"Ο Τσόγτσιλ και η καγαβάνα"
Ο Λυκούργος Καλλέργης θυμάται μια συνομιλία του με τον Τσαρούχη κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41, όταν και οι δύο υπηρετούσαν ως στρατιώτες:Ο Τσαρούχης όμως ήταν απόμακρος, δεν πίστευε τίποτε απ' όλα αυτά. Κρυφογελούσε σαρκάζοντας. Δεν πίστευε καθόλου πως η ζωή θ' αλλάξει, ότι οι άνθρωποι θα γίνουν καλύτεροι, ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι.
"Μα είναι δυνατό, Γιάννη", του 'λεγα εγώ, "είναι δυνατό να μην πιστεύεις ότι ο κόσμος θ' αλλάξει ύστερα απ' αυτό τον ολέθριο πόλεμο, ύστερα απ' αυτόν το χαλασμό και την κοσμογονία; Δεν πιστεύεις ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη, ότι οι σύμμαχοι θα συνεργαστούν για ν' απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την αθλιότητα, τη δυστυχία, την κοινωνική ανισότητα και τα δεινά των πολέμων;"
"Μα για ποιους συμμάχους μου μιλάς, Λυκούγο; Ποιοι είναι αυτοί οι καλοθελητές και ομοφγονούντες σύμμαχοι, που θ' απαλλάξουν την ανθγωπότητα από τα δεινά, για τα οποία και αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι;"
"Μα είναι οι σύμμαχοί μας, Γιάννη μου", του λέω εγώ. "Οι σύμμαχοί μας ενάντια στο φασισμό!"
"Ποιοι είναι αυτοί οι σύμμαχοι; Ονόμασέ τους".
"Μα ο Τσόρτσιλ, ο Ρούζβελτ και ο Στάλιν", του απαντώ.
"Αχ, Καλλέγη, πόσο είσαι αφελής", μου λέει. "Μου μιλάς για τον Τσόγτσιλ! Μα αγαπητέ μου, αν ο Τσόγτσιλ ήτανε τώγα εδώ κοντά μας και ετούτος ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, ξέγεις τι θα σου 'λεγε;"
"Τι θα μου 'λεγε;"
"Θα σου 'λεγε: Βγε Καλλέγη, δώσε μου την καγαβάνα σου να φάω για να μη λεγώσω τη δικιά μου. Κι ούτε καν θα σε παγακαλούσε. Και θα σου άνοιγε στα γήγογα ένα καινούγιο μέτωπο, κι εσύ θα ήσουν πάλι στην πγώτη γαμμή να πολεμάς, ενώ ο Τσόγτσιλ, αφού θα είχε ντεγλικώσει με την καγαβάνα σου, θα κάπνιζε μακάγια το πούγο του σε κάποιο παλάτι στο Λονδίνο. Κάτι ανάλογο θα μπογούσαν να σου ζητήσουν και οι άλλοι σύμμαχοι, και ο Γούζβελτ και ο Στάλιν. Όλοι αυτοί, κατά κανόνα, την καγαβάνα τους ποτέ δεν τη λεγώνουν".
Αυτός ήταν ο Τσαρούχης. Με μια αλληγορία και δυο καυτά λόγια ξόφλησε τη μεγάλη και τρανή συμμαχία των Μεγάλων, που τόσες και τόσες προσδοκίες κι ελπίδες στήριξε σ' αυτήν η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα η χώρα μας. Αυτή είναι μια από τις πιο ζωντανές μνήμες που μου έμειναν από το έπος της Αλβανίας. Το δυστύχημα είναι ότι ο Τσαρούχης βγήκε δικαιωμένος.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Στο Διάβα του 20ου αιώνα" του Λυκούργου Καλλέργη Εκδόσεις Λιβάνη.
"Αρετές μας είναι τα ελαττώματά μας που τα παραδεχτήκαμε". Γιάννης Τσαρούχης μεγάλος δάσκαλος, καλλιτέχνης και σκηνογράφος. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910 και πέθανε στην Αθήνα το 1989. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1929 - 1935). Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Φ. Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή ζωγραφική, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.
Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία.
"Ο Ροζ Ναύτης"
"Το κουρείο"
"Οι Τέσσερεις Εποχές"
