Διαβήτης και πρωταθλητισμός; Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας εξηγεί πώς μια καραμέλα φτάνει για να μη σε σταματήσει τίποτα

Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας από τα 7 του χρόνια μέχρι τα 19 έπαιζε πόλο στην Βουλιαγμένη. Στην πορεία πήγε στον Υδραϊκό που μόλις είχε ανέβει στην Α1.

Την επόμενη χρονιά η καριέρα του τον έβγαλε στον Πανιώνιο, μετά ήρθε η Χίος και στην πορεία το Καλαμάκι.

Η ζωή του (δεν) άλλαξε ακόμη κι όταν έμαθε ότι πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη κι ότι θα πρέπει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του κάνοντας ενέσεις και προσέχοντας πάντα το τι θα τρώει.

Ο Κωνσταντίνος, ποτέ του δεν έπαψε να είναι μέσα στις πισίνες. Όταν τον έπιανε μια υπογλυκαιμία τι έκανε; Έβγαινε από το νερό, έτρωγε μια καραμέλα και σε 2-3 λεπτά βουτούσε ξανά.

Ένας νέος άνθρωπος που έχει μάθει από μικρός να ξεπερνά τον εαυτό του, μας παραδίδει μαθήματα για το πώς μπορεί κανείς να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό με τον σακχαρώδη διαβήτη, έτσι απλά, σαν να μην τρέχει τίποτα.

«Έμαθα αρκετά μεγάλος ότι είμαι διαβητικός και μάλιστα πιστεύω ότι πέρασε καιρός μέχρι να το αντιληφθώ.

Μου εμφανίστηκε εν μέσω Πανελληνίων και είναι λογικό. Ξέρετε, ο διαβήτης είναι μια ασθένεια που εκδηλώνεται όταν υπάρχει έντονο άγχος και στρες.

Όσον αφορά στο πώς το έμαθα... Στις Πανελλήνιες είχα έντονη δίψα, συχνοουρία και στεγνά μάτια, αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Το ανέφερα ωστόσο, αλλά οι γονείς μου δεν γνώριζαν περισσότερα για να κάνουν κάτι. Το αφήσαμε να περάσει και αρχές Σεπτεμβρίου, όπου ξεκίνησα προετοιμασία στην ομάδα που είχα πάει, παρατήρησα ότι οι αντοχές μου ήταν στα πατώματα και το σώμα μου σε μαύρα χάλια.

Στην αρχή πίστευα ότι έφταιγε η αποχή μου από τις πισίνες για έναν χρόνο. Ήταν η περίοδος που είχα ρίξει το βάρος στο διάβασμα για τις Πανελλήνιες και προτεραιότητα τότε δεν ήταν το πόλο.

Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να προβληματίζομαι και τυχαία μια νοσοκόμα που είχαμε σπίτι για τον παππού μου, μου πρότεινε να μου μετρήσει το σάκχαρο. Ήταν 600! Δηλαδή, η τιμή ήταν εξαπλάσια από τα φυσιολογικά επίπεδα. Καταλάβαμε ότι υπήρχε θέμα. Έκανα εξετάσεις κι η γλυκοζυλιωμένη μου ήταν 16, δηλαδή πάνω από το τριπλάσιο από τα νορμάλ επίπεδα.

Έτσι, πήγαμε στο γιατρό μου, στον κύριο Ζούπα. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να κοιτάζει μία τις εξετάσεις μία εμένα και να με ρωτάει "πώς νιώθεις;". Του απάντησα "μια χαρά". "Μου κάνει εντύπωση ότι μπορείς και στέκεσαι", ήταν η απάντησή του. Καθίσαμε στο ιατρείο του μέχρι να δώσει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σε εμένα και στους γονείς μου και μέχρι να μας εξηγήσει το πώς θα είναι η ζωή μου από εκείνο το σημείο και μετά. Θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί δεν με τρόμαξε καθόλου. Φεύγοντας από το ιατρείο του δεν ήμουν καθόλου στεναχωρημένος - ίσα ίσα ένιωθα ανακουφισμένος, διότι τα συμπτώματα που είχα θα έφευγαν και δεν θα με εμπόδιζαν από το να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό στο άθλημα που μου άρεσε.

Όντως έτσι έγινε. Σιγά σιγά επανήλθε ο παλιός καλός μου εαυτός. Έμαθα να ζω με τη ρουτίνα και τους περιορισμούς που σου επιβάλλει αυτή η ασθένεια. Θεωρώ ότι αν δεν είχα τον πρωταθλητισμό να με παροτρύνει θα ήμουν πολύ πιο αφελής και απερίσκεπτος όσον αφορά στο να ακολουθώ πιστά τη ρουτίνα μου.

Έξι μήνες αφότου είχα μάθει ότι πάσχω από διαβήτη έπρεπε να μετακομίσω στην Χίο, για να σπουδάσω ναυτιλιακά. Έπρεπε να μείνω μόνος μου και να προσέχω μόνος μου τον εαυτό μου. Ευτυχώς όμως, η Χίος έχει μια από τις πιο ιστορικές ομάδες πόλο στην Ελλάδα. Μαζί με τη Βουλιαγμένη -είμαι από τις ακαδημίες της περιοχής- και τον Ολυμπιακό, είναι οι μόνες ομάδες που δεν έχουν πέσει ποτέ στην Α2. Ήμουν τυχερός, λοιπόν, γιατί είχα τη δυνατότητα να συνεχίσω το άθλημα που αγαπώ μαζί με τις σπουδές μου.

Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και των αγώνων, τα περιστατικά που μου έχουν τύχει (υπογλυκαιμία ή υπεργλυκαιμία) είναι ελάχιστα. Πάντα πρόσεχα να είναι το σάκχαρό μου σε φυσιολογικές τιμές πριν πέσω στην πισίνα, γιατί η έντονη άσκηση συνήθως ρίχνει τα επίπεδα σακχάρων -οπότε έπρεπε πάντα το σάκχαρό μου να είναι σε πιο υψηλό επίπεδο.

Στις προπονήσεις όταν με έπιανε υπογλυκαιμία, πήγαινα στην τσάντα μου, έτρωγα καραμέλες και βουτούσα πάλι. Αν κάποιο παιδί έχει σάκχαρο ή κάποιος γονιός έχει το παιδί του με διαβήτη -αυτοί είναι που ανησυχούν περισσότερο και δεν ξέρουν πώς αντιμετωπίζονται κάποιες καταστάσεις, γι' αυτό είναι πιο υπερπροστατευτικοί- καλό είναι να γνωρίζουν ότι μια υπογλυκαιμία είναι πολύ εύκολο να αντιμετωπιστεί, αρκεί να έχει ενημερώσει τον προπονητή του ή κάποιον συμπαίκτη του. Είναι κάτι που το καταλαβαίνεις νωρίς. Πας στην τσάντα σου, παίρνεις μια καραμέλα και σε 3-4 λεπτά ξεκινά και πάλι η προπόνηση.

Θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει φόβος ούτε από το παιδί ούτε από τους γονείς για το "τι θα γίνει αν υπάρξει υπογλυκαιμία την ώρα της προπόνησης;". Σε καμία περίπτωση να μην σκεφτεί ότι θα γίνει ρεζίλι αν βγει για λίγο εκτός προπόνησης. Όλοι θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση πολύ σωστά, είναι σίγουρο. Και μόλις το παιδί το καταλάβει, τότε δεν θα μπορεί να το σταματήσει τίποτα».