H ζήλια είναι το δικό της τραύμα, το αλεξικέραυνο των κεραυνών της όταν έχει μπόρα, τους τραβά πάνω του και γίνεται χαλασμός.
Η ζήλεια είναι το γονιμότερο έδαφος να καρπίσουν πάνω του και τα πιο άκαρπα και τα πιο τερατώδη. Θυμάμαι που τον περασμένο μήνα τον είδε να μπαίνει στο σπίτι του με μια ξανθιά γυναίκα….Πιθανότατα είναι μια καινούργια γυναίκα στη ζωή του, πιθανότατα να μη θέλει να της το πει κατευθείαν και να επιδιώκει με τη στάση του να την κάνει να φύγει πρώτη. Το φως της αποκάλυψης που ανάβει μέσα της τα φωτίζει άπλετα όλα. Έχει δικό! Τα κατάφερε, είναι έτοιμη να φύγει πρώτη και ισόβια θα την πληγώνει ή ύπουλη τακτική του που ανακάλυψε, όφειλε τουλάχιστον να είναι ευθύς μαζί της. Θέλει να τον χτυπήσει, να τον πονέσει, να χώσει τα νύχια της στα μάγουλά του.
-Θα προτιμούσες, βέβαια, να είσαι μαζί μ’ εκείνη…
Αισθάνεται γελοία, ταπεινωτικά γελοία που αναγκάζεται να μιλά έτσι φθηνά. Δεν μπορεί όμως να κάνει αλλιώς. Οι εκδηλώσεις της αναπόφευκτης ζήλειας είναι ακριβώς αυτές και δεν μπορεί να τις ελέγξει.
-Με ποια; ρωτάει εκείνος αθώα.
Μ’ αυτή, την ξανθιά
-Ποια ξανθιά; συνεχίζει να είναι ειλικρινά απορημένος.
-Ξέρεις ποια!
Αναστενάζει κι αφήνεται στη μοιραία τροχιά της γκρίνιας της, δε γίνεται να τη αποκρούσει άλλο.
-Σε διαβεβαιώνω πως δεν ξέρω.
-Αυτή στην πόρτα σου.
Εκείνος γελά. Το γέλιο του έχει έναν αυθορμητισμό που τη συνεφέρνει. Με κάποια ενοχή αναρωτιέται μήπως το παρατραβά και παραφέρεται. Αν δεν έχει δίκιο, τότε όλα όσα ξεστομίζει την εξευτελίζουν άσχημα το ξέρει πως από ένα όριο και πέρα κατρακυλά στον γκρεμό των σπασμένων νεύρων προς της αυτοκαταστροφή της. Το υποψιάζεται, όμως δεν μπορεί να σταματήσει. Η ηδονή της αυτοκαταστροφής είναι η μόνη σανίδα που πλέει στον μανιασμένο ωκεανό της.
Κάποτε το γέλιο του σταματά. Σοβαρεύεται.
-Προτιμώ να μη σου απαντήσω καν.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αντίπαλος Εραστής" της Μάρως Βαμβουνάκη.
