Ο Ισοκράτης έλεγε "να μην βιαζόμαστε να γίνουμε φίλοι αλλά όταν γίνουμε να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε" και όταν καταφέρνεις μετά από σχεδόν 30 χρόνια να έχεις ακριβώς τους ίδιους φίλους δεν μπορεί παρά να αισθάνεσαι ευλογημένος.
Και οι δικές μου φίλες μετά από σχεδόν 30 χρόνια παραμένουν ίδιες. Παρούσες στη ζωή μου και γνώστριες του παρελθόντος μου. Ευελπιστώ να είναι και συνοδοιπόροι στα γηρατειά μου. Με αυτές τις φίλες μεγάλωσα, έμαθα, γέλασα, έκλαψα, άκουσε η μια την άλλη, μιλήσαμε για τους πρώτες έρωτες αλλά και αυτόν τον τελευταίο το μεγάλο, μαζί γεννήσαμε, μαζί κάναμε ανακαλύψεις (μικρές και μεγάλες, προσωπικές και απρόσωπες), μιλήσαμε, σωπάσαμε.
Στην πορεία της ζωής, νομοτελειακά, βρίσκεις και άλλους συνοδοιπόρους. Τώρα πια, στα 40+, οι επιλογές είναι απολύτως συνειδητές. Έλκομαι από ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, κυρίως αυτοί που καταλαβαίνουν τις σιωπές μου δεν είναι πολλές αλλά είναι εκκωφαντικές. Αυτοί που αφουγκράζονται τα θέλω μου, που δε ζητούν κάτι, που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Αλλά αυτοί οι πρώτοι, αυτοί που ενηλικιώθηκες μαζί τους, που έχετε περπατήσει στα ίδια μονοπάτια, την ίδια στιγμή, είναι σχέσεις ζωής! Γιατί υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός που σας συνδέει αυτός που μπλέκει το παρελθόν με το παρόν και δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον.
Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι κάποιος προδίδει αυτό το δεσμό; Εάν όχι δε σου το εύχομαι. Σε αυτά τα ξεκαθαρίσματα της μεσήλικης ζωής γκρεμίζεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Συνταράσσεται το σύμπαν σου. Στην αρχή τουλάχιστον. Με την πάροδο του χρόνου ξεχνάς το λόγο που σε πρόδωσαν και το μόνο που μένει είναι αυτή η έντονη αίσθηση του δεσμού που σας συνδέει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δε σηκώνουν ζύγι. Δεν παίρνεις μια γόμα για να σβήσεις.
Κλείνεις κεφάλαια και προχωράς. Όταν αισθάνεσαι, όμως, ότι όλο αυτό ίσως είναι απλώς μια παρένθεση τι κάνεις; Εμπιστεύομαι το ένστικτο μου, αλλά και τη λογική μου. Και εκεί αρχίζει η πάλη! Και σε αυτό το δίλημμα ποτέ δεν είχα απάντηση. Αυτό που ξέρω είναι ότι όσο περνάει ο χρόνος δεν θέλω να αφήνω λογαριασμούς ανοιχτούς, όχι μόνον με τρίτους, αλλά κυρίως με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Πριν πολλά χρόνια, μεσάνυχτα στο Παρίσι, περπατούσαμε στην Place Saint Germain de Pres, όλες μαζί μεθυσμένες από τα φώτα της πόλης και το κόκκινο Merlot. Κοίταξα το καφέ Les Deux Magots και μοιράστηκα το πιο τρελό μου όνειρο με τις φίλες μου πασπαλισμένο λίγο από Σιμόν Ντε Μποβουάρ και λίγο από Ντολόρες Ιμπάρρουρι, γνωστή και ως Πασιονάρια (λουλούδι του Πάθους)... Καμιά τους δε με ειρωνεύτηκε. Δώσαμε σιωπηρό όρκο να ακολουθήσουμε η μια τα βήματα της άλλης και να σταθούμε δίπλα-δίπλα. Ο όρκος επισφραγίστηκε χωρίς λόγια αλλά με μια μεγάλη αγκαλιά. Και συνεχίζουμε minus one. Ισως κάποια μελλοντικά μεσάνυχτα στο Παρίσι να είμαστε και πάλι όλες μαζί. Κάτι από ταινία Γούντυ Άλλεν.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
