Εκπλήξεις στις αντιδράσεις μου δεν έχω. Ξεκινάω συνήθως με το "δε μπορεί, κάτι λάθος κάνω" και φτάνω στο "λάθος χώρα, λάθος εποχή". Εντάξει, καμιά φορά είμαι λίγο πιο έντονη και κοιτάω κατά που να μπορέσω να φύγω και με ποιο τρόπο και τι δουλειά θα κάνω αν φύγω, αλλά επανέρχομαι σύντομα στην πραγματικότητα. Και είμαι από τους ανθρώπους που σε γενικές γραμμές όλα τα χρόνια ήμουν τυχερή στη ζωή μου και - με πολλή δουλειά βέβαια- κάνω αυτό που αγαπώ.
Δεν είναι ότι δεν αγαπώ την Ελλάδα, ίσα ίσα μάλιστα, όμως όσο περνάει ο καιρός, ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχω γίνει μαμά, όλο και περισσότερο "ζυμώνεται" μέσα μου η πεποιήθηση, πως πρέπει να βοηθήσω τα παιδιά μου, να φύγουν. Να μπορέσουν να κάνουν ωραία πράγματα στη ζωή τους, να βρουν μία δουλειά που να μπορεί να τους ζει και να τους δίνει την ευκαιρία να ζουν καλά. Όχι "πλούσια", όχι με υπερβολές αλλά σίγουρα καλά.
Να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, να ανοίξει το μυαλό τους, να δουν πράγματα, να μορφωθούν, να αφουγκραστούν, να μάθουν να αλληλεπιδρούν σε διαφορετικές καταστάσεις με διαφορετικούς ανθρώπους, να αξιολογηθούν με τα σωστά κριτήρια, να παλέψουν με τη σειρά τους αλλά ο κόπος τους να έχει αντίκρυσμα. Να ζήσουν σε μία κοινωνία, η οποία σέβεται ως σύνολο, την πόλη της, τους ανθρώπους της, το περιβάλλον της και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Και αυτό όχι γιατί πιστεύω ότι στο εξωτερικό- ιδιαίτερα στην Ευρώπη γιατί για την Ευρώπη μιλάω -κυρίως προς τα βόρεια- είναι όλα ρόδινα. Θα ήμουν ανόητη εάν πίστευα κάτι τέτοιο, όμως έξω υπάρχει ένα πιο ευρύ πεδίο τόσο στις δουλειές όσο και στην επαγγελματική τους εξέλιξη αλλά και στην ίδια τους τη ζωή.
Και είναι νομίζω ένα από τα μεγαλύτερά μου άγχη- το πώς τελικά θα καταφέρω, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να τους προσφέρω εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ένα ευρύ πεδίο αντίληψης αλλά και τα εφόδια για να μπορέσουν να γίνουν πολίτες του κόσμου. Να μπορέσουν να ακολουθήσουν το όνειρό τους, το επάγγελμα που θέλουν - και πιθανότατα αφού το θέλουν θα είναι και καλοί σε αυτό - και να γίνουν τελικά ευτυχισμένοι άνθρωποι μακριά από μιζέρια που θα τους κάψει τα όνειρα και το μυαλό τους.
Με όσες δυνάμεις έχουμε ως οικογένεια αλλά και την πίστη που συνεχίζω να έχω στους δημόσιους φορείς και πως ναι υπάρχουν πραγματικά διαμάντια στις δημοσιες υπηρεσίες, πηγαίνω τα παιδιά μου σε δημόσιο σχολείο και έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια εξαιρετικούς δασκάλους αλλά και νηπιαγωγούς παλιότερα, που προσπαθούν να βοηθήσουν και είναι -μαζί με τους γονείς- κοντά στα παιδιά μας. Το ξέρω ότι μπορεί να μην είμαι πάντα τόσο τυχερή, όμως έχω πίστη.
Μαζί με τους δασκάλους τους λοιπόν, και εμείς με τον άντρα μου, προσπαθούμε όσο μπορούμε να τους ανοίξουμε τους ορίζοντες, να μάθουν γλώσσες, να έχουν ακούσματα, να έχουν πρόσβαση σε βιβλία που θα τους ανοίξουν το μυαλό και να είναι έτοιμα, αν και όταν το θελήσουν να μπορέσουν να φύγουν, έχοντας όλα τα εφόδια που χρειάζονται.
Αυτή είναι η μόνη προίκα που μπορώ να τους δώσω, αλλά νομίζω ότι αν τελικά τα καταφέρουμε, θα είναι η πιο πολύτιμη.
Υγ. Τώρα αν με ρωτάτε τι θα κάνω, ψυχολογικά αν τα παιδιά τελικά φύγουν μακριά, είναι κάτι που έχω αρχίσει να το δουλεύω από τώρα οπότε πιστεύω ότι σε καμιά δεκαετία θα... το' χω!
