Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους τραυματισμούς αλλάζει συνεχώς με βάση τις έρευνες που γίνονται. Λόγω αυτού, δεν είναι περίεργο που υπάρχει σύγχυση σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να βάζουμε πάγο σε διάφορους τραυματισμούς.
Πρόσφατες μελέτες έχουν εντοπίσει ότι η χρήση ψυχρής θεραπείας για οξείς τραυματισμούς μαλακών ιστών δεν συνιστάται πλέον, επειδή η μείωση της φλεγμονής μπορεί να καθυστερήσει την επούλωση. Είναι πλέον αναγνωρισμένο ότι η φλεγμονή είναι απαραίτητη για την προώθηση της επούλωσης.
Η παλαιότερη τεκμηρίωση για τον πάγο ως μέρος του πρωτοκόλλου διαχείρισης οξέων τραυματισμών χρονολογείται από το 1978 όταν ο όρος RICE ( R est, I ce, C compression, E levation) επινοήθηκε από τον Dr Gabe Mirkin. Η πρόθεσή του Dr Mirkin ήταν να ελαχιστοποιήσει τη φλεγμονώδη απόκριση και να επιταχύνει την επούλωση.
Όμως 14 χρόνια αργότερα, η έρευνα εντόπισε, πως αν και υπάρχει μια συναίνεση σε όλη τη βιβλιογραφία ότι ο πάγος δρα ως ένα εξαιρετικό αναλγητικό (παράγοντας μουδιάσματος του πόνου) ψύχοντας τη θερμοκρασία του δέρματος, ωστόσο, η επίδραση στους υποκείμενους μυς είναι ανύπαρκτη, καθώς η θερμοκρασία των μυών παραμένει αμετάβλητη από την τοπική εφαρμογή πάγου.
Έτσι λοιπόν η ιατρική κοινότητα διχάζεται, γιατί δεν είναι σίγουρη για τις θεραπευτικές ιδιότητες του πάγου. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι αναφέρουν ότι ο πάγος τους κάνει να «αισθάνονται καλύτερα», τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αυτό που εγείρει ερωτήματα είναι τι αντίκτυπο έχει μακροπρόθεσμα ο πάγος σε έναν τραυματισμό;
Ο πάγος ανακλήθηκε τελικά το 2019 από τη διαδικασία διαχείρισης τραυματισμών και το πιο πρόσφατο και ολοκληρωμένο αρκτικόλεξο είναι: PEACE & LOVE ( P Protection, E levation, A void Anti-Inflammatory Drugs, C ompression, Education & L oad, O ptimism, V ascularisation και E xercise).
Και αυτό συνέβη γιατί όταν τραυματιζόμαστε, το σώμα μας στέλνει σήματα στα φλεγμονώδη κύτταρα μας (μακροφάγα) τα οποία απελευθερώνουν τον ινσουλινόμορφο αυξητικό παράγοντα-1 (IGF-1), με αποτέλεσμα τα κύτταρα να ξεκινούν την επούλωση σκοτώνοντας τον κατεστραμμένο ιστό. Όταν όμως βάζουμε πάγο, μπορεί στην πραγματικότητα να εμποδίζουμε τη φυσική απελευθέρωση του IGF-1 από το σώμα και επομένως να καθυστερούμε την έναρξη της διαδικασίας επούλωσης.
Με όλα αυτά τα νέα αποδεικτικά στοιχεία τίθεται το ερώτημα: Αν ο πάγος καθυστερεί την επούλωση κι αν πρέπει να τον χρησιμοποιούμε ακόμα. Η απάντηση είναι: Ανάλογα με τον τραυματισμό.
Αν για παράδειγμα το υπερβολικό οίδημα ασκεί ανεπιθύμητη πίεση στους ιστούς (όπως διαστρέμματα αστραγάλου), περιορίζει την κίνηση και μειώνει τη μυϊκή λειτουργία, τότε ο πάγος μπορεί να είναι μια βιώσιμη επιλογή, καθώς ο στόχος είναι να περιοριστεί η έκταση του πρηξίματος. Αντίθετα, οι μυϊκές ρήξεις συχνά προκαλούν λιγότερο οίδημα και ως εκ τούτου ο πάγος είναι πιθανό να μην ωφελήσει στα αρχικά στάδια (ή καθόλου) κατά τη διαχείριση του τραυματισμού.
Προς το παρόν και με βάση την τρέχουσα έρευνα, θα κρατούσα πάγο στην κατάψυξη. Αλλά όπως καταλαβαίνουμε πλέον ο πάγος είναι λιγότερο σημαντικός από ό,τι πιστεύαμε κάποτε. Η εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα θα ήταν όταν οι τραυματισμοί είναι σοβαροί και σε περιπτώσεις όπου το οίδημα είναι πιθανότατα ο περιοριστικός παράγοντας για την αποκατάσταση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο πάγος μπορεί να είναι ωφέλιμος μόνο στα αρχικά στάδια.
Επίσης εάν τα συμπτώματα επιμένουν μετά τις πρώτες εβδομάδες τότε καλό θα ήταν να δοκιμαστεί η θερμότητα για να βοηθήσει την μυϊκή δυσκαμψία που μπορεί να υπάρχει στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να συμβουλευτείτε πρώτα τον γιατρό σας, πριν προβείτε σε οποιαδήποτε ενέργεια.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
