Πώς μπορούν να διαχειριστούν οι γονείς το αίτημα του έφηβού τους, να περάσει χωριστά τις διακοπές του Πάσχα;
Το μεγάλο δίλημμα ανακύπτει όταν το παιδί είναι περίπου 16 χρονών, οπότε διατυπώνει για πρώτη φορά την απαίτηση να πάει διακοπές με τους φίλους του. Το πρώτο μεγάλο σοκ για τους γονείς είναι γεγονός!
Τι γίνεται όμως όταν και οι δύο έχουν δίκαιο; Από την μια οι γονείς θεωρούν την απόφαση αυτή του παιδιού ανώριμη και απ’ την άλλη οι έφηβοι βιάζονται να ανεξαρτητοποιηθούν από τους γονείς τους.
Οι γονείς ανησυχούν και φοβούνται για την ασφάλεια του παιδιού τους, ενώ για πρώτη φορά νιώθουν έντονα ότι χάνουν τον έλεγχο. Το ζήτημα είναι πώς θα μπορέσουν να το διαχειριστούν αποφεύγοντας την αντίδραση του παιδιού τους, ειδικά αν πρόκειται να απορρίψουν το αίτημά του.
Με άλλα λόγια, είναι σημαντικός παράγοντας το πόσο αγχώδεις είναι οι γονείς και το κατά πόσο έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν μια άγνωστη κατάσταση ως καταστροφική ή όχι. Ή το κατά πόσο έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία τις δύσκολες καταστάσεις.
Αρχικά, θα πρέπει να γίνει μια συζήτηση σε πολλά επίπεδα. Πρώτα απ΄ όλα, οι γονείς θα πρέπει να αναρωτηθούν μέσα τους για ποιο λόγο δεν επιτρέπουν στο παιδί τους να πάει διακοπές με τους φίλους του. Είναι θέμα εμπιστοσύνης ή είναι θέμα αξιών και αρχών;
Είναι αλήθεια πως δεν είναι πολύ εύκολο για πολλούς γονείς να δεχθούν το αίτημα αυτό, καθώς μπορεί να αποκωδικοποιηθεί λάθος από εκείνους. Για παράδειγμα, να το θεωρήσουν ως διάσπαση της οικογένειας, αίσθηση εγκατάλειψης και πως πλέον δεν τους έχουν ανάγκη.
Το να γίνει επιτρεπτό ή όχι εξαρτάται πολύ από τις σκέψεις των γονιών και τα πιστεύω τους. Κάθε γονέας έχει τις δικές του αρχές. Ένας γονέας που θα επιτρέψει ή όχι στον έφηβο του να κάνει διακοπές με τους φίλους του δεν σημαίνει ότι είναι κακός ή καλός γονέας αντίστοιχα.
Όλοι οι γονείς ανησυχούν για την ασφάλεια των παιδιών τους. Φοβούνται μήπως παρασυρθούν ή τους συμβεί κάτι άσχημο. Πολλοί γονείς μάλιστα λένε πως «Δεν είναι ότι δεν έχω εμπιστοσύνη σε σένα, τους άλλους φοβάμαι». Η αλήθεια είναι πως οι έφηβοι έχουν από τη φύση τους να πειραματίζονται και να δοκιμάζουν τα όριά τους. Η διαφορά λοιπόν μεταξύ του γονιού που θα πει το ναι και εκείνου που θα πει το όχι είναι πως ο ένας μπορεί να καταπιέσει τους φόβους και τις ανησυχίες του. Χρειάζεται χρόνο να αποδεχθεί πως ο έφηβος του είναι αρκετά ώριμος για να προσέχει τον εαυτό του.
Μιλήστε λοιπόν με τον έφηβό σας χωρίς να είστε απόλυτοι μαζί του. Αφήστε τον να μιλήσει για την ανάγκη που έχει να περάσει τις μέρες αυτές με τους φίλους του. Εξηγήστε του πως τον καταλαβαίνετε αλλά νιώθε την ανάγκη τις μέρες αυτές να είστε μαζί ως οικογένεια. Σε καμία περίπτωση, μη δείξετε πως είναι θέμα εμπιστοσύνης τόσο για το ίδιο το παιδί όσο και για τους φίλους του, καθώς θα νιώσει προσβεβλημένος. Είναι λογικό να αντιδράσει αλλά αν δει πως τον αντιμετωπίζεται σαν ενήλικα και όχι σαν παιδί θα θελήσει να μιλήσει μαζί σας.
Να θυμάστε πως φωνές, απειλές, υπερβολικές αντιδράσεις και οι φράσεις «Δεν ακούω κουβέντα, θα έρθεις μαζί», «Εγώ επαναστάτες δεν θέλω στο σπίτι μου» ή «είσαι μικρός ακόμα. Δεν εμπιστεύομαι ούτε εσένα αλλά ούτε και τον φίλο σου που κάνει ότι θέλει» σε καμία περίπτωση δεν θα βοηθήσουν.
