Φεύγει το 18χρονο σου στο εξωτερικό για σπουδές; Τι παθαίνεις;

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Για να το ξεκινήσουμε ωραία, κατ' αρχήν σας λέω ότι κλαις. Πολλές φορές. Πριν φύγει όμως. Δεν κλαις από φόβο και δεν κλαις βέβαια γιατί αποχαιρετάς για ένα χρονικό διάστημα. Ένας γονιός κλαίει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει πως εκείνο το μικρό κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια και τα μαγουλάκια έγινε μέσα σε χρόνο ντε τε ένα κορίτσι-γυναίκα που μπαίνει στο αεροπλάνο για να πάει να ζήσει μόνη. Για αρκετά χρόνια. Δεν το πιστεύεις, ότι τα χρόνια σου φαίνονται να περνάνε γρηγορότερα κι από κούρσα του Γιουσέιν Μπολτ. Το κλάμα αυτό εμπεριέχει πάρα πολλά συναισθήματα. Έχει χαρά, που τα κατάφερε, έχει στενοχώρια που φεύγει, έχει αμηχανία γιατί δεν καταλαβαίνεις πως θα είναι μετά η ζωή σου, χωρίς αυτό το παιδί στην καθημερινότητα κι έχει και σινεμά. Έτσι δε γίνεται σε όλα τα έργα όταν φεύγει το παιδί;

Με ρωτάνε διάφοροι αν φοβάμαι που το κορίτσι έφυγε μόνο του έξω. Τι να πω...; Πάντα ένας γονιός φοβάται για τα παιδιά του. Μπορώ να μαρτυρήσω μετά από 20 χρόνια, ότι από τη μέρα που γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, έγινα πιο κότα σε όλες μου τις συμπεριφορές. Προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, ακόμα και στο γράψιμο. Γιατί; Γιατί ήθελα πάντα να υπάρχει το λιγότερο δυνατό γρατζούνισμα γύρω από το παιδί. Μεγάλο λάθος αυτό, αλλά έτσι κάνει ένας άντρας συνήθως. Η γυναίκα ως μάνα που προστατεύει το παιδί όπως οι γάτες, με κάποιο τρόπο πάντα θα στο περάσει κι ας μην το έχεις σκεφτεί. Εννοείται ότι ο μεγαλύτερος φόβος στη ζωή σου είναι η υγεία και το μέλλον των παιδιών σου. Όμως σε καμιά περίπτωση δε με φοβίζει το γεγονός ότι το παιδί έφυγε έξω. Αυτούς τους φόβους τους βρίσκω ακατανόητους. Δεν πάνε στο μέτωπο της Συρίας, να πολεμήσουν τον ISIS. Σε χώρες που είναι πιο πολιτισμένες από την Ελλάδα πάνε συνήθως.

Έτσι έκανα κι εγώ κάποτε. Έφυγα χωρίς δίφραγκο για να πάω να σπουδάσω στη Γαλλία, γιατί εδώ έκανα μόνο συνδικαλισμό στο πανεπιστήμιο. Όταν αποφάσισα να μάθω γράμματα, ήξερα ότι δεν θα τα μάθαινα εδώ. Τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ίσως ούτε καν τηλέφωνα σε όλα τα σπίτια. Εκεί στο εξωτερικό εννοώ. Λίγοι φοιτητές είχαν τηλέφωνο στο σπίτι τους. Μίλαγα με τους γονείς μου για δευτερόλεπτα από διάφορους τηλεφωνικούς θαλάμους στο Παρίσι, μιας και δεν υπήρχε σάλιο. Δεν ξέρω αν φοβόταν η μάνα και ο πατέρας μου, εγώ έφευγα ευτυχισμένος. Και παρότι άφραγκος, αισθανόμουν άτρωτος. Έτσι νιώθεις σε αυτή την ηλικία. Όταν μυξόκλαιγε η μάνα μου στο τηλέφωνο για το που και πως είμαι και πως περνάω στα ξένα μου την έδινε στα νεύρα. Να την πνίξω ήθελα. Τώρα όμως καταλαβαίνω τη μάνα μου που γκρίνιαζε συνέχεια γιατί δεν της τηλεφωνούσα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο toratora.gr.