Κάθε αρχή και δύσκολη: Η πρώτη του (μου) μέρα στον παιδικό σταθμό

Και να που έφτασε η μέρα να πάει και ο δικός μου γιος στο σχολείο. Εννοείται πως προετοιμαζόμουν ψυχολογικά όλο το καλοκαίρι γι’ αυτή την ημέρα. Αγχώθηκα, googlαρα, διάβασα άρθρα ψυχολογίας παιδιού και μαμάς. Τίποτα και κανένας, όμως, δεν μπορεί να σου πει ποιο ακριβώς θα είναι το συναίσθημα σου την ώρα που τον αφήνεις στην πόρτα της καινούργιας του ζωής.

Το προηγούμενο βράδυ της μεγάλης ημέρας, τον προετοίμαζα λεγοντάς του ότι θα περάσει όμορφα, θα παίξει με άλλα παιδάκια, θα φάει και μετά από λίγο θα έρθει η μαμά να τον πάρει.

Το επόμενο πρωί και ενώ έπινε το γάλα του, προσπαθούσα να τον κάνω να χαρεί με την επιλογή της μαμάς και του μπαμπά να περνάει τις πρωινές του ώρες σε έναν νέο χώρο με πολλά παιχνίδια, παιδάκια και δύο υπέροχες κυρίες που θα τον φροντίζουν.

Φτάνοντας στο σχολείο ο δίχρονος γιος μου είχε άγνοια γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Παιδάκια να κλαίνε, να φωνάζουν και ο μικρός μου να με κοιτάει απορημένος και έτοιμος να βάλει κι αυτός τα κλάματα. Με αποφασιστικότητα του λέω θα κάτσεις εδώ για λίγο και θα έρθω να σε πάρω σε μία ώρα. Όταν δε τον πήρε αγκαλιά η γλυκύτατη κατά τ' άλλα δασκάλα του, άρχισε να πλαντάζει στο κλάμα. Μας είπαν «τώρα θα φύγετε και θα έρθετε να τον πάρετε σε μία ώρα, μην ανησυχείτε όλα θα πάνε καλά».

Εκείνη τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα και ακούγοντάς τον να σπαράζει και να φωνάζει "μαμααα", πέρασαν όλες μου οι σκέψεις, όλα τα ξενύχτια δίπλα στη θερμοκοιτίδα του για 32 ημέρες. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι δεν ήθελα να ταλαιπωρείται και να στεναχωριέται.

Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο χτύπησε το τηλέφωνό μου, ήταν από τον παιδικό σταθμό. «Μην ανησυχείτε, έχει ηρεμήσει και παρατηρεί τα παιδάκια που παίζουν, όλα είναι καλά». Ενώ ησύχασα, για την επόμενη ώρα καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα και κοιτούσα συνεχώς το ρολόι.

 Όταν πήγα να τον πάρω, προσπαθούσα να φαίνομαι ήρεμη και πρόσχαρη, αλλά όταν με είδε, φαίνεται από παράπονο, τον έπιασαν ξανά τα κλάματα, γρήγορα όμως ηρέμησε και αφού είχε προηγηθεί μια τεράστια αγκαλιά.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβανόταν για σχεδόν μία εβδομάδα. Ήρθε η μέρα όμως, που ο μικρός μου ήταν ξετρελαμένος με την ιδέα ότι θα πάμε στο σχολείο, ότι θα παίξει κλπ. Χωρίς κλάματα και χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για τα άλλα παιδάκια που κυριολεκτικά χτυπιόντουσαν στο πάτωμα, πέρασε μία από τις πιο ωραίες του ημέρες. Έπαιξε, έφαγε για πρώτη φορά πρωινό, δεκατιανό και λίγο φαγητό. Τα νέα έφτασαν γρήγορα στον μπαμπά του, ο οποίος χάρηκε περισσότερο που άκουσε εμένα επιτέλους ήρεμη και χαρούμενη.

Φυσικά θα έρθουν και δύσκολες μέρες, αλλά τώρα είμαι προετοιμασμένη. Όλα είναι θέμα συνήθειας. Μια νέα περίοδος για τον μικρό μου και την οικογένειά μας μόλις ξεκίνησε και θα είναι ελπίζω ωραία!

Καλή σχολική χρονιά!