Πικρές ιστορίες, γλυκιές αμαρτίες

Είναι βράδυ και μόλις γύρισα σπίτι. Είμαι κουρασμένος, όχι απαραίτητα ευτυχισμένος και ας πήγαν όλα ακριβώς όπως θα τα ήθελα, αλλά αυτό δεν το σκέφτομαι τη στιγμή που βάζω το κλειδί στην πόρτα. Έτρεχα από το πρωί σε ραντεβού, να τακτοποιήσω λεπτομέρειες στα menu, να σκεφτώ καινούργια πιάτα, να κάνω όλα όσα πρέπει για τη δουλειά. Μίλησα τόσο πολύ στο τηλέφωνο που εξαντλήθηκα και έτσι όταν άρχισαν να τηλεφωνούν οι δικοί μου άνθρωποι εγώ δεν ήθελα να αρθρώσω λέξη, ήθελα λίγο χρόνο να χαλαρώσω και να μείνω μόνος.
Δικαίωμα μου δεν είναι;
Η καταφατική απάντηση ήταν αυθόρμητη και μεταξύ μας χωρίς τύψεις, όλοι δικαιούνται στιγμές ησυχίας και σχεδόν αυθόρμητα άφησα το κινητό στο τραπέζι. Άλλωστε δεν είχα φάει ακόμη βραδινό και το στομάχι μου αντιδρούσε και ξέρετε φαγητό μετά από μία κουραστική μέρα…ιερή στιγμή.
Μετακινήθηκα προς την κουζίνα αλλά το μετάνιωσα, δεν μαγειρεύω τέτοια ώρα, θα παραγγείλω σκέφτηκα και έτρεξα στη σωτηρία μου που ήταν το τηλέφωνο από το πλησιέστερο delivery. Έπιασα το κινητό μου, 5 κλήσεις, αργότερα σκέφτηκα, τώρα θα φάω.
Παρήγγειλα, έκανα μπάνιο, ήρθε το φαγητό μου…7 κλήσεις, αργότερα ξαναείπα, κανείς δεν έπαθε τίποτα με ένα τηλεφώνημα λιγότερο.
Κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ και όπως χάζευα στην τηλεόραση μου ήρθε η επιθυμία για γλυκό…λίγη σοκολάτα, κάτι τέλος πάντων…βλέπω ξανά τις κλήσεις αργότερα μονολόγησα.
Γλυκό στο σπίτι δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, θα πεταχτώ στο ζαχαροπλαστείο τέτοια μανία με είχε πιάσει και πήγα. Μπήκα μέσα και την προσοχή μου κέρδισαν κάτι τρουφάκια, μικρά, λαχταριστά…και αυθόρμητα σκέφτηκα κάτι πρωινά Κυριακής που η μητέρα μου μας
έβαζε με την αδερφή μου να τη βοηθήσουμε να φτιάξει τρουφάκια…ναι εκείνα με το μπισκότο, το λίγο ποτό και την πολλή αγάπη.
Πήρα το κουτί με τα τρουφάκια, δεν κρατήθηκα έφαγα ένα και με πλημμύρισαν συναισθήματα και αυθόρμητα έψαξα το κινητό μου, να πάρω τη μητέρα μου, να της πω ότι τα δικά της είναι καλύτερα, μόνο που το είχα ξεχάσει στο τραπέζι. Μόλις μπήκα στο σπίτι η
πρώτη μου κίνηση ήταν να τηλεφωνήσω στο πατρικό μου, οι 5 από τις 7 κλήσεις ήταν από τη μητέρα μου για να μου πει ότι έφτιαξε τρουφάκια αν ήθελα να περάσω…οι άλλες 2 από την κοπέλα μου, εκεί δεν είχε τρουφάκια βέβαια.

Τα γλυκά είναι συναισθήματα τυλιγμένα σε ζάχαρη και σοκολάτα, όνειρα πασπαλισμένα με άχνη, ελπίδες, έρωτες…ένα κουτί σοκολατάκια δεν απαραίτητα μια κίνηση κατάθλιψης. Τρώμε συναισθήματα και μάλλον καλά κάνουμε γιατί αυτά μετράνε στο τέλος της κάθε ημέρας.
Εγώ θα σας δώσω μία συνταγή για μία μεγάλη, λαχταριστή τρούφα, να τη μοιραστείτε με όσους αγαπάτε, να τη φτιάξετε με χαρά για μια μέρα χαράς, να την προσφέρεται και να προσφέρεται μέσα από αυτή τον καλύτερό σας εαυτό εκεί που αξίζει για όσα αξίζουν.

Γιατί τα συναισθήματα πρέπει να βρίσκονται πάνω στο τραπέζι και όχι από κάτω.

Τρούφα

Υλικά
Για το σού:
500γρ νερό
250γρ ελαιόλαδο
450γρ αλεύρι
Λίγο αλάτι
8 Με δέκα αυγά (ανάλογα το μέγεθος)

Ζεσταίνουμε καλά το νερό με το λάδι, κάνουμε roux με το αλεύρι, το γυρνάμε στο μίξερ και προσθέτουμε ένα-ένα τα αυγά και το αλάτι μέχρι να έχουμε ένα στητό μίγμα. Βάζουμε σε κορνέ και κόβουμε σου 60γρ. το ένα. Τα τοποθετούμε σε λαμαρίνα με λαδόκολλα. Ψήνουμε στους 200 εικοσιπέντε λεπτά περίπου.

Κρέμα πατισερί σοκολάτας:
1κιλο γάλα
200γρ. ζάχαρη
80γρ. νισεστέ
80γρ. αλεύρι
2 Αυγά
Βούτυρο, βανίλια
2 κ. σούπας κακάο

Ζεσταίνουμε τα 700γρ γάλα. Στα υπόλοιπα 300γρ διαλύουμε το αλεύρι, τον νισεστέ (κορνφλάουρ), τα αυγά και τη βανίλια.
Μόλις κάψει το γάλα ρίχνουμε το κρύο μείγμα σιγά σιγά (κορδόνι) και ανακατεύουμε συνεχώς. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε μέσα κοσκινισμένο κακάο ανακατεύοντας μέχρι να γίνει η κρέμα μας σοκολάτα και τη βάζουμε σε κόρνε χλιαρή.

Σαντιγύ:
500γρ κρέμα
4 κ. Σούπας άχνη ζάχαρη
2 κ. Σούπας κακάο

Ξεκινάμε το χτύπημα και ρίχνουμε μέσα ταυτόχρονα το κακάο κοσκινισμένο μέχρι να έχουμε μια σεράνο. Παίρνουμε το σου, το γεμίζουμε από κάτω με πατισερι σοκολάτα και το βάζουμε στο ψυγείο για 30 λεπτά. Στη συνέχεια το περνάμε απέξω με σεράνο και το πασπαλίζουμε με τρούφα .