Η Viola Davis ξέρει από ιστορίες ρατσισμού: «Ένας σκηνοθέτης με φώναξε με το όνομα της οικιακής βοηθού του»

Η Viola Davis γνωρίζει πολύ καλά πώς το χρώμα του δέρματος μπορεί να διαμορφώσει όλη την καριέρα σου. Μπορεί σήμερα να γίνονται αλλαγές και ο χώρος εργασίας να γίνεται σιγά σιγά ένα πιο ασφαλές μέρος, αλλά η 56χρονη ηθοποιός έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες ρατσισμού, που μάλλον συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Μιλώντας σε μία συζήτηση για τις γυναίκες στο Φεστιβάλ των Καννών, μοιράστηκε μία ιστορία που της συνέβη σε γύρισμα πριν από περίπου 25 χρόνια. «Συμβαίνουν συνέχεια μικρά περιστατικά ρατσισμού. Όταν ήμουν 30 χρονών, συνεργαζόμουν με έναν σκηνοθέτη που ήξερα ήδη 10 χρόνια και με φώναξε στα γυρίσματα με ένα άλλο όνομα. Και ξέρω ότι ήταν της οικιακής βοηθού του».

CELEBRITIES

Η Miranda Kerr και ο σύζυγός της έσβησαν το χρέος όλων των φοιτητών του Otis College of Art and Design

Αν και δεν αποκάλυψε το όνομα του σκηνοθέτη, μίλησε για τις ευκαιρίες που της δίνονται και τις προτάσεις που της γίνονται καθαρά λόγω χρώματος του δέρματός της. «Αν ήθελα να παίξω μία μητέρα, της οποίας ο γιος είναι μέλος συμμορίας και πεθαίνει σε ανταλλαγή πυροβολισμών, θα μπορούσα να το κάνω. Αν όμως μιλούσαμε για μία γυναίκα 56 χρονών που θέλει να ξαναβρεί τον εαυτό της στη Νίκαια της Γαλλίας, να κοιμηθεί με 5 άντρες και να δείχνει σαν εμένα, θα δυσκολευόμουν πολύ να το καταφέρω».

Η Viola Davis βρίσκεται στις Κάννες για την ταινία The Woman King και παραδέχτηκε ότι έχει απορρίψει πολλά projects και την πληγώνει πολύ το γεγονός ότι όλα βασίζονται στη φυλή της και όχι σε ιστορίες μίας γυναίκας. Έχει μιλήσει εξάλλου για την ταινία The Help, που της χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ το 2011. «Στο τέλος της ημέρας, ένιωσα ότι οι φωνές των οικιακών βοηθών δεν ακούστηκαν. Τις ξέρω καλά αυτές τις γυναίκες. Είναι η μαμά μου. Θα ήθελα να είχα ακούσει πώς νιώθουν οι ίδιες και πώς είναι να δουλεύεις για λευκούς το 1963. Τελικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο».

The Help

Αναφέρθηκε και στην αυτοβιογραφία της Finding Me, που μόλις κυκλοφόρησε και μίλησε για όλα αυτά που νόμιζε ότι καθορίζουν τη ζωή της. «Έκρυβα ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Τώρα κοιτάζω τη μικρή Viola και βλέπω πόσο δυνατή ήταν. Δεν έγραψα το βιβλίο για να μιλήσω για την υποκριτική ή για το πόσο όμορφη οικογένεια έχω, αλλά για να βουτήξω στις δύσκολες αναμνήσεις, να τις λύσω και να βρω επιτέλους ειρήνη».