Μέσα από αυτά διασκεδάζεις, χαμογελάς, κλαις. αισθάνεσαι και “βλέπεις” όλα όσα αντέχει η φαντασία σου. Με ένα βιβλίο για παρέα ο χρόνος κυλά γλυκά. Και τώρα στην 5η δεκαετία μου άρχισα να εκτιμώ ένα είδος που αισθάνομαι ότι είναι "ξεχασμένο" σε κάποιο σκονισμένο ράφι. Την ποίηση. Αυτή που με όχημα τις λέξεις μιλάει στο πιο βαθύ είναι μας.
Όχι δεν είναι για ρομαντικούς. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι τέτοια. Είναι για τους ταξιδιώτες αυτούς που θέλουν να αναζητήσουν νέες εμπειρίες, διαφορετικές συγκινήσεις και μοναδικές στιγμές. Για αυτούς, όπως εγώ, που οι μικρές μεγάλες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις τους φτιάχνουν την ημέρα. Για αυτούς, όπως εγώ, που πιστεύουν πως η ομορφιά στη ζωή έγκειται στις μικρές απολαύσεις, στις συγκινήσεις, στις στιγμές, στις μεγάλες χαρές αλλά και στις βαθιές απογοητεύσεις. Για αυτό και “μίλησε” στα έγκατα της ψυχής μου το βιβλίο της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ “Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι”.
"Χρόνος, αυτό το γλυκόξινο πορτοκαλί κάθε σταγόνα του είναι ζωή-όσο δηλητήριο και εάν περιέχει. Τι έχω μάθει; να λικνίζομαι στην κάθε στιγμή του, να νοιώθω την ανάσα του στο πετσί μου, να τον σέβομαι, ακόμη και εάν με κάνει να υποφέρω, να προσκυνώ την παντοδυναμία του και να αισθάνομαι αμαρτωλή όταν δεν τον εκμεταλλεύομαι".
Τα βιβλία ενίοτε μας δείχνουν το δρόμο, άλλες φορές απλώς φωτίζουν το μονοπάτι μας και άλλες πάλι μας ταξιδεύουν σε χώρες μακρινές ή σε στιγμές ανείπωτες, φανταστικές και μερικές φορές σε καταστάσεις βιωματικές και αληθινές. Όπως και να έχει υπάρχουν και αυτά τα βιβλία που απλώς εξυμνούν τη ζωή με τις μικρές ή μεγάλες απολαύσεις της. Όπως αυτό το μικρό ¨εγχειρίδιο” ζωής της ανθρωπολόγου Fransoise Heritier. «Το αλάτι της Ζωής»: «να βλέπουμε, να ακούμε, να παρατηρούμε, να αφουγκραζόμαστε, να αγγίζουμε, να χαϊδεύουμε, να μυρίζουμε, να οσφραινόμαστε, να γευόμαστε, να αντλούμε ευχαρίστηση από το καθετί, από τον καθένα, από τη ζωή...»
Η καλύτερη παρέα για αυτά τα αναγνώσματα, τις βραδινές ή πρώτες πρωϊνές ώρες, είναι «Το βαλς των χαμένων ονείρων” του δικού μας Μάνου! Το έγραψε για την ταινία «Χαμένα Όνειρα» το 1961, με πρωταγωνιστές την Αντιγόνη Βαλάκου και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ο Αλέκος Σακελλάριος έχει πει πως ο Μάνος Χατζηδάκης το εμπνεύστηκε στον ύπνο του. Όπως και να έχει αυτό το ορχηστρικό έχει γράψει τη δική του ιστορία και εξακολουθεί να φωτίζει το δικό μας δρόμο.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
