Τί γίνεται με το βιολογικό ρολόι των γυναικών;

Ισχύει ή είναι μύθος; 

Πόσο συχνά ακούτε γυναίκες να λένε πώς επιλέγουν μια επιτυχημένη καριέρα και όχι μια ευτυχισμένη οικογένεια; Πώς αντιδράτε στο άκουσμα της επιλογής αυτής; Γιατί ακόμα και σήμερα δεν αναγνωρίζετε το δικαίωμα ενός ανθρώπου στην ατεκνία;

Είναι αλήθεια πως δεν είναι όλοι άνθρωποι έτοιμοι να γίνουν γονείς ή να αποκτήσουν οικογένεια. Για ποιο λόγο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ο «αποδιοπομπαίος τράγος» της κοινωνίας; «Όχι, δεν θέλω να κάνω παιδί», είναι μια φράση που ακούγεται συχνά από γυναίκες τη σήμερον ημέρα. Το περιβάλλον τους αντιδρά αρνητικά και κάποιες φορές επιθετικά στην απόφαση τους αυτή. «Δεν ξέρεις πόσο όμορφο είναι το αίσθημα της μητρότητας γι αυτό το λες», «Δεν έχεις βρει τον κατάλληλο σύντροφο, γι αυτό το λες» ή «Τώρα, τα λες, εγώ πιστεύω πως θα γίνεις μια υπέροχη μανούλα».

Μα, δεν θέλει το λέει ξεκάθαρα γιατί δεν ακούγεται ως συνειδητή επιλογή αλλά ως μια στιγμή παραλογισμού, που το περιβάλλον είναι σίγουρο ότι θα ξεπεραστεί και μάλιστα άμεσα. Μια στιγμή, μήπως τελικά πρέπει να σκεφτεί κανείς πως η επιλογή της οικογένειας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα patterns; Η κοινωνία είναι δομημένη έτσι που για να νιώσει ένα άτομο την ολοκλήρωση θα πρέπει να γίνει γονιός.

Μήπως πρόκειται, για childfree ή childless; Η Ellen Walker (ψυχολόγος και συγγραφέας του πονήματος Complete Without Kids: An Insider’s Guide To Childfree Living By Choice or By Chance) δηλώνει πως προτιμά τον όρο «childfree» δηλαδή «ελεύθερη από παιδιά» σε αντίθεση με το «childless»,«χωρίς παιδιά», επειδή ακριβώς «το πρώτο υποδηλώνει το θετικό αίσθημα που μπορεί να έχει μια γυναίκα για την επιλογή της.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι μια καινούργια ιστορία. Από τα ’60, το πρώτο κιόλας «κύμα» φεμινιστριών αμφισβητούσε το «κυρίαρχο ιδεολόγημα του μητρικού ενστίκτου που τάχα μετατρέπει τη γυναίκα σε μια ανιδιοτελή τροφό» ως ένα μύθο, μια πατριαρχική κατασκευή που απαιτούσε τη θέση της γυναικάς στο σπίτι, να μεγαλώνει τα παιδιά και να περιμένει υπομονετικά το σύντροφό της να γυρίσει σπίτι.

Ακόμα, και το νεότερο κίνημα των φεμινιστριών, με εκπρόσωπο την φιλόσοφο Εlisabeth Batinder- στέκονται καχύποπτες απέναντι στη δυτική, υπερ-ατομιστική κοινωνία, που «επινόησε» έναν καινούργιο «δυνάστη» για τη γυναίκα, το μωρό-αφέντη. «Εδώ και τριάντα χρόνια» δηλώνει η Batinder, σε μια συνέντευξή της στο Le Point , «οι μητρικές υποχρεώσεις, που δεν σταμάτησαν να αυξάνονται, κάνουν την κατάσταση των εργαζόμενων μητέρων όλο και πιο ανυπόφορη. Γυναίκες, μητέρες, σύντροφοι, φίλες, επιχειρηματίες, κόρες και συνεχώς όλο και πιο πολύ ρόλοι και ευθύνες. Προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στο έπακρο σ΄ όλους τους ρόλους.

Φαίνεται, να μην υπάρχει λύση και σωτηρία, εκτός αν πρέπει να επιλέξουν μια από τις δύο επιλογές: είτε να επιστρέψουν σπίτι και να παίξουν το ρόλο της ιδανικής μητέρας και συζύγου, όπως έκαναν οι γυναίκες της παραδοσιακής οικογένειας, είτε να μην κάνουν παιδιά και να αποφασίσουν να ζήσουν για εκείνες, τη δουλειά τους και τη σχέση τους.

Οι υπόλοιπές διαπραγματεύονται κακήν κακώς τις μητρικές τους υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της επαγγελματικής ζωής , με αποτέλεσμα λιγότερα παιδιά και μια καλή δόση ενοχών, ματαιώσεων και άγχους. Γυρνούν κουρασμένες από την δουλειά και τρέχουν να δώσουν ένα φιλί για καληνύχτα στο παιδί τους. Τα χρονιά περνούν και σε μια στιγμή κρίσης προσπαθούν να καταλάβουν σε ποια χρονιά είναι, πόσο χρονών είναι τα παιδιά τους και τελικά τι κάνουν στη ζωή τους;

Μπροστά λοιπόν στο σκηνικό αυτό, κάποιες γυναίκες επιλέγουν να μην αποκτήσουν το ρόλο αυτό. Προτιμούν, να αφιερωθούν στην καριέρα τους, στο σύντροφό τους, στον εαυτό τους, στους φίλους τους και όχι σ΄ ένα παιδί που θα αποτελεί προτεραιότητα της ζωής τους.

Η άποψη αυτή είναι ακραία για την ελληνική κοινωνία, όπου οι γυναίκες γεννιούνται και μεγαλώνουν με την αποστολή να γίνουν μητέρες. Όλη τους η κουλτούρα συνοψίζεται στο ότι μόνο ο γάμος και η απόκτηση οικογένειας «ολοκληρώνει» τη γυναίκα. Γι΄αυτό και πολλές από μικρές ονειρεύονται τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Τελικά, κάποιες απ’αυτές καταλήγουν με άντρες που δεν αγαπούν απλά και μόνο για να εξασφαλίσουν την τεκνοποίηση.

Μπορεί να μην συμφωνείτε μ΄όλα αυτά αλλά σκεφτείτε λίγο. Ο γονείς σας πιέζουν να τελειώσετε το σχολείο, να περάσουν στο πανεπιστήμιο, να βρείτε ένα καλό παιδί, να παντρευτείτε, να κάνετε ένα όμορφο γάμο, και μετά αρχίζουν οι πιέσεις για το πρώτο εγγόνι, το δεύτερο… Εσείς, που είστε σε όλο αυτό; Πρωταγωνιστείτε σε ένα σχέδιο χωρίς να έχετε άποψη γι αυτό. Σε μια παραδοσιακή κοινωνία όπως η ελληνική, που είναι κατά βάση παιδοκεντρική , η επιλογή της μη μητρότητας δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ζευγάρια που επιλέγουν να μην αποκτήσουν παιδιά αλλά είναι ελάχιστα.

Το θέμα του συγκεκριμένου άρθρου δεν επικεντρώνεται στο να μην αποκτούν οι γυναίκες παιδιά αλλά επιδιώκουν μια λαμπρή καριέρα. Ο στόχος του είναι σκεφτείτε τις επιλογές σας. Εσείς, θα πρέπει να είστε υπεύθυνοι για τη ζωή σας. Η μητρότητα είναι κάτι πολύ προσωπικό. Όσες γυναίκες έχουν επιλέξει να το βιώσουν, δηλώνουν πώς δεν θα άλλαζαν το συναίσθημα με τίποτα στο κόσμο και πως τα παιδιά τους σημαίνουν τα πάντα για εκείνες. Να φέρνεις στο κόσμο μια ζωή και να την βοηθάς να αναπτυχθεί είναι κάτι μαγικό και μοναδικό. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη όψη. Αυτή την όψη είχε σκοπό το άρθρο να παρουσιάσει, ως μια διαφορετική οπτική που θα πρέπει να γίνεται σιγά σιγά αποδεκτή από την κοινωνία.