Η συγκλονιστική ομιλία της Δώρας Παντέλη: «Βρήκα το δικό μου καταφύγιο στο μπάσκετ»
JTeam
26 Νοεμβρίου 2022
Πριν ξετυλίξει το κουβάρι της δικής της ζωής, της δικής της πορείας στον αθλητισμό, έδωσε το μήνυμά της από την αρχή. Μιλά για τα κορίτσια που χρειάζονται μία ιστορία για να πάρουν λίγη ακόμη δύναμη και να συνεχίσουν, όπως η δύναμη που έπαιρνε εκείνη από το μπάσκετ: «Το 1999 έκανα μία απόπειρα να φύγω από το σπίτι, να βρω ενα αλλού ένα καταφύγιο, γιατί στο δικό μου σπίτι συνέβαιναν πράγματα που εύχομαι σε κανένα άλλο παιδί να μην συμβούν γιατί καθημερινά ακούμε για ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση και πράγματα μας σοκάρουν. Στο δικό μου το σπίτι, λοιπόν, συνέβαιναν τέτοια πράγματα και έψαχνα να βρω μία διέξοδο. Η διέξοδός μου, τότε, ήταν το μπάσκετ».
Τη Δώρα Παντέλη τη γνωρίζουμε όλοι, την έχουμε δει σε παρκέ να αναλύει αγώνα μπάσκετ και να παρουσιάζει, να μιλά με εξέχουσες προσωπικότητες και να δίνει παράδειγμα σε άλλες γυναίκες που θέλουν να μπουν στον -ανδροκρατούμενο- χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Η ίδια, στο 1st GWomen Sports Summit, μας σύστησε και τη μικρή Δώρα που ήθελε να φεύγει από το σπίτι της επειδή δεν βίωνε καλές καταστάσεις. Τη Δώρα που πήγαινε σχολείο το πρωί, προπόνηση το απόγευμα και στη δουλειά το βράδυ για να μπορεί να έχει χρήματα και να παίζει μπάσκετ. Τη Δώρα που βρισκόταν στο δίλημμα του να δουλέψει για να έχει λεφτά για εισιτήρια ή να παίξει με την Εθνική ομάδα. Τη Δώρα, το κορίτσι από το Περιστέρι που το 1999 που πρωτογνώρισε το μπάσκετ ούτε που μπορούσε να φανταστεί που θα βρισκόταν σήμερα και πόσο πολύ θα ενέπνεε άλλες γυναίκες με τη δική της ιστορία.
Με απλά λόγια, χωρίς βαρύγδουπες λέξεις και μόνο με αλήθειες η Δώρα Παντέλη μέσα σε 10 λεπτά (και κάτι) κατάφερε να μας ταξιδέψει και να μας δείξει πως ο αθλητισμός μπορεί να κάνει τη ζωή ενός κοριτσιού καλύτερη. Στις παρακάτω γραμμές θα ταξιδέψετε κι εσείς, όπως κι εμείς τη μέρα του συνεδρίου, από το 1999 στο 2004, στο 2006, το 2019 και το σήμερα μέσα από το μπάσκετ και τα μάτια μίας γυναίκας που νιώθει υποχρέωση να μοιραστεί την ιστορία της για να εμπνεύσει τα κορίτσια που μοιάζουν με τη νεαρή Δώρα του 1999.
«Έψαχνα να βρω ένα καταφύγιο, μία δικαιολογία να φεύγω από το σπίτι»
«Το 1999 έκανα μία απόπειρα να φύγω από το σπίτι, να βρω αλλού ένα καταφύγιο, γιατί στο δικό μου σπίτι συνέβαιναν πράγματα που εύχομαι σε κανένα άλλο παιδί να μην συμβούν και το λέω γιατί καθημερινά ακούμε για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση σε ποσοστά που σοκάρουν. Στο δικό μου το σπίτι, λοιπόν, συνέβαιναν τέτοια πράγματα και έψαχνα να βρω μία διέξοδο. Η διέξοδός μου, τότε, ήταν το μπάσκετ. Τυχαία, λοιπόν, ένα Σάββατο πρωί βρέθηκα σε ένα γήπεδο μπάσκετ μαζί με τον ξάδερφό μου. Ήταν η δική μου δικαιολογία να φύγω από το σπίτι. Είδα μετά την προπόνηση του ξάδερφού μου να κάνουν προπόνηση γυναίκες (κορασίδες). Δεν είχα δει ξανά γυναίκες να παίζουν μπάσκετ. «Παίζουν οι γυναίκες μπάσκετ;» σκέφτηκα. Ήταν 1999, δεν το είχα ξαναδεί εγώ πουθενά. Και πηγαίνω δειλά δειλά στον προπονητή και του λέω «Γεια σας, θέλω να ξεκινήσω μπάσκετ». Ήμουν ψηλή από τότε οπότε με είδε και μου λέει «έλα αύριο, έλα Κυριακή». Και από τότε βρήκα το δικό μου καταφύγιο στο γήπεδο του μπάσκετ.
Σας μιλώ ειλικρινά, κάθε μέρα περίμενα πότε θα τελειώσει το σχολείο για να πάρω την τσάντα μου και να πάω στην προπόνηση. Υπήρχαν βράδια που το έσκαγα κυριολεκτικά από το σπίτι μου, για να πάω σε ένα γήπεδο μπάσκετ, στο ανοιχτό γήπεδο του Γ.Σ. Περιστερίου, και καθόμουν ώρες ατελείωτες εκεί. Απλά καθόμουν κάτω, στο τσιμέντο, και κοιτούσα τα αστέρια γιατί εκεί, ακόμη και τώρα, γαληνεύει η ψυχή μου. Και το λέω γιατί είναι πολύ σημαντικό να βρίσκουμε πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους και γαληνεύουν την ψυχή μας.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μπάσκετ, ήρθαν διακρίσεις σε ατομικό επίπεδο, ήμουν στις «μικρές» Εθνικές ομάδες, πήρα μεταγραφή τότε στον ΓΑΣ Άνω Λιοσίων όπου έμαθα τι σημαίνει επαγγελματισμός και πως να είμαι αθλήτρια 24 ώρες το 24ωρο. Είχα δίπλα μου συμπαίκτριες που ήταν και είναι ακόμη πολύ μεγάλα ονόματα του χώρου και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό. Αλλά δεν μου ήταν αρκετό γιατί δεν έπαιζα πολύ. Βλέπετε στην ηλικία των 16-17 ετών θέλεις να παίζεις. Τότε πήρα την απόφαση να πάω στις Σέρρες, να παίξω στην Α1 στον Πανσερραϊκό. Αλλά επειδή οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με υποστηρίξουν, έπρεπε να πάω μόνη μου. Να βρω δουλειά, να πηγαίνω σχολείο στη Γ’ Λυκείου και να προσπαθώ να παίξω και στην Α1, να πρωταγωνιστήσω. Οπότε πήγαινα το πρωί σχολείο, το απόγευμα προπόνηση και το βράδυ δούλευα σερβιτόρα. Γιατί ήθελα να παίξω μπάσκετ. Και το λέω γιατί ακούω πολλά παιδιά να λένε πως δεν θα πάνε προπόνηση για να βγουν π.χ. για καφέ. Ο αθλητισμός θέλει θυσίες. Και κοιτάζοντας πίσω, ό,τι θυσία έκανα έπιασε τόπο.
Διαβάστε περισσότερα στο gazzetta.gr
