Υπάρχουν κάποια πράγματα στην ανατροφή των παιδιών, που περνούν από γενιά σε γενιά αλλά δεν ισχύουν τελικά. Γιατί όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα στην μεταξύ τους σχέση.
Δείτε παρακάτω ποιοι είναι οι 3 μύθοι:
Ένας «καλός γονέας» πρέπει να νιώθει πάντα αποδοχή για το παιδί του. Το να έχεις αρνητικά συναισθήματα είναι «κακό». Η αλήθεια είναι απλώς το αντίθετο. Κανένας γονέας δεν αποδέχεται άνευ όρων και πάντα το παιδί του. Είναι συναισθηματικό αδύνατο. Θα υπάρξουν στιγμές που θα αντισταθμίσετε πάρα πολύ αυτό που κάνει το παιδί σας, που θα νιώσετε έντονα συναισθήματα απογοήτευσης και θυμού. Κανένας γονέας δεν πρέπει να νιώθει ένοχος που νιώθει τέτοια συναισθήματα κάποιες στιγμές. Οι γονείς είναι και αυτοί άνθρωποι και δεν έχουν όλη την ώρα την ίδια ανοχή στις συμπεριφορές των παιδιών τους. Ακόμα, δεν αποδέχονται όλοι γονείς το ίδιο τις συμπεριφορές των παιδιών τους. Για παράδειγμα, ένα γονέας μπορεί να συνηθίζει να δείχνει μεγάλη αποδοχή, ένα παιδί μπορεί να πει και να κάνει περίπου τα πάντα. Ενώ ένας άλλος γονέας μπορεί να συνηθίζει να δείχνει πολύ μικρή αποδοχή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «σφιγμένος και δύσκολος» και ενοχλείται ή επικρίνει σχεδόν όλα όσα κάνει ή λέει το παιδί.
Η δεύτερη παγίδα είναι πως οι γονείς θα πρέπει να είναι σταθεροί με τα παιδιά τους και τα συναισθήματά τους πρέπει να είναι πάντα τα ίδια. Σαφώς, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Ο λόγος είναι πως υπάρχουν τρεις παράγοντες που επηρεάζουν τα όρια της αποδοχής κάποιου, το περιβάλλον, εαυτός και ο άλλος. Συγκεκριμένα, μια συμπεριφορά του παιδιού σας, μπορεί να είναι αποδεκτή όταν είστε στο σπίτι σας και ξεκούραστη αλλά όχι όταν είστε σε κάποιο άλλο χώρο. Κανένας γονέας δεν πρέπει να νιώθει ένοχος επειδή τα συναισθήματά του εξαρτώνται από διαφορετικές συνθήκες.
Η τρίτη παγίδα είναι πως και οι δύο γονείς πρέπει να προτάσσουν «ενιαίο μέτωπο». Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Ο κάθε γονέας έχει διαφορετικά συναισθήματα, βιώματα και απόψεις. Όταν ένας γονέας συμφωνεί με τη συμπεριφορά του παιδιού του ή δεν παρεμποδίζεται κάποια ανάγκη του, τότε είναι πολύ δύσκολο να «προσποιηθεί» ότι δεν την αποδέχεται και αντιστρόφως. Είναι πολύ φυσιολογικό οι δυο γονείς να έχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ τους καθώς είναι δυο διαφορετικοί χαρακτήρες. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει και να διεκδικήσει με όμορφο τρόπο την άποψή του, τότε μαθαίνει να εκφράζει και εκείνο τα δικά του πιστεύω. Να σέβεται την διαφορετικότητα του άλλου και να υποστηρίζει τη δική του άποψη. Ωστόσο, το να είναι υποστηρικτικός γονιός είναι διαφορετικό από το ενιαίο μέτωπο. Μπορεί να είναι υποστηρικτικός στις ανάγκες του συντρόφου του χωρίς να είναι «ψεύτικο» κοινό μέτωπο. Ένας γονέας μπορεί να πει: «Η συμπεριφορά σου αυτή δεν ενοχλεί έμενα, αποτελεί όμως πρόβλημα για τον πατέρα/μητέρα σου, αυτή τη στιγμή και επειδή νοιάζομαι για τα συναισθήματά του/της, χρειάζεται να βρεις μια διαφορετική λύση».
