Μια φράση των γονιών γνωστή σ’ όλους.
Τι γίνεται όταν οι γονείς πέφτουν στην παγίδα να συγκρίνουν τη ζωή τους μ΄αυτή των παιδιών τους; Όταν έχουν κολλήσει σε ένα επαναλαμβανόμενο μοντέλο αυτολύπησης; «Δεν μπορώ να καταλάβω τη σημερινή γενιά. Δεν σέβεστε τίποτα. Εγώ δεν τολμούσα να αντιμιλήσω στους γονείς μου», «Τα σημερινά παιδιά τα θεωρούν όλα δεδομένα, μόνο να ζητάνε ξέρουν» ή «στην ηλικία σου εγώ δούλευα, βοηθούσα τη γιαγιά στο σπίτι και ήμουν και πρώτη μαθήτρια». Αυτές λοιπόν οι φράσεις μπορούν να φέρουν ρήξη στη σχέση παιδιού και γονιού.
Ο γονιός μπαίνει σε μια αντιμαχία με το παιδί για το ποιος θα πρέπει να λυπάται τον εαυτό του περισσότερο. Το θέμα όμως είναι πως οι γονείς πέφτουν στην παγίδα αυτή προσπαθώντας να διδάξουν το παιδί ή να το κινητοποιήσουν να κάνει πράγματα. Όμως, πίσω από τα λόγια αυτά κρύβεται το μήνυμα «νιώθω ζήλια και απογοήτευση που εγώ δεν είχα τα πλεονεκτήματα που έχεις εσύ», καθώς και το πιο αδιόρατο και ύπουλο, «Μου χρωστάς». Δεν είναι παράξενο που τα παιδιά σας τις περισσότερες φορές αντιδρούν και συχνά αποχωρούν όταν ακούν τις παραπάνω ή παρόμοιες φράσεις.
Δεν είναι κακό να εκφράζεται ευθέως την ανάγκη σας για εκτίμηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως χρειάζεται να πέσετε στη διαδικασία της αυτολύπησης, προκειμένου να προβάλλετε ένα ξεκάθαρο αίτημα για εκτίμηση. Το θέμα, είναι πως η αντίδραση των παιδιών σας παραμένει άγνωστη, αλλά είναι πιο πιθανό να έχετε το αποτέλεσμα που θέλετε όταν το μήνυμα σας είναι ξεκάθαρο, ειλικρινές και απαλλαγμένο από παλιά στερεότυπα.
