Κατάθλιψη, but make it fun; Πώς τα memes έγιναν κραυγή για βοήθεια μέσω IG stories
Στεφανία Παπαδημητρίου
20 Μαρτίου 2023
“Ι put the fun in dysfunctional”, “Depressed but well dressed”, “I want to scream”, στο background είτε κολάζ από ρακούν είτε σταρ από τη διεθνή ριάλιτι σκηνή των ‘00s, κι εσύ που τα κοιτάς και σκέφτεσαι “χαχα η ζωή μου”. Αλλά δε γελάς και τόσο, στην πραγματικότητα.
Τα memes του Instagram είναι πάνω-κάτω ίδια και σε κάνουν να νιώθεις όπως στα φοιτητικά σου χρόνια, λίγο πριν την εξεταστική. Όταν κοιτούσες το παράθυρο για να δεις ότι ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλλει, είχε πάει 7 το πρωί, είχες βγάλει ελάχιστη δουλειά, κι όμως ήσουν ένα ράκος, συναισθηματικά και ψυχικά - χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα, με το μυαλό σου κενό, και πάρα, πάρα πολύ κακή διάθεση. Ή σου προκαλούν ένα άγχος σαν εκείνο που σου δημιουργεί ο τετραπλός freddo espresso που, τελικά, δε σε ξυπνάει ούτε σου δίνει ενέργεια. Σε κάθε περίπτωση, σου φαίνονται παράδοξα οικεία και, σχεδόν αυτόματα, τα κάνεις save.
Στην όψη, μοιάζουν βγαλμένα από τον οικογενειακό υπολογιστή που χρησιμοποιούσες στην Ά Γυμνασίου ή από το iPhone 4 με τη σπασμένη οθόνη, που σίγουρα έχεις πιάσει στα χέρια σου κάποια στιγμή. Θυμίζουν λίγο την εποχή του “Forever Alone” από το 9gag και σου δίνουν την εντύπωση πως δεν είσαι μόνος, γιατί κι άλλοι σκέφτονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο - ίσως να είναι και χειρότερα από εσένα, για να δημιουργούν και εικόνες. Είστε συναισθηματικά κενοί, πνευματικά ασταθείς, νομίζετε πως το διαχειρίζεστε με χιούμορ, αλλά τελικά, όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι τόσο σκοτεινά τα αστεία σας και, στην πραγματικότητα, ουρλιάζετε για βοήθεια μέσω ΙG stories. Ή αυτό συμβαίνει στη δική μου περίπτωση.
Κανείς δεν είπε πως είναι κουλ το να τα παρατάς, το να μην είσαι καλά και το να αντιμετωπίζεις προβλήματα με την ψυχική σου υγεία. Είναι, όμως, ένας τρόπος να εξωτερικεύσεις τον αυτοκαταστροφικό εσωτερικό σου διάλογο. Ή αυτό ισχύει στη δική μου περίπτωση, ξανά. Κι όσο πιο βαθύ είναι το σκοτάδι, τόσο πιο κρίντζι το ποστ που θα κάνεις share.
Μπορεί να τα ανεβάζεις μόνο στους close friends επειδή παραείναι καταθλιπτικά για να τα δουν οι συνεργάτες σου ή δε θέλεις να βγάλεις τη χαοτική, ευάλωτη πλευρά σου προς τα έξω. Ή να τα στέλνεις στους φίλους σου εξηγώντας πόσο ταυτίζεσαι, και νομίζεις ότι δε θα καταλάβουν.
Σε μία εποχή γεμάτη TikToks, εικόνες και reels που σου δημιουργούν μία τεράστια πίεση να βελτιώνεσαι, να προχωράς μπροστά, να μην επαναπαύεσαι, εσύ βρίσκεις καταφύγιο στην άλλη πλευρά του ίντερνετ - εκείνη της θλίψης, της ματαίωσης, τη δυσλειτουργική που, παραδόξως, λειτουργεί. Ακόμη κι αν δεν μπορείς να βγεις από αυτό που περνάς (ή δε θες, επειδή είναι εθιστικό το σκοτάδι κι έχεις μάθει να ζεις με αυτό), τουλάχιστον γελάς και λίγο, έστω από μέσα σου.
