Η ψυχολόγος μας προτείνει τον καλύτερο οδηγό επιβίωσης για τις διακοπές στο χωριό με το σόι

Για πολλούς είτε για λόγους επιθυμίας είτε για λόγους οικονομικής δυνατότητας, ο τόπος καταγωγής, δικός μας ή των γονέων μας, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προορισμό.

Επιστρέφουμε εκεί που γεννηθήκαμε εμείς ή εκεί που γεννήθηκαν οι γονείς μας, σε μεγαλύτερες ή μικρότερες πόλεις, σε μεγαλύτερα ή μικρότερα χωριά.

Κι αυτή η επιστροφή έχει τόσα καλά, όσα και δύσκολα σημεία.

Τα καλά είναι πως επανασυνδεόμαστε με τις ρίζες μας, βλέπουμε ανθρώπους σημαντικούς κι αγαπητούς για εμάς, φιγούρες που έχουμε συνδέσει με ευχάριστες και τρυφερές παιδικές ή εφηβικές μνήμες, ανθρώπους  που μας χαϊδολόγησαν, μας περιποιήθηκαν, μας έμαθαν πράγματα, φίλους που κάναμε μαζί σκανταλιές και παιχνίδια ή τα πρώτα «παράτολμα» εφηβικά εγχειρήματα, ή ακόμα και τους ίδιους μας τους γονείς, αν αυτοί παρέμειναν στον τόπο καταγωγής μας. Είναι ωραίο να επανασυνδέεσαι μ’ έναν χώρο  όπου σε αποκαλούν «το παιδί», (όποια ηλικία κι αν έχεις), σε περιποιούνται και δείχνουν όλοι τόσο μεγάλη χαρά που σε ξαναβλέπουν. Μαζί με τη χαρά της συνάντησης όμως προκύπτουν και διάφοροι λιγότερο ή περισσότερο ενοχλητικοί ή δυσάρεστοι, περιορισμοί, υποχρεώσεις, κώδικες συμπεριφοράς και καταστάσεις προς επίλυση.

Πράγματα που είναι αυτονόητα στην πόλη, είναι αντικείμενο «σοβαρής» συζήτησης και διαπραγμάτευσης σ’ ένα χωριό.

Θα βγεις στην πλατεία με κοντή φούστα ή σορτς; Χμμμμμ….για ξανασκέψου το… Η μαμά ή η θεία ή η γιαγιά, θα φροντίσουν ευγενικά και διακριτικά να σου υπενθυμίσουν πως υπάρχει κάποιο άλλο ντύσιμο πιο κολακευτικό και κατάλληλο για ένα κορίτσι/κοπέλα/γυναίκα σαν κι εσένα. Θα πρέπει να επισκεφτείς πολλούς συγγενείς που θέλουν πολύ να σε δουν και θα παρεξηγηθούν αν δεν σε υποδεχτούν για να σε περιποιηθούν στο σπίτι τους; Θα συμμετάσχεις στις κοινωνικές εκδηλώσεις που αποτελούν  την κύρια κοινωνική δραστηριότητα μιας τόσο μικρής κοινωνίας; Προ πολλών ετών, με είδε η γιαγιά μου να βιάζομαι για να τακτοποιήσω κάποιες δουλειές (προκειμένου να βγω το απόγευμα για να συναντήσω κάτι φίλους) και με ρώτησε γεμάτη βεβαιότητα: «Για να προλάβεις να πας στο μνημόσυνο το απόγευμα ε;» (Δεν γνώριζα ούτε τον εκλιπόντα, ούτε περί της ύπαρξης του μνημοσύνου).

Διαβάστε επίσης: Συγχώνευση: μήπως έχετε γίνει ένα με τον σύντροφό σας; Η ψυχολόγος αναλύει

Μια δύσκολη πίστα λοιπόν, είναι να υπερασπιστούμε τον πολύτιμο χρόνο της χαλάρωσης και ξεκούρασής μας, από την επιδρομή των «υποχρεώσεων» αλλά και να έχουμε μια φιλική παρουσία στο στενό αυτό κύκλο των συγγενών και γνωστών.

Κι αφού ντυθούμε καταλλήλως και παρουσιαστούμε με το δέοντα τρόπο στις δέουσες εκδηλώσεις, έχουμε το θέμα των ερωτήσεων: «Τι γίνεται με τη δουλειά σου; Έχεις σχέση; Είναι σοβαρή; Αν είναι πότε παντρεύεσαι; Θα μας τον/την φέρεις να τον/την γνωρίσουμε; (Να τους εγκρίνουμε δηλαδή.) Είσαι παντρεμένη/ος; Έχεις παιδί; Γιατί δεν έχεις; Αν έχεις ένα πρέπει  να κάνεις και δεύτερο, αν έχεις δύο κάνε κι ένα τρίτο, τα παιδιά είναι ευτυχία. Αν κάνεις το λάθος να είσαι σε κατάσταση πλήρους ελευθερίας, τότε θα πρέπει σιγά-σιγά, να βρεις ένα καλό παιδί (ή μια καλή κοπέλα) να κάνεις κι εσύ την οικογένειά σου, τώρα που είσαι νέα/ος (μη νομίζεις, ξέρεις πως περνάνε τα χρόνια;), να δουν κι οι γονείς σου εγγόνια, να είδες η Τάδε του Τάδε, ήρθε φέτος με το μωράκι της κλπ κλπ κλπ.

Ακόμα κι αν οι γονείς είναι χαλαροί και πλήρως εναρμονισμένοι με τις όποιες επιλογές σου, το σόι ή ο ευρύτερος κύκλος, πάντα θα έχει να προσθέσει ή να υποδείξει κάτι ώστε να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει την καλή σου εικόνα (έτσι όπως την έχουν εκείνοι στο μυαλό τους φυσικά).

Το θέμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν στην οικογένεια υπάρχουν διενέξεις ή διαφωνίες (τα συνήθη θέματα αφορούν κληρονομικά ή κουτσομπολιά και σούπα-μούπες μεταξύ συγγενών).

Υπάρχει περίπτωση να κληθούμε να λύσουμε θέματα που προέκυψαν πρόσφατα, ή χρονολογούνται από την εποχή της τουρκοκρατίας, αλλά εμείς οφείλουμε να πάρουμε θέση και να δώσουμε λύση, ή να συμμαχήσουμε με αυτήν ή την άλλη πλευρά.

Ειδικά όταν στην ευρύτερη οικογένεια υπάρχει θέμα προβληματικών ορίων, τότε αυτό ίσως να είναι και το πιο δύσκολο θέμα που θα κληθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε.

Τελικά πόσο «ξεκούραστες» είναι οι διακοπές στον τόπο καταγωγής;

Μήπως να το ξανασκεφτούμε;

Ένα άλλο σοβαρό ερώτημα που είναι να θέσουμε στον εαυτό μας, είναι το πόσο μας απορροφάει κι εμάς αυτή η συνθήκη των διαφόρων (άσχετων με τη δική μας παρούσα πραγματικότητα) κανόνων,  υποχρεώσεων, προσδοκιών κι απαιτήσεων της οικογένειας. Η συνύπαρξη με το σόι, μας βάζει ν’ αναρωτηθούμε για την προσωπική μας πορεία κι εξέλιξη ως ενηλίκων κι ώριμων ανεξάρτητων ανθρώπων. Μήπως την ώρα που βλέπουμε την απορία ή την απογοήτευση στα μάτια των γονέων, των συγγενών ή των γνωστών, νιώθουμε αποτυχημένοι που δεν τσεκάρουμε τα κουτάκια της κατ’ εκείνους επιτυχίας; Μήπως κι εμείς «φοβόμαστε» να είμαστε ο εαυτός μας και μπαίνουμε στον τρόπο λειτουργίας τους προκριμένου να μην τους απογοητεύσουμε; Μήπως (ακόμα χειρότερο), μας ρουφάει συναισθηματικά η οικογένεια με τους τρόπους επικοινωνίας της και χάνουμε τον εαυτό μας; Μήπως δεχόμαστε ν’ αναλάβουμε πράγματα και να διαδραματίσουμε ρόλους που δεν μας ανήκουν, επειδή αυτό γίνεται στην οικογένεια;

Όλα αυτά είναι πράγματα που βάζουν σε δοκιμασία την αίσθηση της ατομικότητας αλλά και την αυτοεκτίμησή μας πολλές φορές. Η οικογένεια και ο λεγόμενος «κύκλος των δικών», έχει μεγάλη δύναμη κι ασκεί μεγάλη επιρροή στους ανθρώπους. Είναι πολλές οι φορές όπου η «επιστροφή στις ρίζες», αντί να μας ξεκουράσει και να μας ανανεώσει μας εξαντλεί και μας δυσαρεστεί.

Είναι όμως κι ένα τεστ αντοχής και συνειδητοποίησης της δικής μας αυτοπεποίθησης κι ωριμότητας.

Μπορούμε να επιλέξουμε εμείς με ποιους τρόπους θα αξιοποιήσουμε το χρόνο μας, υπερασπιζόμενοι μ’ ευγένεια και διπλωματία τον ελεύθερο χρόνο των διακοπών μας. (Λυπάμαι πολύ που δεν θα παρευρεθώ σε όλους τους γάμους, βαφτίσια, μνημόσυνα, κηδείες, θεμελιώσεις εκκλησιών, δημαρχείων, θερμοκηπίων και κοτετσιών, χρειάζομαι πραγματικά το χρόνο για να ξεκουραστώ.)

Μπορούμε να υποστηρίξουμε με ευγένεια, χιούμορ αλλά και σταθερότητα τις επιλογές μας για το επάγγελμα, την οικογενειακή μας κατάσταση και το ποιοι είμαστε εν τέλει. (Καταλαβαίνω πως σας είναι αδύνατον να διανοηθείτε πως οι άνθρωποι μπορεί να έχουν διαφορετικές επιθυμίες και όνειρα από τα δικά σας, αλλά είμαστε διαφορετικοί.)

Μπορούμε να αρνηθούμε, ευγενικά αλλά και σθεναρά να αναλάβουμε ρόλο στις διενέξεις των τρίτων και να μη χάσουμε τη θέση και το ρόλο μας αναλαμβάνοντας πράγματα που δεν είναι δικά μας. (Όχι, δεν θα λύσω εγώ τα κληρονομικά των εν ζωή γονέων και θείων μου, είναι δική τους δουλειά να το κάνουν. Επίσης, όποιος διαφωνεί ή βρίσκεται σε σύγκρουση με κάποιον άλλον, ας το λύσει ως ώριμος ενήλικας, δεν θα αναλάβω ρόλο νηπιαγωγού ενηλίκων.)

Αλλάξατε γνώμη για τις διακοπές με το σόι; Ή ανήκετε στους τυχερούς/ες που έχουν γύρω τους μια οικογένεια γεμάτη κατανόηση σεβασμό κι αρμονία μεταξύ των μελών της; Αν ανήκετε στη δεύτερη κατηγορία, να ευγνωμονείτε το σύμπαν που σας τοποθέτησε σ’ αυτό το ωραίο περιβάλλον. Αν πάλι, η οικογένειά σας είναι η συνηθισμένη «παραδοσιακή» ελληνική οικογένεια όπου «όλα μπερδεύονται γλυκά», (καθόλου γλυκά δηλαδή αλλά που να σας εξηγώ…), θωρακίστε τον εαυτό σας με δύναμη, υπομονή και θάρρος για να δηλώσετε παρουσία ως αυτόνομος ώριμος άνθρωπος κι όχι ως νήπιο που κοιτάει με έκπληκτα μάτια τους «μεγάλους» ενώ το νουθετούν.

Καλές διακοπές, με ή χωρίς το περίφημο Ελληνικό σόι.

Από τη Θεανώ Πολυζωγοπούλου Ψυχολόγος-  Ψυχοθεραπεύτρια Θεραπεύτρια Οικογένειας

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα