Σκέφτομαι ότι κατά περιόδους στην ζωή μου κατάφερα και μπήκα σε τζην νούμερο 26, όταν έκανα κάθε μέρα πιλάτες και τρέξιμο, όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι της αισθητικού όπου με ηλεκτρικό ρεύμα προσπάθησε να πολεμήσει το λίπος, όταν έκανα με λίγα λόγια όλα όσα κάνουμε εμείς τα κορίτσια σε κάποιες φάσεις της ζωής τους.
Κάπως έτσι πορεύομαι τα τελευταία χρόνια. Εξι μήνες τρώω και έξι μήνες προσπαθώ να κάψω ό,τι έφαγα τους προηγούμενους. Λάστιχο ο μεταβολισμός και τα νεύρα μου, τριών μεγεθών τζιν στην ντουλάπα, ρούχα απαγορευμένα κατά περιόδους που βρίσκουν καταφύγιο σε κάτι ψηλά συνήθως ράφια, αυτοπεποίθηση ασανσέρ και δηλώσεις τύπου “απεταξάμην” που ποτέ δεν τηρήθηκαν για πολύ απέναντι στις μηλόπιτες και στην λατρεμένη μου πάβλοβα.
Έχω κατακτήσει με το σπαθί – πιρούνι μου την μία πλευρά του ψυγείου στην οποία κατά καιρούς αναρτώ κόλλες Α4 με τις μαγικές συμβουλές των διατροφολόγων μου. Πρέπει να τους έχω γυρίσει όλους. Έτσι λοιπόν η γκαρνταρόμπα μου για έξι μήνες απευθύνεται στην Κέιτ Μος και τους υπόλοιπους στην Κουίν Λατίφα.
Αν με ρωτήσεις ποιο χρονικό διάστημα είμαι πιο ευτυχισμένη δεν ξέρω να σου απαντήσω. Όταν δεν τρώω, την δυστυχία μου την παρηγορεί η εικόνα μου στον καθρέπτη. Όταν τρώω, την δυστυχία της εικόνας μου παρηγορεί η ικανοποίηση της λαιμαργίας μου και η ελευθερία που νιώθω να φάω ό,τι υπάρχει πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού που μοιάζει πλέον με βωμός θυσιών των αναλογιών μου.
Συνεχίζω απτόητη να λειτουργώ με εξαμηνιαίες μεταβολές και ανατροπές. Να δηλώνω πίστη σε κάθε πρόγραμμα διατροφής ότι η σχέση μας θα είναι αιώνια. Φευ! Ισχύει το ίδιο που ισχύει και με τους άντρες μόνο που εδώ όταν περάσει ο έρωτας δεν έρχεται η αγάπη αλλά η πείνα.
Νομίζω ότι αν δεν διάβαζα περιοδικά, αν δεν έβλεπα και δεν παρασυρόμουν από την εικόνα των σχεδόν ανορεξικών γυναικών, αν πίστευα λίγο περισσότερο στην μοναδικότητα της καθεμιάς μας, αν αποφάσιζα ότι η αλήθεια μου είναι κάπου στη μέση, δηλαδή στα 63 και όχι στα 68 ούτε στα 58 θα ήμουν πιο ευτυχισμένη. Γυναίκα είναι η αληθινή γυναίκα. Και η αληθινή γυναίκα αγαπάει τον εαυτό της και δεν μετριέται σε αριθμούς. Είναι ωραία τα λεπτά σώματα αλλά είναι ωραίες και οι καμπύλες, είναι ωραίες οι πληθωρικές περιφέρειες που συνοδεύονται από χαμόγελα, τα μεγάλα στήθη που διαγράφονται μέσα από μπλούζες. Δεν μπορούμε να γίνουμε όλες σαν την Αντριάννα Λίμα γιατί πολύ απλά και δεν μπορούμε και δεν θέλουμε. Ούτε να ζήσουμε με τόνους και γιαούρτια μπορούμε. Ένας πολύ καλός μου φίλος, ο οποίος είναι λίγο πιο αυθόρμητος, δίχως ίχνος σεξισμού προσπαθώντας να με πείσει να σταματήσω να “βόσκω μαρούλια” στο γραφείο μου είπε: “καρδιά μου, εμένα και σε πολλούς άλλους μας αρέσουν οι κρεβατογεμίστρες”. Όσο κι αν ακούγεται λίγο παράξενο εμένα μου φάνηκε αστείο και χαριτωμένο. Είναι η νέα εκδοχή της μπαμπάτσικης που έλεγε ο παππούς μου. Αυτής που έχει δικαίωμα στη ζωή, στον έρωτα, στο βλέμμα, στον θαυμασμό. Καλή μας όρεξη, κορίτσια.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
