Ακόμα και τώρα σε όποιον το λέω, πως πήγα διακοπές μόνη μου οι αντιδράσεις παραμένουν ακριβώς οι ίδιες. "Μόνη σου; Πω πω είσαι πολύ τολμηρή. Δεν φοβήθηκες; Δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ. Θα βαριόμουν". Και μετά το γνωστό αχ-κοίτα-ένα-παρατημένο-κουτάβι-που του λείπει-και-το-ένα-πόδι ύφος.
Οι γυναίκες κυβερνούμε κράτη, διοικούμε επιχειρήσεις, πρωτοστατούμε σε θέματα τεχνολογίας και πολιτισμού. Είμαστε σύντροφοι και μητέρες. Και παρόλα αυτά ακόμα θεωρούμαστε ευάλωτες απένταντι σε απρόβλεπτες καταστάσεις - "και τι θα κάνεις αν πατήσεις αχινό;" - που μπορεί να προκύψουν μέσα σε ένα solo ταξίδι.
Εδώ που τα λέμε, το ταξίδι μου δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο με τις περιπέτειες του Indiana Jones. Πήγα σε ένα νησί παρεϊστικο, που είχα ξαναπάει στο παρελθόν και που απέναντί του είναι η Σαντορίνη, σε περίπτωση δηλαδή που ήθελα μια ελιά στο μαρτίνι μου.
Αυτό που με έκανε να πάρω την απόφαση να το κάνω είναι πως απλά εκείνο το καλοκαίρι δεν είχα καμία διάθεση να οργανώσω μία ολόκληρη παρέα σχετικά με τις ημερομηνίες και το κόστος διακοπών, που θα τους βόλευε όλους. Αυτή η υπέροχη ελευθερία είναι τόσο ανακουφιστική και σε κάνει να παίρνεις πιο εύκολα αποφάσεις. Το πού θα μείνω για παράδειγμα, λύθηκε μόλις μέσα σε μισή ώρα.
Ωστόσο, όσο χαρούμενη και αν ήμουν και όσο ανεξάρτητη και αν αισθανόμουν, η αλήθεια είναι πως η αντίδραση των φίλων μου, όταν τους το ανακοίνωσα, με έκανε να αισθανθώ αρκετά άβολα. Όσο και αν ήξερα ότι αυτό το κάνω για μένα και όχι γιατί δεν έχω κάποιον να πάω μαζί του διακοπές, παρόλα αυτά υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι είχα ένα τεράστιο L στο μέτωπό μου. Το ίδιο L ίσως να έχετε αισθανθεί κι εσείς όταν τρώτε μόνες σας σε κάποιο εστιατόριο ή πίνετε τον καφέ σας σε μία καφετέρια. Παραβλέψτε το! Θα σας συμβούλευα να μην γίνετε ο καθρέφτης του φόβου περί μοναξιάς των άλλων.
Το δικό μου L το έσβησε η θάλασσα της Ανάφης στο πρώτο μου μπάνιο στο νησί. Ο αέρας του νησιού πήρε κάθε έγνοια του τύπου "τι θα κάνω εδώ πέρα μόνη μου μία ολόκληρη εβδομάδα;". Η καρδιά μου ένιωσε ανάλαφρη με το πρώτο φως της πρώτης ημέρας. Εξευρέυνησα όλο το νησί, πήγα σε όλες τους τις παραλίες, γνώρισα τους ντόπιους, ανέπτυξα φιλίες και κυρίως χαλάρωσα. Δεν είχα να περιμένω κανέναν για το τι ώρα θα πάμε στην παραλία, για φαγητό, για ποτό. Δεν ήμουν υποχρεωμένη να καλύπτω με λέξεις τα λεπτά της σιωπής. Η σιωπή ήταν όλη δική μου και ω ναι ήταν απολαυστική. Ένιωθα πως δεν άνηκα σε κανέναν, αλλά συνάμα άνηκα σε όλους.
Είχα διαβάσει κάπου ότι οι solo travellers είναι σοφοί. Δεν είναι ψέμα. Φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν, τι θα έλεγες να επιλέξεις τη σοφία; Είσαι έτοιμη να γιορτάσεις την κάθε σου ανάσα και την κάθε σου στιγμή; Να πατήσεις στα δικά σου πόδια; Να γνωρίσεις καλύτερα εσένα;
Εγώ πιστεύω πως είσαι.
Καλές διακοπές.
