Την άνοιξη του 1965 ο γάλλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου Robert Bresson προτείνει σ’ ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι, την Anne Wiazemsky, να παίξει στην επόμενη ταινία του, "Στην τύχη ο Μπαλταζάρ" (Au hasard Balthzar). H Anne Wiazemsky έγινε μια από τις μούσες της εποχής της nouvelle vague και αργότερα σύζυγος του Jean-Luc Godard.Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη της κινηματογραφική εμπειρία, η Anne Wiazemsky αναρωτιέται: «Ήταν άραγε ερωτευμένος μαζί μου;» Ο πλατωνικός έρωτας με τον σκηνοθέτη της έγινε ένα από καλύτερα βιβλία της "To Κορίτσι" (Εκδόσεις Πόλις).
Όταν αρχίσαμε να κάνουμε πρόβα το κυνηγητό γύρω από το γάιδαρο Μπαλτάζαρ, έβαλα αμέσως τόση ενέργεια, ώστε ο Γκισλέν Κλοκέ, τρομαγμένος, διέκοψε την πρόβα: επειδή το κυνηγητό τελείωνε με το πέσιμό μου στην άκρη του δρόμου, φοβόταν μην τραυματιστώ.
«Η Αν θα προσποιηθεί ότι πέφτει και, άλλωστε, δε θα κάνω πάνω από δύο-τρεις λήψεις» απάντησε ξερά ο Ρομπέρ Μπρεσόν.
Το κυνηγητό γύρω απ΄το γάιδαρο ξανάρχισε. Έφυγα τη στιγμή που έπρεπε, όπως είχαμε κανονίσει στην πρόβα, κι έπεσα με δύναμη στο χορτάρι, θέλοντας να πονέσω, να ξεχάσω με τον σωματικό πόνο τον άλλο πόνο, το εσωτερικό κι αθέατο, που είχα μόλις ανακαλύψει την ύπαρξή του. Κάναμε και τρίτη λήψη, και τέταρτη. Τώρα, σ’ αυτό το πέσιμο έβαζα αληθινή λύσσα, ήθελα να πονέσω ξανά και ξανά. Το συνεργείο παρακολουθούσε τη σκηνή έχοντας καταλάβει πως μπροστά του συνέβαινε κάτι απρόβλεπτο και λίγο τρομαχτικό. Μόνο ο Γκλισλέν Κλοκέ διαμαρτυρόταν:
«Έχουμε τρεις εξαιρετικές λήψεις. Φθάνουν!»
«Μπορεί και καλύτερα. Μοτέρ!»Τον άκουγα να μιλά, χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τι σήμαιναν τα λόγια του, απορροφημένη από μια απρόσμενη ευφορία που με κυρίευε γλυκά.
Με βοήθησαν να σηκωθώ. Είχα γδαρμένα γόνατα, μια γυναίκα έτρεξε με το ιώδιο κι ο Ρομπέρ Μπρεσόν έβαζε μπροστά την επόμενη σκηνή…
