Florence Given: Πώς μια φεμινίστρια μου άλλαξε τη ζωή σε 222 σελίδες
Στεφανία Παπαδημητρίου
21 Αυγούστου 2021
«Υπάρχει αρκετός χώρος για όλες τις γυναίκες, για να είμαστε όλες ο εαυτός μας χωρίς να κατασπαράζουμε η μία την άλλη»
Είναι το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή με τον ωραιότερο και ταυτόχρονα πιο αλλόκοτο τρόπο. Μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου, θεωρούσα πως ο φεμινισμός σχεδόν έρρεε στο αίμα μου – είχα διαβάσει Simone de Beauvoir όταν πήγαινα σχολείο, άλλωστε, και το θεωρούσα ένα από τα ισχυρότερα personality traits μου (τελικά δεν ήταν). Και αν μου έλεγε κανείς τον περσινό Ιούλιο πως σύντομα μία κοπέλα τέσσερα χρόνια μικρότερή μου, από την Αγγλία, θα με έκανε να δω τον κόσμο διαφορετικά, δεν υπήρχε περίπτωση να τον πίστευα.
H Florence Given έγινε η νεότερη best-selling συγγραφέας των Sunday Times – κι όχι άδικα – γράφοντας αυτό που όλες χρειαζόμαστε, αλλά καμία δεν το ξέρει. Με κεφάλαια όπως «Εσύ είσαι ο έρωτας της ζωής σου», «Δεν πρέπει να παντρευτείς (όντως, όχι)», «Η ζωή είναι μικρή. Παράτα τον» και «Αγάπα το σεξ, μίσησε το σεξισμό…και ποτέ μην προσποιηθείς οργασμό», μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει ένα ενδιαφέρον ταξίδι προς την ανεξαρτησία και την αυτοπεποίθηση.
Προσωπικά, μου επιβεβαίωσε όσα υποπτευόμουν και, ίσως, δεν ήθελα να αποδεχθώ. Αναγνώρισα το σεξισμό στην οικογένειά μου, τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό των φίλων μου και τη δική μου ανάγκη να γίνω «αυτό που θέλουν οι άνδρες». Το πρώτο, ακόμη το δουλεύουμε. Τα δύο τελευταία, ανήκουν πια στο παρελθόν.
«Είναι μία υπέροχη μέρα να ξεχάσεις τα ραντεβού και να αρχίσεις να θεραπεύεις το κομμάτι του εαυτού σου που σε έκανε να πιστέψεις πως χρειάζεσαι επιβεβαίωση από άλλους για να έχεις αξία»
Με μερικές μόνο λέξεις, μπαίνουμε σε σκέψεις. Πόσες φορές μας έχουμε κάνει «πατ – πατ» στην πλάτη, κάνοντας τη σκέψη πως όλοι μας εκμεταλλεύονται; Φυσικά, δε θα παραδεχθούμε πως τους το επιτρέπουμε, αλλά θα δημιουργήσουμε τη δική μας ψευδαίσθηση, λέγοντάς μας ότι περιμένουμε από τους άλλους αυτό που θα κάναμε στη θέση τους. Πόσες φορές, έπειτα, βρεθήκαμε με τοξικούς ανθρώπους από επιλογή, επειδή δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από τη θυματοποίηση του ίδιου μας του εαυτού; Και πόσες φορές μείναμε σε σχέσεις με ανθρώπους που δε μας συμπεριφέρονταν όπως μας άξιζε, επειδή είχαμε συνηθίσει και, κατά βάθος, μας άρεσε λίγο που όλοι μας έλεγαν ότι «μπορούμε καλύτερα»; Ίσως χάσουμε το μέτρημα.
«Μερικές φορές, αυτό που σε εμποδίζει να φτάσεις στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου είναι το υποσυνείδητό σου και ο εθισμός του στην άνεση που νιώθεις κατηγορώντας άλλους. Ήρθε η ώρα να πάψεις να σε εμποδίζεις»
Το δύσκολο είναι να μας κοιτάξουμε κατάματα, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να πούμε αντίο σ’ αυτήν την εκδοχή μας και να ωριμάσουμε. Μόνο έτσι θα αναγνωρίσουμε την πραγματική μας αξία και θα διεκδικήσουμε αυτά που στ’ αλήθεια θέλουμε. Από το πιο απλό – να γυρίσουμε την πλάτη στον πρώην που πάντα επιστρέφει και πάντα δεχόμαστε γιατί «έλα μωρέ», μέχρι το πιο απαιτητικό και ψυχοφθόρο - να θέσουμε όρια στους γονείς και τους φίλους μας.
Στο πλαίσιο αυτό της αυτοβελτίωσης, είναι καιρός να πάψουμε να κατακρίνουμε τις άλλες γυναίκες για να καλύψουμε τις δικές μας ανασφάλειες. Σε μία κοινωνία μου μας αναγκάζει από μικρές να ανταγωνιζόμαστε η μία την άλλη, είναι σχεδόν άθλος να διαγράψουμε όσα μαθαίναμε εδώ και χρόνια. Δεν είναι, όμως, ακατόρθωτο.
Μαθήτρια Λυκείου, ακόμη, με θυμάμαι να σχολιάζω συμμαθήτριές μου για τα ρούχα τους, τα μαλλιά τους, το ότι βάφονταν ενώ εγώ όχι *γιατί δεν ήμουν σαν τα άλλα κορίτσια*. Πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό γινόταν όχι μόνο για να κερδίσω την αποδοχή των αγοριών αλλά, κυρίως, να με αποδεχτώ εγώ η ίδια. Και χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα ακόμη χρόνια μέχρι να έρθει η Florence Given και, με το βιβλίο της αυτό, να επιβεβαιώσει τα πάντα – όχι πως δεν το περίμενα, αλλά το ότι το είδα και γραμμένο ήταν μία μικρή, πικρή νίκη.
Το «Women don’t owe you pretty» - έπρεπε να φτάσω στο τέλος για να αναφέρω τον τίτλο – αποδομεί την πατριαρχία με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίς πομπώδεις εκφράσεις, χωρίς φιλοσοφίες, αλλά με τις τέλεια δομημένες σκέψεις μίας γυναίκας λίγο μετά τα 20. Είναι το βιβλίο που θα μας ρίξει δυνατό «χαστούκι» και θα μας κάνει να βγούμε από το comfort zone που τελικά ίσως δεν προσφέρει και τόση άνεση, να χαρούμε στο άκουσμα του «άλλαξες» που θα πουν οι γύρω μας. Είναι το έργο που, μέσα από τις 222 σελίδες του, θα μας κάνει να αγαπήσουμε όλες τις γυναίκες και, πάνω απ’ όλα, τον εαυτό μας.
πηγή φωτογραφιών: Instagram
