκιά δεν πρέπει να αμαυρώνει τη στιγμή.

Κι όμως, εκείνη η μαμά έχει δεύτερες σκέψεις. Έχει μία ανησυχία παραπάνω και όπως του μεταδίδει τα οφέλη του μητρικού γάλακτος με τον θηλασμό και αυτά της αγκαλιάς της, του μεταφέρει άθελά της ένα μόνιμο άγχος. Έναν φόβο που φυτοζωεί σε όλη τη ζωή της και του παιδιού της. Έναν φόβο που οι κοινωνίες, οι σύγχρονες και δημοκρατικές φροντίζουν να τροφοδοτούν και κατά καιρούς να τον επιβεβαιώνουν με τον πιο βίαιο κι απάνθρωπο τρόπο.

«Το ταίζω, αλλά πρέπει να το αφήσετε να μεγαλώσει». Το πρώτο στίγμα έχει ήδη περάσει στο βρέφος. Εκείνο μεγαλώνει με ένα βάρος παραπάνω και η μαμά του ζει με ένα άγχος περισσότερο.

Γιατί ο ρατσισμός, για κακή μας τύχη, έχει εκφάνσεις πολλές και είναι ένα πολυεπίπεδο και πολυκλαδικό φαινόμενο που η εξάλειψή του μπορεί να γίνει μόνο από τη ρίζα. Διαφορετικά πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για να ξεφυτρώνουν ρατσιστικά φαινόμενα. Ο ρατσισμός και ο φόβος του δεν είναι κληρονομικά χαρακτηριστικά. Δεν πρέπει να περνούν από τη μαμά στο παιδί. Το χρώμα του δέρματος είναι ένα κληρονομικό χαρακτηριστικό, όπως το χρώμα των μαλλιών και των ματιών. Κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Κανείς δεν μετρά λιγότερο στην εξίσωση.

Για καλή μας τύχη όμως, έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία να ξεριζώσουμε το κακό. Ο τρόπος και ο χρόνος που θα συμβεί, αυτό είναι στο χέρι μας. Εγώ μιλώ άνετα από την «ασφάλεια» μιας κοινωνίας του σπουδαίου δυτικού πολιτισμού. Ενός πολιτισμού όμως, που τρίζουν τα θεμέλιά του. Αυτά για τα οποία όλοι καυχιόμαστε ότι είναι οι σταθερές του. Ο ρατσισμός είναι που κάνει τα θεμέλια αυτά σαθρά, που σαπίζει τις ανθρώπινες αξίες. Ο φυλετικός ρατσισμός ακυρώνει το ίδιο μας το είδος. Απορρίπτει τον ίδιο μας τον εαυτό. Η φυλή είναι μία, η ανθρώπινη, όπως ξεκαθάρισε η εκπαιδευτικός κι ακτιβίστρια Jane Eliot, και μοιράστηκε στο insta προφίλ της, η Μαίρη Συνατσάκη.

Κάθε πεποίθηση διαφορετική αποτελεί απλά μία ανούσια πηγή μίσους, που σίγουρα δεν έχει ανάγκη αυτός ο πλανήτης.