Έχουν περάσει 3,5 χρόνια από εκείνη την ημέρα! Κι όμως πάντα θα τη θυμάμαι. Ίσως πιο αχνά τώρα, μιας και ο μικρός μου πια είναι ένα ολόκληρο παιδί που μου χαρίζει απολαυστικές στιγμές και με γεμίζει συνεχώς χαρά και φως.
Όμως με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, θυμήθηκα ξανά όλες εκείνες τις στιγμές και τις ώρες αγωνίας που πέρασα μέχρι να έρθει στον κόσμο ο Αλέξανδρος, να τον πρωτοχαϊδέψω, να τον πάρω αγκαλιά και τελικά να τον πάρω στο σπίτι του. Στο σπίτι μας.
Όλα πήγαιναν ομαλά με την εγκυμοσύνη μου και μεγάλωνε μέσα μου ένα υγιέστατο αγοράκι..Ξαφνικά στις 32 εβδομάδες κύησης, το ξημέρωμα, σπάνε τα νερά. Χωρίς κάποιο προειδοποιητικό σημάδι, χωρίς κάποιο πόνο.
Οι μέχρι τότε εξετάσεις μου, έδειχναν πιθανότητες πρόωρου τοκετού στο 8%. Γρήγορα παίρνω τηλέφωνο τη γλυκιά μου μαία και τον γιατρό μου, οι οποίοι με συμβούλευσαν να πάω άμεσα στο μαιευτήριο.
Πανικόβλητοι κι ο άντρας μου κι εγώ, μαζέψαμε ό,τι μπορέσαμε και φύγαμε για το μαιευτήριο. Πώς κάναμε μία διαδρομή 20 λεπτών, σε 8 λεπτά, ποτέ δεν θα το καταλάβω! Όμως, αυτά τα 8 λεπτά, εμένα μου φάνηκαν ώρες. Ανυπομονούσα να φτάσουμε στο μαιευτήριο, ώστε να δω αν είναι όλα καλά με το μωρό. Χτυπάει η καρδούλα του; Κουνιέται; Γιατί, το μόνο που άκουγα ήταν η δική μου καρδιά, που χτύπαγε απίστευτα γρήγορα από τον φόβο μου. Ευτυχώς με έβαλαν άμεσα στον τοκογράφο και άκουσα την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Και ευτυχώς, ήταν καλά το μωρό.
Στο επόμενο βήμα τώρα. Πάμε στον υπέρηχο να κάνουμε τις απαραίτητες μετρήσεις. Όλα καλά κι εκεί, απλά ο γιατρός μου δεν μπορούσε με βεβαιότητα να μου πει αν θα γεννιόταν πάνω από 2 κιλά. Κι αφού έσπασαν τα νερά, ήμασταν σίγουρα στη διαδικασία τοκετού, καθώς θα ακολουθούσαν και οι συσπάσεις. «Πρέπει να σου κάνω δύο ενέσεις κορτιζόνης για να μην χρειαστεί το μωρό οξυγόνο, όταν γεννηθεί. Κι αυτό γιατί στις εβδομάδες που είσαι δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη καλά τα πνευμόνια του», είπε ο γιατρός μου. «Φυσικά», είπαμε και οι δύο. Όμως έπρεπε να παραμείνω στο κρεβάτι με τις συσπάσεις για 48 ώρες.
Εννοείται ότι για το καλό του μωρού, θα έκανα τα πάντα. Δεν έπρεπε να φάω, ούτε να σηκωθώ, ενώ έπινα ελάχιστο νερό.
Όταν οι πόνοι έγιναν πιο έντονοι, ακολούθησε η διαδικασία της επισκληριδίου. Ευτυχώς όλοι οι γιατροί ήταν πολύ καλοί και δεν κατάλαβα κανέναν πόνο.
Αφού πέρασαν και οι 48 ώρες, ο γιατρός μου, με έβαλε στη διαδικασία της καισαρικής. Η οποία διήρκησε 10 λεπτά.
Αυτό το πρώτο κλάμα.. Το κλάμα του μωρού μου, ήταν αυτό που με έκανε να καταλάβω πως όλα θα πάνε καλά! Αν και δεν μου τον έδωσαν στην αγκαλιά μου, μόνο που τον είδα και τον άκουσα, με πλημμύρισαν τόσα συναισθήματα, τόση αγάπη!
Με βάρος γέννησης 1.820γρ, επιβαλλόταν να μπει άμεσα στη θερμοκοιτίδα. Ευτυχώς, είχαμε κάνει τις ενέσεις κορτιζόνης και ο γιος μου, αν και τόσο μικρός, δεν χρειάστηκε καθόλου οξυγόνο. Ο άντρας μου κατέβηκε άμεσα στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ) και μπόρεσε να τον δει. Εγώ έπρεπε να παραμείνω στην ανάνηψη.
Μετά από μία ημέρα, μου επέτρεψαν να μπω στη ΜΕΝΝ. Μάσκα, ρόμπα και καλό πλύσιμο χεριών, επιβαλλόταν. Μπαίνοντας στη μονάδα, έψαχνα με αγωνία να βρω το νέο του σπίτι. Μηχανήματα να κουδουνίζουν, μωράκια ακόμη πιο μικρά από το δικό μου, άλλα με μάσκες στα μικρά τους προσωπάκια, άλλα με καλώδια στο μικρό τους σωματάκι, με έκαναν να αγωνιώ ακόμη περισσότερο. «Να τος και ο δικός μας», μου λέει ο άντρας μου. Και φυσικά δάκρυα χαράς και αγωνίας ήρθαν ξανά στο πρόσωπό μου. Μα θα τα καταφέρει;
Κι όμως, το ποσοστό επιβίωσης πρόωρων μωρών, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια πολύ. Το ήξερα! Και έλεγα καλύτερα να βρίσκεται εδώ όσο χρειαστεί, που ξέρουν πως θα τον φροντίσουν. Αυτό το «όσο χρειαστεί» για τον δικό μου μαχητή, ήταν 32 ημέρες. Ημέρες που πηγαίναμε στο μαιευτήριο, μία το πρωί και μία το απόγευμα. Ημέρες κάποιες γεμάτες αγωνία, γιατί μπορεί να μην πήρε βάρος. Ημέρες γεμάτες χαρά, γιατί ήπιε όλο του το γάλα. Ημέρες σίγουρα γεμάτες ελπίδα, αγάπη και προσμονή.
Η μέρα που με άφησαν οι νοσηλευτές να τον πάρω στην αγκαλιά μου, δεν άργησε να έρθει. Αυτή η στιγμή ήταν σαν ένα θαύμα! Και ήξερα μέσα μου, ότι θα ακολουθήσουν πολλές τέτοιες ακόμη. Κι έτσι έγινε!
Να έχετε πίστη στους μικρούς σας μαχητές και να μην σταματάτε να τους μιλάτε. Και μετά στο σπίτι, να τους χορτάσετε με αμέτρητα φιλιά! Δώστε τους λίγη παραπάνω αγάπη και θα δείτε, θα βγουν θριαμβευτές από τη μικρή τους περιπέτεια.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
