Αισίως εφτά μήνες αποκλειστικού θηλασμού και η μέχρι τώρα εμπειρία μου της δεύτερης φοράς ή καλύτερα της δεύτερης προσπάθειας, αν και επιτυχημένη είναι πασπαλισμένη με τύψεις από την προηγούμενη αποτυχία.
Όσες φορές κι αν προσπαθήσω να περιγράψω την μητρότητα, να την αποδώσω με λόγια θα είναι διαφορετικά. Ο μόνος κοινός παρονομαστής σε κάθε ιστορία, σε κάθε περιγραφή είναι η αγάπη, αφόρητη, αλώβητη, τρυφερή. Η πηγαία αγάπη από ένστικτο ζωώδες που κινητοποιεί και το πιο ξεχασμένο κύτταρο του ταλαιπωρημένου μαμαδίστικου οργανισμού.
Δεύτερη φορά μαμά, λοιπόν. Δεν ήταν εύκολη σαν την πρώτη. Η δεύτερη εγκυμοσύνη άργησε να έρθει και αν και κύλησε ομαλά, η γέννα με δυσκόλεψε περισσότερο. Την πρώτη φορά όλη η διαδικασία έμοιαζε με ιδανική περιγραφή από εγχειρίδιο γέννας. Την δεύτερη χρειάστηκε λίγη ψυχούλα παραπάνω για να καταφέρω να πάρω το μωρό μου αγκαλιά. Όμως όλα καλά! Τα ερωτηματικά που κατέκλυσαν οχτώ μήνες το κεφάλι μου για το πώς θα ένιωθα, έγιναν άπειρα θαυμαστικά. Τι φοβερό, πώς αναγεννάται η αγάπη η μητρική. Πολλαπλασιάζεται σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, γίνεται επανεκκίνηση στην καρδιά μαγικά και ξαφνικά και μαθαίνει να χτυπά πιο δυνατά. Ξέρεις πως να λατρεύεις δύο αντί για ένα. Η φύση φροντίζει και οι ορμόνες είναι τα πιόνια της για το πιο αναπάντεχο παιχνίδι της ζωής σου.
Το πρώτο τικ επετεύχθη! Την λάτρεψα αμέσως την μπέμπα, χωρίς να βγει απ’ το μυαλό μου ούτε λεπτό ο Χάρης, ο οποίος περίμενε υπομονετικά 7 από τις 11 ώρες που διήρκεσε ο τοκετός για να μας δει και τους δύο καλά.
Οι μέρες στο μαιευτήριο
Η δεύτερη φορά στο δωμάτιο του μαιευτηρίου ήταν εντελώς διαφορετική. Τον Χάρη τον γέννησα προ covid εποχή, επομένως μπορείς να καταλάβεις την παρέλαση στο δωμάτιο από την πρώτη κιόλας ώρα. Δεν έμεινα στιγμή μόνη μου με το μωρό. Αντίθετα ζητούσα να τον πάρουν από το δωμάτιο για να μην είναι όλοι πάνω από το κεφάλι του. Άμαθη και ντροπαλή πλην τρισευτυχισμένη, δεχόμουν με χαμόγελο όλες τις ευχές και έχασα την μάχη του θηλασμού με το πρωτόγαλα. Αν και το προσπάθησα πολύ, από το μαιευτήριο έφυγα έχοντας δώσει φόρμουλα και φυσικά αγκαλιά με το θήλαστρο που νοίκιασα από την πρώτη μέρα.
Αυτή τη φορά, όμως τα δεδομένα με ευνόησαν. Οι μέρες στο μαιευτήριο, 2 στο σύνολο, με βρήκαν εξαντλημένη από τη γέννα, με σούπερ δυνάμεις, όμως. Φαίνεται η ορμόνη της χαράς και το πείσμα της μαμάς με έσωσαν. Στο δωμάτιο ήμουν εγώ με το μωρό και τον μπαμπά, ο οποίος έλειψε ένα πρωινό και αντικαταστάθηκε από την μαμά μου και μόνο. Κανένας περισπασμός. Όλη η προσοχή και η φροντίδα μου διοχετεύτηκαν στην μπέμπα. Ένα μωρό ζωντανό, που από την πρώτη στιγμή μπήκε στο παιχνίδι σχεδόν έτοιμη.
Αρκούσαν η προετοιμασία που έκανα με την Βίκυ, την μαία μου, στις θηλές μου -καθώς ούσες επίπεδες, χρειάστηκε να τις βοηθήσουμε λίγο - και η ωκυτοκίνη και κατάφερα μέσα από δύο μαραθώνιους θηλασμούς να βάλω μπρος στην παραγωγή της φοβερής μονάδας που κρύβουμε μέσα μας. Η μπέμπα σαφώς και έκλαιγε, δεν ήταν εύκολο ούτε γι' αυτή. Αλλά επέμεινα, εκείνη άντεξε και τα καταφέραμε. Φύγαμε από το μαιευτήριο χωρίς φόρμουλα και με εμένα ήρεμη. Το πρώτο red flag είχε ξεπεραστεί!
Στο σπίτι πια, μαμά με δύο παιδιά
Δεν θα αναφερθώ στο πόσο εύκολο και δύσκολο μαζί είναι να μάθεις να φροντίζεις δύο παιδιά, παραμερίζοντας την παλίρροια των τύψεων. Πώς θα μοιράσεις σωστά τα χάδια και την ώρα ενασχόλησης με το ένα ή το άλλο παιδί; Θα περιοριστώ στην εμπειρία του θηλασμού και μόνο.
Πήρα θέση στον καναπέ, έφτιαξα το γύρω γύρω έτσι ώστε να έχω πάντα άμεση πρόσβαση στα απαραίτητα και ένα καινούργιο ταξίδι ξεκινά. Από την απέραντη χαρά του μαιευτηρίου, πέρασα στην χαρμολύπη. Αν έπρεπε να δώσω ορισμό σε αυτό το δισδιάστατο συναίσθημα θα ήταν αυτό που αισθανόμουν αυτές τις πρώτες μέρες με τη μπέμπα στο σπίτι.
Ήμουν πραγματικά χαρούμενη και ευγνώμων, σε σημείο που φοβούμουν ότι κάτι θα συμβεί, καθώς δεν μπορεί όλα να ήταν ονειρεμένα. Η μπέμπα ήταν πολύ καλό μωρό, "εύκολο" όπως λένε πολλές μαμάδες. Η μαμά της ήταν το δύσκολο κομμάτι. Με τον υποβόσκοντα φόβο της πρώτης εμπειρίας -πλήρους αποτυχίας- να παραμονεύει σε κάθε θηλασμό άρχισα να καλωσορίζω την επιλόχειο κατάθλιψη. Κάθε μέρα της άφηνα περισσότερο χώρο και εκείνη καθόταν αναπαυτικά. Την βίωσα για τα καλά. Πέρασα τα στάδιά της όλα σχεδόν. Σταμάτησα στη σκέψη ότι το μωρό μου θα ήταν καλύτερα, αν δεν με είχε και ευτυχώς ποτέ δεν θέλησα να μου κάνω κακό.
Τα γράφω όλα αυτά και έχω ταχυπαλμία γιατί αυτός ο φόβος ακόμα και σήμερα με κυνηγά. Αν και έχω πάρει φόρα και τον έχω προσπεράσει, αυτός ακόμα τρέχει ξοπίσω μου. Ακόμα και σήμερα, 7 μήνες μετά κάθε βράδυ ζουλάω το στήθος μου να δω αν όντως έχει γάλα, παρ' όλο που η μπέμπα μεγαλώνει γρήγορα και φυσιολογικά.
Πέρασαν μέρες και νύχτες με εμένα να θηλάζω ασταμάτητα. Δεν την άφηνα από την αγκαλιά μου, παρά μόνο για τις φυσικές ανάγκες. Θήλαζε συνεχώς και αποκοιμιόταν στο στήθος μου. Με την μπέμπα στο ένα στήθος και το θήλαστρο στο άλλο πέρασα αρκετές ώρες. Τα βράδια ατελείωτα, μάς έβρισκαν αγκαλιά να κοιμόμαστε. Οι καρδιές μας ενώθηκαν και οι ανάσες μας συγχρονίστηκαν. Εγώ έκλαιγα τις μισές ώρες της μέρας και γελούσα τις άλλες μισές. Χάθηκα σε ένα σκοτάδι που ένιωθα να με καλύπτει σαν πέπλο ώρες ώρες και άλλες φορές το τραβούσα με μανία από πάνω μου.
Μίλησα γρήγορα γι' αυτό που αισθανόμουν. Στην φοβερή μαία μου που με άκουγε στωικά και ποτέ δεν με έκρινε ή δεν με έκανε να αισθανθώ τρελή, στην ψυχολόγο μου, στον σύζυγό μου, στη μαμά μου, στις φίλες μου ακόμα και στην πεθερά μου. Ζήτησα βοήθεια, την δέχθηκα και όταν μάζεψα κάθε ψήγμα ψυχραιμίας που είχα, αποφάσισα να πάρω την μπέμπα, το μαξιλάρι θηλασμού και το κουράγιο μου και να βγούμε έξω. Να πάμε βόλτες, εκδρομές και διακοπές. Και από τότε δεν σταματήσαμε ποτέ. Πήγαμε παντού οικογενειακώς, σε θάλασσες και σε βουνά. Έμαθα να θηλάζω ακόμα και όρθια πια, ζητοκραυγάζοντας στο γήπεδο για το γκολ του Χάρη.
Θηλασμός και Social Media
Αν διάβαζα κάπου αυτόν τον υπότιτλο θα έκανα σίγουρα μία γκριμάτσα έκπληξης ανάμεικτης με απορία. Αλλά είναι αναπόφευκτο πλέον να μην δεχθείς πληροφορίες για τον θηλασμό από τα social media. Προιδεασμένη και προετοιμασμένη για το πώς λειτουργούν και πόσο εύκολο είναι να παρασυρθείς στη δίνη της αφιλτράριστης έως και λάθος πληροφορίας, κι όμως την πάτησα. Δεν αναζήτησα βοήθεια ή πληροφορίες, όμως επηρεάστηκα από τις τέλειες εμπειρίες θηλασμού. Έβλεπα τα reels με μαμάδες που γέμιζαν σακούλες αποθήκευσης μητρικού γάλακτος και όταν το δικό μου μπουκαλάκι είχε μόλις 60ml πάγωνα. Άκουγα εμπειρίες και απόψεις σκληροπυρηνικές, ξέχειλες από υποβόσκουσα κριτική για όσες μαμάδες δεν τα κατάφεραν και στενοχωριόμουν. Κι όλα αυτά, ενώ η δική μου προσπάθεια απέδιδε τα βέλτιστα για το δικό μου μωρό.
Θηλασμός, τι δύσκολο πράγμα!
Κι ενώ συνεχίζω να γράφω τα χέρια μου έχουν ιδρώσει και το στόμα μου έχει στεγνώσει, αλλά με μία βαθιά ανάσα και πλέον σίγουρη θα σου πω ότι αν βρίσκεσαι σε αντίστοιχη θέση, πρέπει να ακολουθήσεις το ένστικτό σου. Άσε το σώμα σου να σου μιλήσει, αφουγκράσου τις ανάγκες σου, δέξου βοήθεια (ευτυχώς είχα μπόλικη) και βρες τον τρόπο που θα επικοινωνήσεις με το μωρό σου.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στον θηλασμό. Υπάρχει ο δικός μου και ο δικός σου τρόπος. Ναι, είναι μία φυσική διαδικασία του οργανισμού και όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες, σε άλλες έρχεται πιο εύκολα και σε άλλες πιο δύσκολα. Εμένα μου ήρθε πολύ δύσκολα και χρειάστηκα και δεύτερη ευκαιρία για να τα καταφέρω. Βότανα και μπύρες άνευ αλκοόλ, μηνύματα μεταμεσονύχτια με την μαία μου, κλάματα την ώρα του θηλασμού, γεύματα στο πόδι, βράδια αξημέρωτα με μένα να κρατώ αγκαλιά την μπέμπα με το ένα χέρι και με το άλλο να πλένω και να αποστειρώνω τα μπουκαλάκια του θήλαστρου, ύπνος λιγοστός στον καναπέ, με τον μπαμπά μας κάπου χωμένο στην άκρη να μας κρατά συντροφιά και να μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνες μας.
Έχω άπειρες τύψεις που δεν τα κατάφερα στον Χάρη και απέραντη χαρά που το έκανα με την μπέμπα. Πώς θα το ισορροπήσω αυτό; Δεν θα το ισορροπήσω ποτέ. Δεν θα φύγει ποτέ αυτό το αγκάθι από την καρδιά μου. Απλά εύχομαι να μάθω να ζω με αυτό και να χαμογελώ στην γλυκόπικρη ανάμνησή του.
Αν κάτι μπορώ να αφήσω εδώ με σιγουριά είναι ότι το μωρό είναι καλά όταν είναι και η μαμά του.
Είτε θηλάζεις, είτε όχι, είτε κάνεις και τα δύο, το μωρό σου μπορεί να νιώσει την αφειδώλευτη αγάπη σου. Αυτήν που έχεις μόνο για εκείνο. Μετά από δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εμπειρίες θηλασμού, νομίζω ότι αυτό που θα μου μείνει είναι η αίσθηση του να κοιμάσαι με το μωρό σου αγκαλιά, με τα σώματά σας να θηλυκώνουν και τις ανάσες σας να μπερδεύονται. Και αυτή η γλύκα η ασύγκριτη είναι που κάνει την μητρότητα τόσο μοναδική και τόσο ανθεκτική σε όλα.