Πώς η εμπειρία της γέννησης των δίδυμων πρόωρων μωρών μου, με άλλαξε τελείως ως άνθρωπο

Πρόσφατα ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Προσωρότητας και με αφορμή προηγούμενο κείμενό μας «Το δικό μου προωράκι και η περιπέτεια που έζησα», μία αναγνώστρια του #jennygr, η Αιμιλία Νικολαΐδου, αποφάσισε να μας στείλει τη δική της προσωπική ιστορία προωρότητας:

«Από τις πρώτες πρωινές ώρες εκείνη η μέρα φαινόταν διαφορετική, απαιτητική, απρόβλεπτη! Ήμουν στο τέλος της 32ης εβδομάδας σε δίδυμο κύηση! Πολύ κακώς δεν άκουγα τον γιατρό μου, που μου έλεγε να ξεκουράζομαι όσο το δυνατόν περισσότερο και κάπως έτσι, βρέθηκα με ένα μπλοκ και ένα στυλό να σημειώνω τις ώρες και τα λεπτά που ένιωθα μουδιάσματα, πόνους και όλο το σπίτι να χάνεται.

Είχε περάσει έτσι σχεδόν όλη η μέρα, νομίζοντας (πολύ κακώς) ότι έτσι είναι οι τελευταίοι μήνες και πως έτσι θα πάει μέχρι τον ένατο. Με το που ήρθε ο άντρας μου από τη δουλειά, φύγαμε στις 12 το βράδυ για το νοσοκομείο. Αφού μίλησα με τον γιατρό μου, μου έκαναν τις ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμόνια των μωρών, με συνέδεσαν με καρδιοτογράφους, φόρεσα τη γνωστή πράσινη ρόμπα και όλα φαίνονταν ότι οδηγούσαν σε επείγουσα καισαρική.

Ακόμα δεν είχα καταλάβει και πίστευα ότι το πρωί θα επέστρεφα πάλι στο σπίτι. Στις 11:56 της επόμενης μέρας γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη και στις 11:57 η δεύτερη, ήταν 7 του Νοέμβρη. Το μόνο, όμως,  που πρόλαβα να δω, ήταν δυο μωράκια τυλιγμένα σε πράσινα πανιά, να τα παίρνουν τρέχοντας για τη ΜΕΝΝ. Δεν τις αγκάλιασα, δεν τις φίλησα, δεν τις μύρισα!

Τις είδα πρώτη φορά σε φωτογραφία από το κινητό του άντρα μου, όσο ήμουν καθηλωμένη στο κρεβάτι του δωματίου. Κατάφερα να τις δω από κοντά το δεύτερο 24ωρο νοσηλείας μας. Εγώ έμεινα μία εβδομάδα στο νοσοκομείο, και αν και ήθελα να τις περιμένω να βγούμε και οι τρεις μαζί, κάπου εκεί γέλασε το σύμπαν και ήρθε ο κόσμος μας όλος τούμπα.

Την πρώτη μέρα, μετά το εξιτήριό μου ξεκίνησαν τα προβλήματα! Προβλήματα πολλά, κάποια με λύσεις, και κάποια άλλα χωρίς. Δεν είχα ιδέα τι σημαίνει προωρότητα. Δεν είχα ιδέα πόσο πόνο μπορεί να αντέξει ένα κορμάκι ενάμιση κιλό και πολύ περισσότερο πόσο πόνο μπορεί να αντέξει μια μάνα, ένας γονιός.

Συναντήσαμε πολλούς ιατρικούς όρους και γίναμε χωρίς να το θέλουμε εκπαιδευόμενοι γιατροί. Τα μωρά είχαν πολλά πισωγυρίσματα. Ένα χαμόγελο, το ακολουθούσαν χίλια δάκρυα. Θυμάμαι ένα μεσημέρι πήγαμε και μας ενημέρωσε ο γιατρός ότι το ένα μωρό πήρε προαγωγή και θα έβγαινε από τη θερμοκοιτίδα. Και πριν προλάβουμε να χαρούμε, μας προσγείωσε λέγοντάς μας ότι το άλλο μωρό είναι δύσκολα, γιατί είχαν σπάσει όλες οι φλέβες του και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να του χορηγηθεί η αγωγή για τη λοίμωξη που είχε.  

Μετά από ώρες απομόνωσης των γιατρών πάνω στη μεγάλη μου κόρη, που είχε το πρόβλημα, κατάφεραν και βρήκαν φλέβα κάτω από τη μασχάλη. Είναι ένα μωρό τόσο δα, σκεφτόμουν, με το χεράκι σηκωμένο ψηλά, γεμάτο αίματα, σε ένα τόσο ευαίσθητο, μαλακό και τρυφερό σημείο. Όμως, νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα! Και ήμασταν τόσο γελασμένοι τελικά.

Καθώς το μικρό παιδί, αν και με πολλά πισωγυρίσματα, πήγαινε σταθερά. Κάποιος, ωστόσο,  δεν ήθελε να φύγουμε από εκεί μέσα όλοι μαζί. Η μεγάλη μου κόρη, μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα, χειροτέρευε. Είχε γεμίσει το κορμάκι της οιδήματα, ενώ είχε αλλοιωθεί το χρώμα του δέρματός της και ο πυρετός ήταν στα ύψη. Ταυτόχρονα, περνούσε και δύο νοσοκομειακές λοιμώξεις με ποσοστό θνησιμότητας 98% . Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη μας πήρε τηλέφωνο ο γιατρός της εφημερίας και μας είπε να πάμε γρήγορα στη μονάδα για να προλάβουμε να αποχαιρετίσουμε το μωρό.  Αυτή ήταν η χειρότερη νύχτα της ζωής μας. Ήθελα να πεθάνω εγώ για να της δώσω τη ζωή που στερούνταν, τόσο μικρή... τόσο άδικα. Ο γιατρός μας είπε ότι το μωρό μετρά αντίστροφα και πως αν πιστεύουμε σε κάτι, καλό θα ήταν να την αεροβαφτίσουμε σε περίπτωση που φύγει. Μην έχοντας καμία ελπίδα πια και κρεμασμένοι πάνω από μια θερμοκοιτίδα, που γέμιζε δάκρυα, το μωρό αεροβαφτίστηκε Ελπίδα-Κατερίνα.

Το αμέσως επόμενο λεπτό άρχισε να κλαίει, ενώ μέχρι στιγμής δεν αντιδρούσε σε τίποτα. Μέρα με τη μέρα υπήρχε βελτίωση, συγκρατημένη αισιοδοξία από τους γιατρούς, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα για κανένα σενάριο.

Τα μωρά μου έμειναν στη ΜΕΝΝ 40 μέρες. Εν τέλει, και τα δυο βαφτίστηκαν κανονικά στις 2 Σεπτέμβρη του επόμενου χρόνου. Η Ελπίδα-Κατερίνα και η Αντωνία. Τώρα πια είναι 2 ετών και σφύζουν από ζωή. Μπορεί σαν άνθρωπος η μνήμη μου να μην είναι το δυνατό μου σημείο, άλλα θα θυμάμαι για πάντα κάθε λεπτό, κάθε ήχο, εικόνα και συναίσθημα εκείνων των ημερών. Όλη αυτή η εμπειρία ήταν μοναδική για τον άντρα μου και εμένα και μου έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή μου. Να πιστεύω στη δύναμη των παιδιών μου, γιατί τελικά μπορούν να καταφέρουν τα πάντα».