Θέλω να κάνετε εικόνα, έναν κύριο γύρω στα 70. Από αυτούς τους γλυκούς κυρίους που καμιά φορά ζηλεύεις και τους θέλεις για παππούδες σου. Που έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ζωή, που αρνήθηκαν την αντιπαροχή. Σε ένα από τα λίγα παλιά σπίτια που γλίτωσαν την ανοικοδόμηση, μένει ένας τέτοιος κύριος. Ο κύριος Σταμάτης. Έχει μια μικρή αυλή που βλέπει στον κεντρικό και μια πίσω που του θυμίζει λίγο το χωριό του. Στις χρωματιστές του γλάστρες ανθίζουν κυρίως βασιλικοί και πού και πού κανένα παχύφυτο. Στο εσωτερικό του σπιτιού του, με την χαμηλοτάβανη σκεπή, θέλω να φανταστείτε πως έχει βάλει το χέρι της μια γυναίκα, που λείπει χρόνια.
Είναι μια ακόμα Πέμπτη και ο κ. Σταμάτης έχει βγάλει ήδη το ποτήρι του φραπέ. Οι κινήσεις γνωστές: πρώτα τη ζάχαρη να λιώσει, μετά ένα κοφτό κουταλάκι και ανακάτεμα μέχρι να ασπρίσει ο αφρός. Τέσσερα παγάκια, παγωμένο νερό και το αγαπημένο του καλαμάκι για να ανακατεύει και να δροσίζεται μόνο από τον ήχο. Ανοίγει το ντουλάπι για τα καθιερωμένα μπισκότα, που συνειδητοποιεί πως λιγοστεύουν. Εδώ που τα λέμε, ψάχνει αφορμή για μια πρωινή βόλτα στο κοντινότερο Lidl και ετοιμάζει μια μικρή λίστα ίσα για να δικαιολογήσει την επίσκεψή του. Γράφει πρόχειρα «μπισκότα, φραπέ, καλαμάκια, καραμέλες».
Ο κ. Σταμάτης ετοιμάζεται θαρρείς για κάποια μεγάλη έξοδο. «Είναι και Πέμπτη σήμερα, θα έχει προσφορές» σκέφτεται και αυτή η σκέψη του δίνει έναν παραπάνω λόγο για να κάνει πιο γρήγορα. Η πόλη είναι ακόμα ήσυχη, μόνο τα αστικά λεωφορεία διαταράσσουν το ζεστό καλοκαιρινό πρωινό. Ο κ. Σταμάτης κοντοστέκεται, ταιριάζει πιο σωστά τη μάσκα του, βάζει αντισηπτικό και μπαίνει στο κατάστημα που τον κατακλύζει μυρωδιές από τα φρεσκοψημένα καλούδια του φούρνου που συναντάει στην είσοδο. Κατά τη συνήθειά του, πρώτα κοιτάζει τις προσφορές στο βάθος του καταστήματος, περιεργάζεται για ώρα τα καινούργια εργαλεία και τα κηπευτικά που οι υπάλληλοι γεμίζουν συνέχεια στους διαδρόμους και αφού σιγουρευτεί πως έχει διαλέξει το καλύτερο, επιστρέφει στον διάδρομο με τα μπισκότα και τους καφέδες. Από τότε που έμαθε πως η αγαπημένη του ελληνική μάρκα φτιάχνει τα ίδια μπισκότα για λογαριασμό της Lidl, τα έχει αντικαταστήσει με καμάρι, καθώς δεν έχει καλύτερο από το να δηλώνει πως ξέρει να ψωνίζει έξυπνα: από μπισκότα μέχρι σπίτια!
Λίγο πριν τα ταμεία, θυμάται τα καλαμάκια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ο κ. Σταμάτης έχει στερηθεί, αλλά όχι τον πρωινό και απογευματινό φραπέ του. Κατευθύνεται προς τον διάδρομο και ζητάει βοήθεια γιατί με μια πρώτη ματιά δεν τα βρίσκει. Ο υπάλληλος τον ενημερώνει πως τα πλαστικά καλαμάκια έχουν αντικατασταθεί με νέα βιοδιασπώμενα και του τα δείχνει στο ράφι. Ο κ. Σταμάτης δείχνει δύσπιστος. Ίσως και ελαφρά ενοχλημένος. Εκείνος θέλει τα πλαστικά τα καλαμάκια του που χτυπάνε με χάρη τα παγάκια. Γιατί να τα στερηθεί; Ποιος ο λόγος; Τα παίρνει, αλλά ο «έξυπνος shopper» μέσα του κλωτσάει. Στο ταμείο είναι μπροστά του μια νεαρή κοπέλα που του θυμίζει λιγάκι την κόρη του. Έχει πάρει τα ίδια καλαμάκια και δεν κρατιέται, και τη ρωτάει:
- Αυτά τα καλαμάκια είναι καλά;
- Ναι, τα παίρνω εδώ και μήνες... Τα άλλα, ούτως ή άλλως έχουν καταργηθεί. Είναι και βιοδιασπώμενα.
- Και τι θα πει αυτό κόρη μου;
- Θα πει ότι διαλύονται μετά από λίγο καιρό, δεν κρατάνε για πάντα όπως τα πλαστικά.
Θέλω τώρα να κάνετε εικόνα τον κ. Σταμάτη να φεύγει από το Lidl και να φτάνει προβληματισμένος στο σπίτι, να βάζει το κλειδί στην πόρτα και να αφήνει τις τσάντες με τα ψώνια δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας. Να ανοίγει το ντουλάπι και να τοποθετεί τα μπισκότα, τις ζαχαρωτές καραμέλες και τον καφέ. Κι ύστερα να ανοίγει ένα συρτάρι, το τελευταίο, και να βγάζει από μέσα ένα μικρό μακρόστενο κουτάκι τενεκεδένιο. Να το ανοίγει και να ξετυλίγει από μέσα του ένα κιτρινισμένο χαρτί κουζίνας. Να πιάνει με τα δυο του δάχτυλα το εσωτερικό. Ένα ροζ μασημένο καλαμάκι. Ήταν το καλαμάκι της γυναίκας του εκείνο το τελευταίο απόγευμα που ήπιαν τον καφέ τους στο μπαλκόνι. Εκείνη ανακάτευε τα παγάκια ξανά και ξανά και δάγκωνε το καλαμάκι καθώς του έλεγε τι είχε κανονίσει για τις διακοπές τους. Όμως η ζωή είχε άλλα πλάνα. Να μείνει ένα καλαμάκι ενθύμιο από εκείνο τον τελευταίο καφέ πριν 20 χρόνια. Ο κ. Σταμάτης τώρα σκέφτεται την νεαρή κοπέλα στο ταμείο. Τόσα χρόνια κι αυτό το καλαμάκι έχει μείνει πράγματι αναλλοίωτο. Μια πρωινή βόλτα για ψώνια ήταν αρκετή για να καταλάβει τη σημασία από αυτά που κρατάμε.
Ο κ. Σταμάτης παίρνει τώρα την κόρη του τηλέφωνο. «Βρήκα τα καλύτερα καλαμάκια» της λέει «Είναι και βιοδιασπώμενα. Όσο προλαβαίνω κι εγώ να σώσω τον πλανήτη από τα φραπεδάκια μου». Κλείνει το τηλέφωνο και μασουλάει ακόμα δύο μπισκότα ενώ μουρμουρίζει «Τουλάχιστον αυτά τα κρατάμε».
