Βασικά γούστο σου καπέλο σου. Δική σου η ζωή, δικό σου το σώμα, δική σου η επιλογή. Ποια είμαι εγώ, εμείς που θα σε κρίνουμε; Μην ακούς κανέναν.. Γιατί ξέρεις κάτι, και οι άλλοι, εμείς με τα παιδιά, μερικές φορές σε «ζηλευουμε». Είναι αυτή η ελευθερία κινήσεων, αυτή η ανεξαρτησία, η ανεμελιά, αυτό το κάνω ό,τι θέλω, ό,τι ώρα το θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν, που μας ξυπνα μνήμες μιας αλλοτινής εποχής. Αυτή η αίσθηση ότι μπορώ αύριο να αλλάξω τη ζωή μου. Αυτή η π.π. (προ παιδιών) εποχή, τότε που και εμείς ήμασταν χαλαροί και cool ... Μέχρι εδώ καλώς...
«Ενα παιδί δε φέρνει την ευτυχία»... «την ευτυχία την φέρνουμε εμείς» εδώ, λοιπόν, θα σταθώ και σου πω μια ιστορία.
Κοπέλα στα 35, power job, πλήρους απασχόλησης, με φίλους, φίλο, ζωή, ενδιαφέροντα, αισθάνεται γεμάτη και ολοκληρωμένη. Αισθάνεται ότι η ζωή της ανήκει. Είναι ευτυχισμένη.
Και κάπου εκεί, λίγο μετά για την ακρίβεια, έρχεται ένας σπόρος στην κοιλιά της… ΣΟΚ και ΔΕΟΣ. Δεν τον είχε προγραμματίσει, δεν το είχε φαντασιωθεί αυτό. Δεν ήταν στη λίστα με τα όνειρα, δε το ζήτησε από το σύμπαν…
Και τώρα τι κάνουμε; Ποιος σου είπε ότι θέλω να γίνω μάνα ε; Τι με νοιάζει εάν οι γονείς μου ονειρεύονται εγγονάκια; Εάν φαντασιώνονται μικρά παιδάκια, αυτούς τους “μικρούς δαίμονες” να τρέχουν μέσα στο σπίτι και εκείνοι να τσακώνονται για το εάν μοιάζει περισσότερο στον έναν ή τον άλλον; Και όλες αυτές οι φίλες μου που κάνουν παιδί και ξαφνικά αλλάζει η ζωή τους, δεν βγαίνουν, δεν μιλάνε για τίποτε άλλο παρά μόνον για κακάκια και σαλάκια; Μακριά από εμένα. Εγώ τι φταίω; Πειράζει που εμένα δεν με απασχολεί αυτό το θέμα; Γιατί όλοι με ρωτάνε πότε θα νοικοκυρευτώ; Πότε θα γίνω μάνα; Πότε θα παντρευτώ; Ούτε νυφικό θέλω να βάλω… ποιος να τρέχει τώρα να διαλέγει… άσε που δε μου πάει το άσπρο, ξεκάθαρα!
Ο σπόρος μεγάλωσε, η κοπέλα αισθανόταν σα να εγκαταστάθηκε ο Ε.Τ. στην κοιλιά της… κάτι σκίρτησε μέσα της με το πρώτο φτερούγισμα, αυτή την αίσθηση του παιδιού που κουνιέται στην κοιλιά σου. Με τα πολλά έφτασε αυτή η ώρα, αυτή η στιγμή που “συναντήθηκε” με τον “εξωγήινο” της κοιλιάς της. Αυτό το πρώτοβλέμμα, αυτο το πρώτο άγγιγμα, αυτή η στιγμή που κοίταξε η μια την άλλη… Ναι αυτό είναι η απόλυτη ευτυχία! Και ξέρεις κάτι ακόμη και εάν δεν έχεις κανέναν δίπλα σου να τη μοιραστείς εξακολουθεί να είναι ευτυχία.
Σχεδόν 9 χρόνια μετά – και με έναν ακόμη σπόρο να γίνεται ανθρωπάκι και αυτός – με πολλές υψηλές και χαμηλές πτήσεις θα σου πω με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι τα παιδιά είναι η απόλυτη ευτυχία.. Ναι η μητρότητα έχει πολλές χαμηλές πτήσεις . Θα έλεγα έχει περισσότερες – κούραση, έγνοιες, νεύρα, αυπνία, αγωνία – αλλά αυτές οι μικρές ή μεγάλες στιγμές που οι πτήσεις είναι “υψηλές” – από ένα φιλί, ένα σ’ αγαπώ, ένα επίτευγμα, το βράδυ που κοιμούνται διπλα σου και σε ζεσταίνουν – είναι οι στιγμές της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ευτυχίας.
Οπότε αγαπητή Νίκη, χωρίς να θέλω να σου αλλάξω γνώμη ή να γίνω διδακτική, ένα παιδί είναι η ευτυχία προσωποποιημένη. Φυσικά προϋποθέτει να τα έχει καλά η μητέρα με τον εαυτό της. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση.
Το παιδί είναι η φωτεινή πλευρά της ζωής… ακόμη, όμως, και εάν δε θέλεις να τη γευτείς είναι δική σο υαπόφαση και κανένας δε θα έπρεπε να σε ψέγει γι’αυτήν.
Η ετυμηγορία, λοιπόν, είναι ότι θα ζήσεις…
Βρες τη δική σου φωτεινή πλευρά της ζωής, αυτή που θα σε κάνει ευτυχισμένη και εάν δυσκολεύεσαι ίσως σε βοηθήσει η υπέροχη 32χρονη Esperanza Spalding… φαντάζομαι ότι η μουσική και τα 4 Grammy είναι η δική της φωτεινή πλευρά!
Κάτι, άλλωστε, υπάρχει για όλους εκεί έξω…
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
