Packmen Project: Όταν η ανθεκτικότητα γίνεται εμπειρία στο κέντρο της πόλης

Δεν συμβαίνει συχνά να κατεβαίνεις στο Σύνταγμα και να βλέπεις ένα… σπίτι σε μέγεθος container να είναι τοποθετημένο ανάμεσα στους περαστικούς, τους τουρίστες και τον γνώριμο ρυθμό της πόλης. Κι όμως, αυτό ακριβώς αντίκρισα το πρωί της 29ης Οκτωβρίου. Είχα ακούσει για μια «βιωματική δράση» της Interamerican, είχα διαβάσει λίγα πράγματα για κάτι που ονομαζόταν Packmen Project, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι επρόκειτο να δω.

Φτάνοντας στην πλατεία, αντιλήφθηκα αμέσως ότι δεν επρόκειτο για μια συνηθισμένη προωθητική ενέργεια. Το container είχε μεταμορφωθεί σε ένα μικρό κανονικό σπίτι, με κρεβάτι, βασικά έπιπλα και προμήθειες- ή μάλλον, αυτά που νόμιζες ότι ήταν προμήθειες, γιατί στην πραγματικότητα ήταν μόνο όσα είχαν επιλέξει οι δύο συμμετέχοντες δημιουργοί και όσα είχε "πακετάρει" για εκείνους η Interamerican.

Οι «ένοικοι» αυτού του ιδιαίτερου σπιτιού ήταν η Μαρία Λυμπεροπούλου και ο Ορφέας Γενκιανίδης. Δύο creators που δέχτηκαν να περάσουν 24 ολόκληρες ώρες στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας, αντιμετωπίζοντας υποθετικά - αλλά όχι υπερβολικά - σενάρια φυσικών καταστροφών: σεισμό, πυρκαγιά, πλημμύρα.

Σενάρια που μπορεί να ακούγονται «μακρινά», μέχρι τη στιγμή που διαπιστώνεις πόσο άμεσα μπορούν να αλλάξουν την καθημερινότητα: διακοπή ρεύματος, περιορισμό νερού, απώλεια βασικών παροχών, δυσκολίες στην επικοινωνία.

Όταν η προετοιμασία περνά από τη θεωρία στην πράξη

Καθώς στεκόμουν δίπλα στο isobox και παρακολουθούσα τη ροή των live sessions στο TikTok της Interamerican, συνειδητοποίησα πως το Packmen Project δεν ήταν μια απλή επίδειξη αντοχής. Ήταν ένα κοινωνικό πείραμα, ένα ανοιχτό «μάθημα» προς όλους μας.

Η δράση εξελίχθηκε σε πραγματικό χρόνο μπροστά στα μάτια μας αλλά και μπροστά σε χιλιάδες θεατές online- πάνω από 15.000 οργανικές προβολές και περισσότερους από 12.000 μοναδικούς χρήστες. Το κοινό δεν παρακολουθούσε απλώς. Σχολίαζε, παρενέβαινε, ρωτούσε, συνδεόταν με το βίωμα των δύο creators.

Και κάπως έτσι, αυτό που στην αρχή έμοιαζε με μια «ενδιαφέρουσα ιδέα» γινόταν ξαφνικά ξεκάθαρο: η προετοιμασία για τις φυσικές καταστροφές δεν αφορά μόνο οδηγίες, φυλλάδια και θεωρία. Είναι πράξη. Είναι μικρές αποφάσεις της καθημερινότητας. Είναι ο τρόπος που αντιδράς όταν σβήνουν τα φώτα, όταν ακούς έναν δυνατό κρότο, όταν οι συνθήκες αλλάζουν χωρίς προειδοποίηση.

Η φιλοσοφία πίσω από το Packmen Project

Μιλώντας με στελέχη της Interamerican, έγινε σαφές ότι η δράση δεν είναι μεμονωμένη ούτε «εντυπωσιασμός για τον εντυπωσιασμό». Αντίθετα, αποτελεί μέρος της ευρύτερης πρωτοβουλίας Rebuilding Tomorrow, ενός προγράμματος που στοχεύει στη δημιουργία κοινωνιών πιο ανθεκτικών απέναντι στις ολοένα συχνότερες φυσικές καταστροφές.

Το Rebuilding Tomorrow βασίζεται σε τρεις στρατηγικούς πυλώνες:

1. Εκπαίδευση και Ετοιμότητα – Η διάδοση της γνώσης με τη βοήθεια ειδικών και επιστημόνων.
2. Προστασία και Ανάκαμψη – Η ενίσχυση κοινοτήτων ώστε να μπορούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους μετά από μια κρίση.
3. Έρευνα και Καινοτομία – Η επένδυση στη γνώση και στις συνέργειες για ένα ασφαλέστερο μέλλον.

Η ουσία; Η Interamerican δεν θέλει απλώς να μιλά για ανθεκτικότητα. Θέλει να τη χτίζει στην πράξη. Γι’ αυτό και η δράση δεν ολοκληρώθηκε με το «τέλος» του 24ώρου. Το container παραχωρείται στον Σύλλογο Εθελοντών Αφιδνών Δασοπροστασίας, στηρίζοντας αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή προστασίας των δασών και των κοινοτήτων. Μια χειρονομία που δείχνει ότι η ανθεκτικότητα δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση, αλλά και συλλογική- με όχημα την αλληλεγγύη.

Τι έμαθαν οι Packmen- και τι μάθαμε όλοι εμείς

Παρακολουθώντας τη Μαρία και τον Ορφέα να δοκιμάζουν τις αντοχές τους κάτω από σενάρια που θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα, ήταν εύκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο γρήγορα καταρρέουν οι βεβαιότητες της «κανονικότητας».
Αλλά ήταν εξίσου εύκολο να δεις και κάτι άλλο: Το πώς η γνώση και η σωστή προετοιμασία μπορούν να μετατρέψουν τον φόβο σε ψυχραιμία, το άγνωστο σε έλεγχο, την κρίση σε διαχειρίσιμη κατάσταση.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις δοκιμές, στις απρόοπτες βλάβες, στα challenges που έβαζαν οι ίδιοι αλλά και στους αυτοσχεδιασμούς που απαιτούσαν τα «σενάρια», συνειδητοποίησα ότι το Packmen Project ήταν ουσιαστικά ένας καθρέφτης της ίδιας μας της κοινωνίας. Της ανάγκης για ενημέρωση. Της ανάγκης για ετοιμότητα. Της ανάγκης να μάθουμε- πραγματικά- να προστατευόμαστε.

Η στιγμή για μια πιο προσωπική ματιά

Μετά από 24 ώρες γεμάτες δοκιμασίες, συζητήσεις και αντιδράσεις που παρακολούθησε όλη η Ελλάδα, οι δύο creators ήταν έτοιμοι να μιλήσουν. Για όσα έζησαν, για όσα δεν περίμεναν, για όσα κατάλαβαν μέσα από αυτή την παράδοξη αλλά εξαιρετικά αληθινή εμπειρία.

Και κάπως έτσι, το βιωματικό αυτό ρεπορτάζ οδηγεί φυσικά στο επόμενο μέρος: τη συνέντευξη της Μαρίας Λυμπεροπούλου και του Ορφέα Γενκιανίδη, που βγήκαν από το container έχοντας στις αποσκευές τους όχι μόνο όσα είχαν πακετάρει, αλλά και αρκετά περισσότερα.

Μαρία Λυμπεροπούλου: “Δεν ήμουν τόσο έτοιμη όσο πίστευα”

Μαρία, όταν μπήκες στο container και έκλεισε η πόρτα πίσω σου, ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη; Ένιωσες ότι ήταν ένα παιχνίδι ή το βίωσες ως μια πραγματική κατάσταση ανάγκης;

«Τώρα πραγματικά συμβαίνει αυτό;». Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. Το βίωσα ως ένα πολύ ξεχωριστό challenge και ήταν πολύ διαφορετικό από τα challenges στα οποία έχω δοκιμαστεί μέχρι στιγμής.

Ποια στιγμή σε σόκαρε περισσότερο μέσα στο 24ωρο ;

Δεν υπήρξε στιγμή που σοκαρίστηκα. Ένιωθα μεγάλη ασφάλεια λόγω του
Ορφέα που ήταν μαζί μου αλλά και λόγω της οργάνωσης που υπήρχε από την Interamerican γύρω από το Packmen Project.

Πόσο άλλαξε η αντίληψή σου για την έννοια της «προετοιμασίας» μετά το Packmen Project; Ήσουν τόσο έτοιμη όσο πίστευες;

Δεν ήμουν τόσο έτοιμη όσο πίστευα και ούτε μπορώ να πω ότι μπροστά σε μία φυσική καταστροφή μπορούμε να είμαστε απολύτως προετοιμασμένοι. Σίγουρα όμως μετά το Packmen Project είμαι καλύτερα προετοιμασμένη απ’ ότι στο παρελθόν.

Το κοινό στο TikTok είχε ρόλο καθοριστικό στις αποφάσεις και στα challenges. Πώς ήταν να “παραδίδεις τον έλεγχο” σε άλλους;

Περισσότερο ένιωσα πως ο κόσμος ήταν εκεί για να μοιραστούμε την εμπειρία μας μαζί του και να μας βοηθήσει. Ήταν πολύ ανακουφιστικό και όμορφο συναίσθημα να βλέπουμε ότι το κοινό συντονιζόταν στα live της Interamerican για να επικοινωνήσει μαζί μας όσο εμείς ήμασταν μέσα στο container και δοκιμαζόμασταν με challenges.

Το Packmen Project έχει και έναν έντονο κοινωνικό χαρακτήρα- ποιο μήνυμα θα ήθελες να πάρουν οι θεατές από τη δική σου εμπειρία;

Ότι οι φυσικές καταστροφές είναι ένα τόσο μακρινό σενάριο όσο είναι και κοντινό. Το να είμαστε σωστά προετοιμασμένοι με ένα απλό κιτ, μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγάλη λύση και βοήθεια σε τέτοιες δύσκολες στιγμές.

Υπήρξε κάποιο αντικείμενο στο “πακέτο ετοιμότητας” που αποδείχθηκε πιο σημαντικό απ’ ό,τι φανταζόσουν; Ή κάποιο που τελικά ήταν εντελώς άχρηστο;

Τα καλλυντικά μου ήταν εντελώς άχρηστα. Όχι ότι εξ αρχής πίστευα ότι θα μου χρησιμεύσουν κάπου για να είμαι ειλικρινής, αλλά πάντα είναι ανάμεσα στα πράγματα που βάζω στη βαλίτσα μου όταν μου λένε ότι πρέπει να πακετάρω.

Μετά από αυτή την εμπειρία, τι σημαίνει για σένα η φράση «Rebuilding Tomorrow»; Είναι απλώς ένα σύνθημα ή μια στάση ζωής;

Θα έπρεπε να είναι στάση ζωής και καθήκον. Ειδικά για όσους ανήκουμε στις νεότερες γενιές.

Ορφέας Γενκιανίδης: “To challenge που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν ο σεισμός”

Ορφέα, 24 ώρες σε ένα container που μοιάζει με σπίτι, αλλά δεν είναι. Πώς βιώνεται αυτή η “παραίσθηση” ασφάλειας;

Η αλήθεια είναι πως ήμουν πολύ πιο αγχωμένος πριν μπω, παρά όταν μπήκα. Όταν είδα ότι το Packmen House είναι πλήρως εξοπλισμένο και ζεστό ένιωσα αρκετή ασφάλεια. Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν ότι βρισκόμασταν στην καρδιά της πλατείας Συντάγματος και αυτό με έκανε να νιώθω κάπως εκτεθειμένος. Ειδικά όταν άρχισε να πέφτει ο ήλιος. Παρ’ όλα αυτά κατάφερα να κοιμηθώ πολύ εύκολα επειδή ήξερα ότι υπήρχε έξω από το container security της Interamerican.

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο challenge για σένα- σωματικά ή ψυχολογικά;

To challenge που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν ο σεισμός, που ήταν και η τελευταία μας δοκιμασία. Ένας λόγος είναι ότι ο σεισμός με φοβίζει πολύ και ως πραγματική συνθήκη. Μάλλον επειδή είναι τόσο απρόβλεπτος. Μετά από το Packmen Project πάντως, μία σφυρίχτρα έχει ήδη τη θέση της στο συρτάρι του κομοδίνου μου και η συμβουλή που έμαθα και οπωσδήποτε θα τηρήσω, είναι να φροντίσω τα αντικείμενα που έχω στον χώρο μου να είναι σε ασφαλή θέση ώστε να μην κινδυνεύουν να πέσουν κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.

Το κοινό είχε τον ρόλο του «σκηνοθέτη» σε όσα ζούσες. Πώς επηρέασε αυτό την ψυχολογία σου; Ένιωσες ποτέ σαν “πειραματόζωο”;

Δεν ένιωσα ούτε στιγμή «πειραματόζωο». Ήταν πολύ σημαντικό που είχαμε επικοινωνία με τον κόσμο τόσο μέσα από το Tik Tok αλλά και με τους ανθρώπους που έρχονταν έξω από το container για να μας χαιρετήσουν. «Μπούσταρε» πολύ την ψυχολογία μας.

Τι σε εξέπληξε περισσότερο σχετικά με τη Μαρία ως “συνοδοιπόρο” στο πείραμα;

Η ψυχραιμία της πρώτα και η δημιουργικότητά της. Έβρισκε πολύ έξυπνες λύσεις σε όλα τα υποθετικά σενάρια φυσικών καταστροφών και σε κάθε challenge με εντυπωσίαζε ακόμη περισσότερο από το προηγούμενο.

Υπήρξε στιγμή που είπες «αν ήμουν μόνος, δεν θα τα κατάφερνα»;

Δεν ένιωσα ότι δεν θα τα κατάφερνα. Πιστεύω ότι και μόνος μου θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Σίγουρα όμως ένιωθα πολύ περισσότερη ασφάλεια και ανακούφιση που ήμασταν μαζί με τη Μαρία σε αυτό το project.

Πώς βλέπεις τη σχέση τεχνολογίας και επιβίωσης; Μπορεί ένα live stream να γίνει εργαλείο εκπαίδευσης ή ευαισθητοποίησης σε κρίσιμες στιγμές;

Δεν είμαι σίγουρος αν η τεχνολογία θα βοηθούσε σε πραγματική ανάγκη επιβίωσης. Πολύ απλά γιατί μπορεί να μην υπάρχει ρεύμα ή να έχουν καταρρεύσει τα δίκτυα. Είμαι όμως σίγουρος ότι μπορεί βοηθήσει ουσιαστικά στο κομμάτι της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης. Και το Packmen Project νομίζω πως είναι ακριβώς μια τέτοια απόδειξη.

Ποιο συναίσθημα κυριάρχησε όταν τελείωσε το 24ωρο- ανακούφιση, περηφάνια, ή κάτι πιο σύνθετο;

Η ανακούφιση ήταν το συναίσθημα που κυριάρχησε. Παρ’ ότι ήταν μία πολύ χρήσιμη εμπειρία, ήταν ταυτόχρονα και κουραστική, καθώς έπρεπε να είμαι alert 24/7.

Αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις ένα πράγμα στο Packmen Project, τι θα ήταν και γιατί;

Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ήταν ένα project πολύ οργανωμένο από την αρχή μέχρι το τέλος και πολύ χρήσιμο για όλους μας.

Τελικά, θεωρείς ότι είσαι “Packman”- ένας άνθρωπος έτοιμος για το απρόοπτο; Ή τώρα συνειδητοποιείς πόσα ακόμα έχεις να μάθεις;

Έχω οπωσδήποτε να μάθω πολλά ακόμα. Μετά από αυτή την εμπειρία βέβαια νιώθω πολύ περισσότερο προετοιμασμένος από πριν.