Όλο βαρεμένους ανθρώπους βλέπω γύρω μου εδώ και πέντε χρόνια. Νταουνιασμένους, χωρίς διάθεση, σχεδόν απογοητευμένους από την οικονομική κατάσταση. Σπάνια βλέπεις άνθρωπο με όρεξη και αισιοδοξία. Και όλοι γκρινιάζουμε. Πέρσι την άνοιξη, βρέθηκα απέναντι σε ένα παλικάρι που ήρθε στο γραφείο για να με δει. Ωραίο παιδί, γυμνασμένο, γύρω στα 40, με μάτι να γυαλίζει. Ήθελε να διαφημίσει το μαγαζί του σε κάποιο από τα site. Κάτι μου πέταξε για τα παλιά ΚΛΙΚ και Nitro, κάτι από αυτά που κι εγώ ο ίδιος είχα ξεχάσει. "Πού τα θυμάσαι ρε όλα αυτά;" τον ρώτησα. Μου απάντησε κάτι που το έχω ακούσει κι από άλλους ανθρώπους, ότι τα έχει όλα μαζεμένα. Πιάσαμε την κουβέντα στο γραφείο κι άρχισα να βλέπω απέναντι μου ένα άλλου είδους τύπο από αυτόν που κυκλοφοράει στην εποχή μας.
Αφού τελειώσαμε τα κλικονιτρικά, άρχισε να μου μιλάει για την δουλειά του. Σα να είχε πάρει τριπάκι μίλαγε. Ήταν αισιόδοξος! Φτιαγμένος. Εξιταρισμένος, για να το πω ευγενικά, με αυτό που έκανε. Χείμαρρος. Μορφωμένο παιδί, έπλεξε γύρω από το ξύλο και τα έπιπλα μια ωραία θεωρία. Τον κοίταζα και τον χαιρόμουν. "Δεν κολλάω πουθενά" μου είπε. "Κρίση ξεκρίση, θα τα καταφέρω. Το χω δει το όνειρο και γίνεται. Ό,τι κι αν χρειαστεί."
Ο Κώστας Γιαμπάνης συνέχισε την δουλειά του πατέρα του. Ο κύριος Δημήτρης ήταν χρόνια επικεφαλής παραγωγής στο εργαστήριο του Βαράγκη, μια από τις καλύτερες εταιρείες που έχουν βγει στην Ελλάδα, σχετικά με το έπιπλο. Ο Κώστας δεν ήθελε να συνεχίσει να δουλεύει για άλλους. Είδε, ταξίδεψε, έμαθε και ήρθε να κάνει την δικιά του δουλειά και τα δικά του σχέδια. Ήταν ερωτευμένος με το ξύλο. Τόσο πολύ, που τις πιο πολλές φορές στενοχωριέται να το κόβει. Αν μπορούσε, θα έβαζε το δέντρο όπως είναι μέσα στο σπίτι. Είχε περάσει βέβαια μια φάση άρνησης, όπως κάνουμε όλοι οι πιτσιρικάδες, να συνεχίσει την δουλειά του πατέρα. Μεγάλης άρνησης. Για να ξεχαρμανιάζει έκανε πρωταθλητισμό στο kick box. Ήθελε δεν ήθελε, η μοίρα του τον οδήγησε στο ξύλο.
Σιγά σιγά κατάλαβε ότι Ζαμπίδης δεν θα γίνει, κι ότι αυτό είναι πιο πολύ ένα νεανικό χόμπι κι όχι επάγγελμα. Άσε που από μπουνιές-κλωτσιές πονούσε κάθε μέρα. Και οι μέρες πέρναγαν και κατάλαβε ότι δεν θα ξαναγυρνούσαν. Ο Κώστας λοιπόν, μίλησε με τον πατέρα του, παλιό μεγάλο μάστορα, και του είπε να κάνουν το δικό τους εργαστήριο και να ανοίξουν στην Κηφισιά ένα μικρό showroom. Ο πατέρας του διαφώνησε στην ιδέα.
Ποια ιδέα, ή τρέλα καλύτερα...; Να μην κάνει κανένα έπιπλο ίδιο με άλλο. Να είναι όλα custom made. Να μιλάει με τον πελάτη, να τον μαθαίνει και να του προτείνει κάτι που ο ίδιος σχεδιάζει. Ο πατέρας του ήταν της άποψης να συνεχίσουν με έπιπλα που έβγαιναν σε σειρές. Τυποποιημένα και μαζικής παραγωγής. Ο Κώστας, επέμεινε. Τελικά ο κύριος Δημήτρης συμφώνησε. Και δεν το μετάνιωσε. Ξανάνιωσε κι αυτός με την τρέλα του γιου του.
Βέβαια μιλώντας, τον άκουσα να το πηγαίνει στα άκρα. Σαν μουτζαχεντίν. "Δεν θέλω κανένα έπιπλο που να μοιάζει με κανένα άλλο". Εδώ διαφώνησα, όταν άνοιξα το στόμα μου μετά από ώρα. "Γιατί ρε;" του λέω, "αν ένα σχέδιο μπορεί να πουλήσει και βλέπεις ότι τραβάει να μην κάνεις και δέκα και είκοσι κομμάτια...; Δε σου λέω να το κάνεις μαζικής παραγωγής, αλλά όχι και κάτι όμορφο να μην το επαναλάβεις πάνω από μία φορές...". Τσίτωσε. Λέω θα μας χώσει καμία, σα να τον έβρισα. "ΟΧΙ" μου λέει, "αυτή είναι η ιδέα μου και θέλω να τραβήξω αυτή την πορεία. Σιχαίνομαι την ομοιογένεια. Θα στεγνώσω και θα κοπιάρω πατέντες". "Καλά" του λέω, "Όταν μεγαλώσεις ξανασκέψου το. Γιατί οι δουλειές δε γίνονται μόνο για χόμπι, γίνονται για να βγάζουμε και λεφτά. Και δυστυχώς πρέπει να μεγαλώνουμε. Δε μπορεί μια επιχείρηση να παραμείνει ίδια". Εκεί τελείωσε η πρώτη μας κουβέντα για να ανοίξουμε πολλές επόμενες.
Το θέμα είναι ότι το παλικάρι μου έδωσε ένα drive στον εγκέφαλο. Ότι και μες στη μαυρίλα μπορείς να ονειρεύεσαι. Και βέβαια, όσο πιο νέος είσαι τόσο περισσότερο ονειρεύεσαι. Αν έχει κάνει ένα μεγάλο κακό αυτή η γαμωκρίση, είναι ότι έχει στερήσει από τους νεότερους το δικαίωμα στο όνειρο. Αισθάνθηκα σα να τον υιοθετώ, παρότι δεν είμαι και πολύ ειδικός στο θέμα.Είχα ένα ψώνιο, ανάμεσα σε πολλά ψώνια που έχω. Πάντα τρελαινόμουν με αυτούς που σχεδιάζουν. Είτε έπιπλα, είτε ρούχα, είτε αυτοκίνητα. Αν ξαναγύρναγα στα 20, θα μπορούσα να κάνω κάτι από αυτά, αντί για οικονομικά.
Άρχισα να του λέω κι εγώ τι φαντάζομαι ότι θα έκανα. Στο περίπου, στο περιγραφικό. Του έδειχνα και καμιά φωτογραφία, η οποία βέβαια πάντα είχε σχέση με την επεξεργασία του ξύλου που κάνει ο ίδιος. Γούσταρε κι αυτός με τη σειρά του και μου έκανε τη χάρη να φτιάξει κάποια που έμοιαζαν με τη θολούρα που εξηγούσα. Και συνεχίσαμε. Ανταλλάσσαμε φωτογραφίες επίπλων στο mail και το διανθίζαμε με κουβέντες και ιδέες που θα έμοιαζαν με παλιά μου editorial. Σιγά σιγά άρχισα να του δίνω και καμιά συμβουλή για το μάρκετινγκ της υπόθεσης. Πως το μικρό εργαστήριο και το μικρό μαγαζί θα μπορούσαν να πλασαριστούν, όταν δεν υπάρχει σάλιο για διαφημίσεις. Του άρεσαν. Κι εμένα μου άρεσε, γιατί και το μυαλό μου απασχολούσα, που τα τελευταία χρόνια το έχω σε mode λειτουργίας στο 20% από πλευράς δημιουργίας (γιατί στο δικό μου χώρο έχει έρθει ο Αρμαγεδδών) , αλλά και γιατί είναι ωραίο να κάνεις ένα φίλο μικρότερο, που πάει τέρμα τα γκάζια.
Το ΑΝΑΜΑ (το όνομα της επιχείρησης του Κώστα) είχε αρχίσει σταδιακά να διαμορφώνει και να σχεδιάζει χώρους. Μπαρ, εστιατόρια, γραφεία. Πολύ ωραίες δουλειές. Εντελώς νεωτερίστικες και πρωτότυπες, πέρα από τη γνωστή βαρεμάρα. Το μικρό μαγαζάκι ομόρφυνε, και απ΄ό,τι φαίνεται έπεισε με την τρέλα του και την αγάπη του για τη δουλειά, αρκετό κόσμο να "ψωνίσει" τις προτάσεις του. Γύρω να βογγάνε κι αυτός αυγουστιάτικα, κλεισμένος στο εργαστήριο, μου τηλεφωνούσε για να μου πει "καλά πάμε αφεντικό, βαράω ξύλο". Το αφεντικό βέβαια κατ' ευφημισμόν, διότι ουδεμία επαγγελματική σχέση έχουμε, αλλά παλιά οι μικρότεροι, όταν έδειχναν σεβασμό σε ένα μεγαλύτερο τον έλεγαν ή αφεντικό ή δάσκαλο. Αυτό του έμεινε από τα editorial των περιοδικών, των οποίων ήταν φαν, κι απ΄ό,τι φαίνεται δεν τον... κατέστρεψαν.
Το ωραίο στη δουλειά του Κώστα είναι ό,τι θέλει να πειράζει λίγο το ξύλο, να μην το σκοτώνει, να το αφήνει να ζει. Να μπαίνει σε ένα χώρο και να τον ζεσταίνει. Να μην το λακάρει ντε και καλά, να μην σβήνει τις ραβδώσεις του φλοιού, έτσι ώστε όταν μπουν σε ένα χώρο να είναι "ζωντανά". Δεν είμαι ειδικός στην κριτική επίπλων για να χρησιμοποιήσω σωστούς χαρακτηρισμούς, αλλά σου κάνει και φρέσκο, και μοντέρνο, και αυθεντικό.
Κι αφού δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω με τα σωστά λόγια, θα σας τα δείξω σε φωτογραφίες για να καταλάβετε. Το καλό στην υπόθεση είναι ότι πήρα κι εγώ ένα μάθημα. Ότι ακόμα και μέσα στο μούλιασμα και τη μούχλα, μπορείς κάπου να δεις ένα ΑΝΑΜΑ στο μυαλό σου. Σου είναι χρήσιμο, πολύ χρήσιμο.
Δείτε φωτογραφίες εδώ.
