Ναι, είμαι από εκείνες που λατρεύουν τα Χριστούγεννα. Και τα θέλω όπως τους πρέπει. Με το δέντρο, με τα όμορφα κεριά, με τα σπιτικά μελομακάρονα, με το σπίτι να μυρίζει κανέλα και πορτοκάλι, με την οικογένειά μου και τους αγαπημένους φίλους γύρω από το τραπέζι. Με όλες αυτές τις παραδόσεις που ζεσταίνουν τις κρύες ατέλειωτες νύχτες του Δεκέμβρη και οι οποίες καθυστερούν λίγο τον χρόνο, τον κάνουν να περνάει λίγο πιο αργά.
Αν δεν είχαμε εφεύρει όλες αυτές τις γιορτές που ορίζουν τις αλλαγές των εποχών, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τον Δεκαπενταύγουστο, ο χρόνος θα ήταν μια ευθεία γραμμή. Δεν θα είχαμε σημεία αναφοράς, δεν θα είχαμε μνήμες-σταθμούς όταν ανατρέχουμε στο παρελθόν, κι έτσι ο χρόνος θα έμοιαζε να κυλάει πιο γρήγορα.
Τα Χριστούγεννα σηματοδοτούν και το τέλος μιας χρονιάς. Καλής, κακής, με τα προβλήματα ή τις καλές στιγμές της, την γιορτάζουμε και την αφήνουμε πίσω μας, με μια «τελετή» που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Και φύση αισιόδοξοι, κοιτάμε όσα έρχονται. Που πάντα, μα πάντα θα είναι καλύτερα.
Σε αυτό το τεύχος του HOPE γιορτάζουμε από τώρα τα Χριστούγεννα και ανυπομονούμε για όλα αυτά που μας δίνουν χαρά. Για τα δώρα που θα πάρουμε στις φίλες μας (βλ. Τι Δώρο Θα Κάνεις Στις Φίλες Σου), για τα καλύτερα πάρτυ που θα πάμε (βλ. Τα Πάρτυ Που Άφησαν Εποχή), για το χουχούλιασμα στον καναπέ βλέποντας ταινίες (βλ. Επιχείρηση Cocooning), για τις πασπαλισμένες με χρυσόσκονη εμφανίσεις μας.
Enjoy!
