Γιατί το La La Land θεωρείται η καταστροφή του Hollywood -και η δική μας

Χαρακτηριστικό είναι άρθρο του Guardian με τίτλο: “Η αναπόφευκτη νίκη του La La Land στα Oscar είναι καταστροφή για το Hollywood και για μας”. Ο αρθρογράφος, David Cox, εξηγεί: “Οι υπόλοιπες υποψήφιες ταινίες για τον τίτλο της καλύτερης ταινίας της χρονιάς έχουν ψυχή, καρδιά, ανθρωπιά. Το μεγάλο φαβορί δεν έχει τίποτα. Είναι το παραμύθι δύο ναρκισσιστών που θυσιάζουν την αγάπη στο βωμό του προσωπικού συμφέροντος...”.

Η ταινία φτάνει στα 'Όσκαρ ως το βαρύ πυροβολικό, που έχει ήδη τιμηθεί με επτά Χρυσές Σφαίρες και πέντε Baftas. Συνολικά μετράει 13 υποψηφιότητες (περισσότερες από ταινίες σταθμός στην ιστορία του σινεμά όπως το “Όσα παίρνει ο άνεμος”), ισοφαρίζοντας έτσι τα ρεκόρ του “Τιτανικού” και του “Όλα για την Εύα”. Οι περισσότεροι κριτικοί το λάτρεψαν, το κοινό επίσης και τα έσοδα στάθηκαν δεκαπλάσια του budget του. Μόνο που υπάρχει πάντα και η αντίθετη άποψη. Η οποία εν προκειμένω λέει ότι δεν είναι παρά μια όμορφης αισθητικής δημιουργία, πασπαλισμένη με νοσταλγική λάμψη άλλων εποχών, που όμως περιορίζεται στην επιφάνεια και δικαιώνει αξίες και trends της εποχής, όπως η selfie και ο ναρκισσισμός στα social media.

Το άρθρο του Guardian δίνει σοβαρά επιχειρήματα που στηρίζουν τη συγκεκριμένη άποψη. Όπως επισημαίνει, πρόκειται για ένα μιούζικαλ, το οποίο στηρίζεται σε δύο ηθοποιούς που ούτε στον χορό, ούτε στο τραγούδι δεν μπορούν να συγκριθούν με πρωταγωνιστές μιούζικαλ άλλων εποχών (από τους Fred Astaire και Ginger Rogers μέχρι τη Shirley Maclaine και τη Liza Minnelli).

Το βασικό θέμα όμως δεν είναι οι πρωταγωνιστές. “Το φαβορί των Όσκαρ είναι μια ταινία ψεύτικη” γράφει. “Μόλις βυθίσεις το δάχτυλό σου μέσα στο γλάσο, ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει κέικ από πίσω, δεν υπάρχει καρδιά, ψυχή, χαρά, ζεστασιά, θαύμα. Μεγάλο μέρος της γοητείας του στηρίζεται στις νοσταλγικές αναφορές του σε λαμπρές στιγμές του παρελθόντος, σε εικόνες βγαλμένες από θησαυρούς της μεγάλης οθόνης όπως το Singing in the Rain, το West Side Story ή το Funny Face. Μόνο που το La La Land μένει στη νοσταλγία της εικόνας, χωρίς ουσιαστικά να συμμερίζεται τη χαρά ή την τραγωδία, το βαθύ συναίσθημα που προσέφεραν οι ταινίες στις οποίες αναφέρεται”.

Γεγονός είναι πως σε αντίθεση με κλασικά ρομάντσα του παρελθόντος, το φαβορί των φετινών Όσκαρ δεν γιορτάζει τον έρωτα. Οι ήρωές του δεν βρίσκουν το νόημα της ζωής ο ένας στον άλλο, αλλά στις προσωπικές φιλοδοξίες τους. Μοιράζονται κάποιες στιγμές όταν οι καριέρες τους παίρνουν την κάτω βόλτα κι... έξω απ' την πόρτα. Όταν ξαναβρίσκουν το δρόμο της προσωπικής ανέλιξης, αποχωρίζονται ο ένας τον άλλο με κίνητρο την αυτοεπιβεβαίωση ότι η πόλη των αστεριών λάμπει για εκείνους.

Στις αναφορές του περιλαμβάνεται και η κλασική Casablanca, μια ταινία στην οποία ο έρωτας θυσιάζεται για το καθήκον. Στο La La Land θυσιάζεται για το “εγώ”. Που τελικά αποκτά αυτό που ονειρευόταν και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα -όχι, η πριγκίπισσα δεν παίρνει τον πρίγκιπα, αλλά κάνει καριέρα.

Το δικό τους happy end αρμόζει σε ήρωες μιας νέας μορφής “ρομαντικών παραμυθιών”, που στο φινάλε τους δεν είναι τόσο ρομαντικά ούτε τόσο παραμύθια, είναι όμως ό,τι πρέπει για να κατακτήσουν το κοινό και την αμερικανική κινηματογραφική Ακαδημία σήμερα.

Κι ανεξάρτητα από το αν οι κριτικές εναντίον του ευσταθούν ή αποδειχτούν τραβηγμένες, το βέβαιο είναι πως πιθανός θρίαμβος του La La Land στην απονομή της Κυριακής κάτι θα μας πει για την εποχή και τα παραμύθια μας...