Τελικά, γιατί νιώθουμε καλά όταν λυπόμαστε τον εαυτό μας;

Θα είμαι ειλικρινής. Κλαίω πολύ. Έχω κλάψει επειδή στο σούπερ μάρκετ δε βρήκα τις ρυζογκοφρέτες με σοκολάτα που μου άρεσαν. Στη δουλειά, όταν νιώθω να πιέζομαι, απλώς κρατάω τα δάκρυά μου και κάνω υπομονή μέχρι το βράδυ που θα γυρίσω σπίτι. Δε θα σχολιάσω καν τι συμβαίνει όταν χωρίζω ή, ακόμη χειρότερα, όταν είμαι στενοχωρημένη και η γάτα μου αποφασίσει ότι δεν είναι έτοιμη για χάδια.

Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζομαι είναι μία ταινία – σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Call Me by Your Name. Ή ένα τραγούδι. Αφήνω τη θλίψη να με κυριεύσει, σκέφτομαι όλα τα στραβά που μου συμβαίνουν. Μου κάνω πατ πατ στην πλάτη, μπαίνω για τα καλά στο δράμα που ζω, περνώ ώρες αυτολύπησης και βγαίνει η Bridget Jones που τόσο καλά κρύβω μέσα μου (ή έτσι νομίζω).

TRUE STORIES

Florence Given: Πώς μια φεμινίστρια μου άλλαξε τη ζωή σε 222 σελίδες

Και ξέρω, σε κανέναν δεν αρέσει η αυτολύπηση. Ή μήπως όχι; Μήπως αρέσει σε όλους μας και απλώς δεν το παραδεχόμαστε; Σ΄αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι δε μιλάμε για περιπτώσεις χημικής ανισορροπίας ή ψυχικής ασθένειας, αλλά για την απλή επίγνωση ότι δεν πάνε τα πράγματα σύμφωνα με το σχέδιο (ποιο σχέδιο, εντωμεταξύ;) και την ανάγκη να μπούμε στη θέση του θύματος.

Η αυτολύπηση είναι, ουσιαστικά, μία συναισθηματική έκρηξη. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε αλλά νιώθουμε ανήμποροι, αβοήθητοι. Ότι δεν έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης και κανέναν γύρω μας για να αναλάβει την ευθύνη – δυστυχώς, έχουμε περάσει την εποχή που ένα τηλέφωνο στην μαμά μας θα μας έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Τότε που έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια της, διαχειριζόταν εκείνη το πρόβλημά μας και εμείς συνεχίζαμε αμέριμνοι τη ζωή μας.

Είναι αυτή η τεμπελιά, ο τρόπος μας να αποφύγουμε αυτό που ξέραμε πάντα: Όλα εξαρτώνται από εμάς, μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε. Στη δική μου περίπτωση, πρέπει να φτάσω στο όριό μου. Να τελειώσω δύο σειρές στο Netflix, για να βγω από τη φούσκα στην οποία μπήκα με όλη μου τη θέληση, για να πάψω να με λυπάμαι και, επιτέλους, να δράσω.

Μέχρι τότε, θα παραπονεθώ – οι φίλοι μου εξακολουθούν να δέχονται τα γεμάτα απελπισία μηνύματά μου, ωστόσο. Θα δικαιολογήσω «ένοχες απολαύσεις» που θα απαλύνουν τον πόνο μας, όπως εκείνη την τέλεια σοκολάτα ή το ακριβό παλτό που, εντάξει, ίσως και να μη χρειαζόμου ντελικά. Θα αισθανθώ όμως ότι κάποιος νοιάζεται, έστω κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Η αυτολύπηση μου δίνει καταφύγιο, ένα ασφαλές μέρος για τις στιγμές που νομίζω ότι όλα είναι εναντίον μου.

Σας θυμίζει κάτι το παραπάνω; Αν ναι, να ξέρετε πως ο ψυχολόγος και σύμβουλος ευεξίας Lee Chambers, το θεωρεί φυσιολογικό.

Ναι, μπορεί να γίνει τοξικό. Αν γίνει συνήθεια, τα πράγματα σοβαρεύουν. Και χρειάζεται να ανακαλύψουμε από πού προέρχεται η ανάγκη μας για αυτολύπηση, ώστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του.

«Ένας από τους καλύτερος τρόπους να το περιορίσετε, είναι να δώσετε χώρο και συμπόνοια στον εαυτό σας, να σας λυπηθείτε για λίγο αλλά γρήγορα να επιστρέψετε σε ένα μέρος όπου σας αποδέχεστε και είστε ενεργοί», έχει εξηγήσει ο Chambers στη HuffPost.

«Βοηθάει επίσης το να σας υπενθυμίζετε ότι είναι κάτι που πολλοί βιώνουμε, οπότε μπορεί να πάρετε δύναμη να δείτε τα πράγματα από μία ευρύτερη οπτική γωνία».

Τις στιγμές που νιώθουμε ότι χανόμαστε, καλό είναι να μας υπενθυμίζουμε όλα τα θετικά που μας συμβαίνουν. Να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους μας, τη δουλειά μας, το σπίτι μας – ας πάψουμε να επικεντρωνόμαστε στα προβλήματα, αλλά στις λύσεις τους. Εγώ ρίχνω και μία ματιά στο Women Don't Owe You Pretty, της Florence Given, βάζω κραγιόν και είμαι έτοιμη.