Πώς περάσαμε τις διακοπές μας

Οι σπηλιές της Αφροδίτης & ένα ναυτάκι, ναυτάκι Συριανό

Φέτος, για μία ακόμη χρονιά, μάζεψα τα πράγματά μου σε μία ταπεινή βαλίτσα μεσαίου μεγέθους και μετά από ένα πολύωορο ταξίδι βρέθηκα μπροστά στα τιρκουάζ νερά των Κυθήρων. Οδηγώντας από το Διακόφτι, το ηλιοβασίλεμα και με θέα το ναυάγιο, ένιωσα ένα γνωστό συναίσθημα που μόνο στα Κύθηρα το έχω νιώσει πραγματικά: της ηρεμίας. Από την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το νησί, το αγάπησα κι ας μην μαρέσουν οι εξερευνήσεις σε φαράγγια και οι πεζοπορίες. Οι θάλασσες είναι απέραντες, τα νερά κρυστάλλινα και τα ψηλά βράχια στο Καλάμι σε κάνουν να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλο σύμπαν. Οι ατέλειωτες διαδρομές μέσα στα δέντρα, τα μικροσκοπικά χωριά, οι επιβλητικές σπηλιές, το νόστιμο φαγητό στον Μυλοπόταμο, οι βουτιές στον Αυλέμονα. Είναι που ονομάζεται το νησί της Αφροδίτης; Είναι η ατμόσφαιρα που με μαγεύει; Ό,τι και να 'ναι, το Τσιρίγο το 'χω μέσα στην καρδιά μου.

Όσο για τις υπόλοιπες διακοπές, τις πέρασα για πρώτη φορά στη ξακουστή Σύρα. Η ομορφιά του νησιού αυτού με άφησε άφωνη από τα πρώτα λεπτά που πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι. Τα κτίρια, τα πλακόστρωτα, τα σοκάκια, τα μικροσκοπικά μαγαζάκια, οι μουσικές που ακούγονται από παντού, ο χαμογελαστός κόσμος -η θετική ενέργεια. Αν έχετε βρεθεί ποτέ στην Ερμούπολη, θα ξέρετε ακριβώς για τι μιλάω. Αν κάτι όμως έμεινε έντονα στις αναμνήσεις μου, αυτή είναι η Άνω Σύρος. Τα στενά δρομάκια, η εκπληκτική θέα του νησιού (ειδικά το βράδυ), τα κρυμμένα μπαλκονάκια και τα δροσερά cocktails, είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που μπορεί να αγαπήσει κανείς στο κομμάτι αυτό του νησιού. Σύρο, θα επιστρέψω. -Αφροδίτη Σακκά  instagram: aphrolove

[gallery-717418]

To δικό μου βουκολικό καλοκαίρι

Kαθαρά νερά, κρυφές παραλίες, ένας βοσκός στο βάθος, η σκιά από τα αλμυρίκια, δυνατός ήλιος, νωχελικά μεσημέρια, ένα άλογο να τρέχει λίγο πιο κάτω. Αν κάποιος, εγώ δηλαδή, αποζητά διακοπές  μακριά από ξαπλώστες και beachbars, να αδειάσει το μυαλό του και να το γεμίσει γαλάζιο, κάτι τέτοιο θα αναζητήσει. Την ελαφρώς πιο γραφική έως βουκολική πλευρά της Ελλάδας. Έτσι, το φετινό μου καλοκαίρι νομίζω ότι συμπυκνώθηκε σε μια χωριάτικη σαλάτα. Καθώς την ετοίμασα για το βραδινό μας, και λίγο πριν την ακουμπήσω στο τεράστιο, για να χωράει όλους τους φίλους, τραπέζι που έχω φτιάξει με τα χέρια μου, στην αυλή στο πέτρινο σπίτι, στάθηκα στην πόρτα της κουζίνας, την ίδια πόρτα που πέρναγε η γιαγιά μου κρατώντας μια ίδια χωριάτικη, από την ημέρα που παντρεύτηκε και για όλη της τη ζωή. Ντομάτες και πιπεριές από το μποστάνι, αγγουράκι φίλεμα από τον θείο Νίκο. Κρεμμύδι από τα Βάτικα, αυτό που κόβεις και κλαις. Οι εληές της θεία Δώρας, κάπαρη μαζεμένη με τη βάρκα από τα βράχια στο Σκουτάρι. Το θυμάρι μαζεμένο από μένα από την αγαπημένη μου παραλία, αλάτι ανθός από την Τραχήλα. Το λάδι της κολλητής, από το χωράφι το απότιστο. Λίγο μετά μπήκε και τουλουμοτύρι από το βοσκό στο Κυπαρίσι και συνοδεύτηκε με παξιμάδι με προζύμι που φτάχνει ο Νίκος στον φούρνο του χωριού. Αυτή η συνεργατική χωριάτικη, κατέληξα, είναι ο λόγος που υπάρχει ο Αύγουστος. Πέρασα το καλοκαίρι μου στη Λακωνία λοιπόν. - Ιωάννα Μιχελάκου instagram: now_iam

[gallery-717425]

Στα Επτάνησα αδερφές μου, στα Επτάνησα 

Φέτος το καλοκαίρι είπα να κάνω την ανατροπή και να μην "γευτώ" την αμμοβολή στις παραλίες του Αιγαίου Πελάγους. Αντί σε λευκά κυκλαδονήσια, προτίμησα να βρεθώ στα καταπράσινα επτάνησα με τα τιρκουάζ νερά και την απανεμιά. Έκλεισα, λοιπόν, εισιτήρια για Κεφαλονιά και Ιθάκη, πήρα τη σκηνή μου και γέμισα τα μπαγκάζια μου με μπόλικη ετοιμοτητα για περιπέτεια. Στην Κεφαλονιά δίδαξα yoga στο Saristra Festival, όπου γίνεται σε ένα χωριό-φάντασμα, κοντά στη Σάμη, στα Παλιά Βλαχάτα. Ανάμεσα σε μισογκρεμισμένα πετρόχτιστα σπίτια, που έχασαν τη ζωντάνια τους στο θρυλικό σεισμό του 1953, είχα την χαρά να πάρω γενναιόδωρες αναπνοές και να χαιρετήσω ήλιο και φεγγάρι, μαζί με τους μαθητές μου. Και αφού γεύτηκα όλα τα καλά του νησιού βουτώντας στις παραλίες του (αγαπημένοι αυτοί οι μικροί κολπίσκοι προς Αγία Ευθυμία και το λιμανάκι που γυρίστηκαν σκηνές για το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλλι) και πίνοντας κόκκινο κρύο κρασί στο παραμυθένιο Κτήμα Χαριτάτου, μετά από 9 μέρες, το πλοίο με περίμενε για να με περάσει απέναντι στη μαγική Ιθάκη. Αυτό το υπέροχο μικρό νησί, όπου η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα, με τους ντόπιους που δίνουν παρατσούκλια ο ένας στον άλλον, τα ιστιοπλοϊκά που αράζουν στο γραφικό Βαθύ, το Κιόνι που θυμίζει ιταλικό ψαροχώρι, το alternative Σαρακήνικο, το υπέροχο μονοπάτι που οδηγεί από το Σκίνο στο Γιδάκι (υπάρχει και το "σκληρό" μονοπάτι για τους πιο εξοικειωμένους με το hiking, το οποίο ξεκιν-ά από το Σαρακήνικο), η μοναδική παραλία του Σκίνου που θυμίζει καταπράσινη λίμνη....Όσα και να πω γι αυτόν το μικρό παράδεισο του Ιουνίου είναι λίγα. -Νίκη Χάγια instagram: nikkikounelion

[gallery-717415]

Από τη θάλασσα στο βουνό

Διακοπές σημαίνει χαλάρωση, ξεγνοιασιά και detox time από το κινητό τηλέφωνο...οκ το χρησιμοποιούσα για να κάνω τα σχετικά uploads. Αυτό το καλοκαίρι έζησα και την κοσμοπολίτικη πλευρά της χώρας μας αλλά και αυτή την ήρεμη. Τον Ιούλιο επισκέφθηκα με την καλύτερή μου φίλη έναν Κυκλαδίτικο νησί και τον Αύγουστο μαζί με το σύντροφό μου πιάσαμε τα βουνά.
Από τη μία στο νησί απόλαυσα θάλασσα, βόλτα στα σοκάκια και βραδινή ζωή και από την άλλη στο βουνό ηρεμία, φαγητό, περπάτημα στη φύση και ύπνο...πολλές ώρες ύπνου όμως!
Σαφώς ενδιάμεσα τα Σαββατοκύριακα ξέφευγα στο χωριό μου, στον Άγιο Κωνσταντίνο για οικογενειακές στιγμές με τους γονείς μου, την αδερφή μου, τα ξαδέρφια αλλά και φίλους.-Τίνα Σβίγκου instagram: tsvigaki

[gallery-717417]

Λίγο νησί, λίγο hometown

Φέτος είχα εξαρχής στο μυαλό μου να βρω ένα ήρεμο μέρος για τις διακοπές μου και, ιδανικά, κοντά στην Αθήνα. Στον Πόρο νόμιζα ότι είχα ξαναπάει πολύ πιο μικρή (hint: τελικά είχα πάει απέναντι, στον Γαλατά) και πήγα με την εντύπωση ότι όλα θα τα είχα ξαναδεί. Έκανα λάθος όπως καταλαβαίνετε και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε ευχάριστα (αν εξαιρέσει κανείς ότι την ημέρα των γενεθλίων μου πάτησα αχινό) τόσο επειδή είναι αρκετά γραφικό νησί, με φούξια βουκαμβίλιες σχεδόν σε κάθε βήμα, όσο και για τα νερά του – αλλά όπως σας είπα έχει αχινούς, ΠΟΛΛΟΥΣ αχινούς. Αν προσέξετε αυτή τη λεπτομέρεια, νομίζω θα κάνετε μερικά από τα πιο ωραία μπάνια της ζωής σας στο Λιμανάκι της Αγάπης και στο Μοναστήρι. Το βράδυ οι επιλογές για φαγητό και ποτό είναι πολλές, είτε στο Ασκέλι όπου έμενα εγώ είτε στην χώρα ενώ όποιος θέλει μπορεί να πεταχτεί απέναντι με το μικρό πλωτό ταξί και να εξερευνήσει και τον Γαλατά. Κάτι επίσης ωραίο που πρόσεξα είναι ο θερινός κινηματογράφος Cine Diana, σε μία ταράτσα που από τη μία έχει θέμα το λιμάνι και από την άλλη το Ρολόι - εμβληματικό μνημείο του νησιού.
Επόμενη στάση η πολυαγαπημένη μου Ναύπακτος ή half-hometown μου όπως την αποκαλώ, με την οποία έχω ένα μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο λόγω καταγωγής. Όπως καταλαβαίνετε εκεί έχω περάσει και τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου και υπάρχει σχεδόν κάθε χρόνο στο vacation plan μου αφού συνδυάζει τόσο όμορφα το βουνό με τη θάλασσα όσο λίγα άλλα μέρη – για εμένα, τουλάχιστον. Αυτό το λιμάνι μπορώ να κάθομαι και να το χαζεύω για ώρες και το προτιμώ από οποιοδήποτε «κανονικό» νησί ενώ η ανάβαση προς το Ενετικό Κάστρο (όσοι έχετε μεγάλες αντοχές μπορείτε να ανέβετε και με τα πόδια, η διαδρομή θα σας ξετρελάνει, οι στροφές πάλι όχι) είναι πάντα στο πρόγραμμα. Το βράδυ η θέα του Λιμανιού είναι κάτι μαγευτικό με όλα τα φώτα να λαμπυρίζουν και το Κάστρο να δεσπόζει επιβλητικό και φωτισμένο - εκεί πάνε πολλά νιόπαντρα ζευγάρια για τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες) ενώ οι περισσότεροι τουρίστες επιλέγουν να φωτογραφηθούν πλάι στο Άγαλμα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, το οποίο παριστάνει τον γνωστό συγγραφέα που πήρε μέρος στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571. Μάλιστα θα τον δείτε να δεσπόζει με σηκωμένο το δεξί χέρι, εκείνο δηλαδή που σώθηκε στη μάχη και με το οποίο μετέπειτα έγραψε όλα του τα έργα. Δε θα αναφερθώ περισσότερο στο ιστορικό υπόβαθρο της πόλης, είναι κάτι που θα μας έπαιρνε πολλή ώρα και πολλές γραμμές. Θα σας πω μόνο να μην παραλείψετε μία βόλτα στα γύρω χωριά - θα σας πρότεινα και το δικό μου στην Ορεινή Ναυπακτία αλλά είναι πολύ (πάρα πολύ) ψηλά) και να δοκιμάσετε τις εξαιρετικές γεύσεις του τόπου σε κάποιο από τα γραφικά μεζεδοπωλεία. Tip: Αν την επισκεφτείτε μη φύγετε χωρίς να δοκιμάσετε γλυκό καρυδάκι. Και να πάρετε και για το σπίτι. Θα με θυμηθείτε. - Μαρία Μεϊντάνη instagram: me.mariaa

[gallery-717421]