Η συγγραφέας Maya Angelou περιγράφει το "πώς" μοναδικά σε ένα ποίημα της.
«Όταν οι άνεμοι της απογοήτευσης γκρεμίζουν το σπίτι των ονείρων μου, και ο θυμός , όμοιος με χταπόδι, τυλίγει τα πλοκάμια του γύρω από την ψυχή μου τότε με σταματώ, σταματώ στα χνάρια μου και αναζητώ για ένα πράγμα που θα με γιατρέψει.
Ανακαλώ στη μνήμη μου το πρόσωπο ενός παιδιού, οποιουδήποτε παιδιού, το οποίο κοιτάει το παιχνίδι που ποθεί με μια γλυκιά έκπληξη. Το πρόσωπο ενός παιδιού με ελπιδοφόρες προσδοκίες στα μάτια του.
Το δευτερόλεπτο που συνειδητοποιώ ότι κοιτώ ένα γλυκό πρόσωπο με νιάτα και αθωότητα, αποτραβιέμαι μακριά από την μαυρίλα και την απόγνωση και μπαίνω σε ένα ευχάριστο κλίμα ελπίδας…..»
«…. Είμαι χτίστης. Κάποιες φορές έχω χτίσει σωστά, όμως συχνά έχω χτίσει χωρίς να έχω εξετάσει το έδαφος στο οποίο πάνω βάζω το κτίριο μου. Δημιούργησα ένα όμορφο σπίτι και έζησα σε αυτό για ένα χρόνο. Μετά σιγά σιγά παρασύρθηκε από τις παλίρροιες γιατί το είχα χτίσει πάνω σε κινούμενη άμμο.
Κάποια άλλη φορά ανέγειρα μια πολυτελή κατοικία, τα παράθυρα γυάλιζαν σαν καθρέφτες και στους τοίχους κρέμονταν πολυτελείς ταπισερί, όμως η γη κουνήθηκε και με ένα μικρό τρέμουλο οι τοίχοι παραδόθηκαν , το έδαφος άνοιξε και το κάστρο μου έπεσε σε κομμάτια γύρω από τα πόδια μου.
Η συναισθηματική ταλάντευση και η παροδικότητα της κατασκευής απηχούν τους τρόπους που πεθαίνει η αγάπη.
Έχω ανακαλύψει πως η πλατωνική αγάπη στις φιλίες και η οικογενή αγάπη για τα παιδιά μπορεί με βεβαιότητα να άρει την μελανιασμένη ψυχή και να αποκαταστήσει το πληγωμένο πνεύμα και έχω τελειώσει με το ερωτικό ειδύλλιο. Μέχρι……..»
Απόσπασμα απο το βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέως και ποιήτριας Maya Angelou "Letter to my daughter"
