#OhMy40: Ταξίδι στο μαγικό κόσμο των ’80s. Ταξίδι στη βαθιά μου νιότη

Dress Code: Perfecto, αυτό που είχα αγοράσει από το Μοναστηράκι και τζιν Levi’s ή σακάκι με βάτες, λευκό μπλουζάκι, πολλά κολιέ με στρας και κολάν λύκρα σε φλούο χρώμα ή έστω το μάλλινο φόρεμα και τη ζακέτα από ρεγιόν του Παρθένη.

Συνοδοιπόρος δικός μου ανάμεσα στη βέσπα, τα «μπλιμπλίκια», τις αφίσες της Αλλαγής, τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής, ανάμεσα στα Walkman, τις κασέτες και τις ντισκομπάλες είναι η μουσική. Αυτή που ηχεί στο κεφάλι μου πάντα και με ταξιδεύει σε στιγμές πραγματικές ή φανταστικές.

Βλέπω αντικείμενα σε μια έκθεση αφιερωμένη στην Ελλάδα του 80. Στη δεκαετία που από παιδί έγινα γυναίκα. Ανασύρω μνήμες. Τυχαίες. Ανάμεσα στις πολλές.

• Σεπτέμβριος 1981 Δευτέρα. Μπροστά στη μεγάλη καγκελόπορτα του σχολείου. Φοράω ποδιά Τσεκλένη με κολαριστό γιακαδάκι, περιέργως δεν θυμάμαι τι τσάντα κρατούσα (!) αλλά θυμάμαι τη Σάρα Κεϋ κασετίνα μου με τα μαγνητάκια. Κάθομαι δίπλα στην τότε καλύτερη μου φίλη, την Άννα-Μαρία. Φοράω γυαλιά με ροζ-γαλάζιο σκελετό. Της διηγούμαι με έξαψη το πάρτυ του αδελφού μου το Σάββατο το βράδυ. Χόρευα μόνη μου σε μια γωνία το Get that Beat των Sharp Ties. Δεν με ήθελαν στο πάρτι, αλλά εγώ δεν πτοήθηκα. Σατανικό σχέδιο: γκρίνια στη μαμά και το μπαμπά και τσουπ παρέστην στο πάρτι του μεγάλου αδελφού με την υπόσχεση να μην ενοχλώ. Μεγάλες στιγμές!
• Βρίσκομαι στο καθιστικό του σπιτιού μου. Βλέπω τηλέοραση. Το ημερολόγιο γράφει Νοέμβριος 1984. Το Μουσικόραμα στην ΕΡΤ είναι η αγαπημένη εκπομπή του αδελφού μου. Εμένα πάλι η Κάντυ – Κάντυ. Ξαφνικά προβάλλει μια ξανθιά με βλέμμα γεμάτο υπόσχεση και ρούχα σε φλούο χρώματα στην οθόνη… ανάμεσα στο σεμεδάκι της μαμάς που κρέμεται από την τηλεόραση και τις γέφυρες της Βενετίας στις οποίες περιφέρεται η Μαντόνα ηχεί το Like a Virgin. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς το νόημα αλλά το τραγούδι γίνεται εμμονή... και εγώ μπροστά στον καθρέφτη με μια βούρτσα στο χέρι τραγουδάω σαν άλλη Μαντόνα...

• Στο ημερολόγιο γράφει 14 Ιουνίου 1987. Καλοκαίρι. Σε ένα σπίτι στη Βάρκιζα, σε μια βεράντα. Από παντού ακούς τον ίδιο ήχο, τη φωνή του Φϊλιππου Συρίγου.  Όλοι στα μπαλκόνια κια τους κήπους. «Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά, το κύπελλο θα πάρουμε με τον τσαμπουκά».  Τελευταία λεπτά του τελικού στο Ευρωμπάσκετ. Αργύρης Καμπούρης ευστοχεί… σε μερικά δεύτερα το κύπελλο είναι δικό μας. Με τις σημαίες στα χέρια, με ανοιχτά παράθυρα στα αυτοκίνητα κάνουμε τη θριαμβευτική βόλτα στην Ομόνοια. Στα ηχεία του κασετόφωνου, αυτό με τις κανονικές κασέτες… τις παλιές ντε…. οι Survivor και το Eye of the Tiger! Είμαι ερωτευμένη με το Χριστοδούλου…
• Άνοιξη 1988: τρίτη γυμνασίου. Πρώτος σχολικός χορός. Στην Αυτοκίνηση της Κηφισίας. Φοράω φόρεμα μπεζ παρθένης και μια ζακέτα κρέμεται στους ώμους, παπούτσια πλατφόρμα δίπατη. Χορεύω με τις φίλες μου στους ρυθμούς της Αλέξιας, Τα κορίτσια ξενυχτάνε τι και εάν είναι 11 και στις 12 θα έρθει ο μπαμπάς να με πάρει... εγώ αισθάνομαι σαν την βασίλισσα της νύχτας, κάτι από σταχτοπούτα που θα αφήσει το γοβάκι της στην έξοδο για τον αγαπημένο πρίγκιπα... ονόματι Βαγγέλης εκείνη την περίοδο.

Οι στιγμές πολλές, οι μνήμες περισσότερες. Δεν χωράνε σε μερικές αράδες. Βρίσκονται όλες αποθηκευμένες στο χρονοντούλαπο του μυαλού μου.