Τότε, η ανυπομονησία να φύγω μακριά της είναι σχεδόν το μόνο συναίσθημα που συντροφεύει κάθε όλο και πιο δύσκολη μέρα μου στην πόλη. Κάπου κάπου καταφέρνω και της ξεφεύγω. Πετάω σαγιονάρες, σορτσάκια, βατραχοπέδιλα και το καπέλο στο αυτοκίνητο και περνάω να πάρω την κολλητή μου από το σπίτι της. Η Αλεξάνδρα είναι η σχεδόν μόνιμη μου παρέα στις μικρές ή μεγαλύτερες αυτές αποδράσεις. Μαζί ονειρευόμαστε χρυσές αμμουδιές, μαζί σχεδιάζουμε σε ποιές θάλασσες, κοντινές ή μακρινές, θα κάνουμε άπειρες βουτιές, μαζί τραγουδάμε στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε στο ιερό μας δισκοπότηρο, την παραλία των διακοπών μας.
Και μαζί μας πιάνει το τελευταίο βράδυ πριν επιστρέψουμε, μια μικρή στεναχώρια. «Γιατί να πρέπει να γυρίσουμε τώρα πίσω;» ρωτάει η μία την άλλη.
Μαζί με την επιστροφή μας, σχεδόν πάντα ακολουθεί το ίδιο συναίσθημα. Αυτό της έκπληξης. Η έκπληξη να γυρνάς στην πόλη και την βρίσκεις πιο όμορφη και πιο ζωντανή από ότι την άφησες.
Που ανυπομονείς να πέσει ο ήλιος και να δροσίσει για να ξαναβρείς τις αγαπημένες σου συνήθειες. Την αυλή με το μωσαϊκό στο μπαράκι, τη βεντάλια της κυρίας που τρώει στο ταβερνάκι δίπλα σου και που δροσίζει κι εσένα, τον ήχο από τα χαλίκια στο θερινό σινεμά, τα γέλια μιας παρέας που ξενυχτάει στο πεζοδρόμιο. Και ερωτεύεσαι ξανά την πόλη σου.
Αυτές τις καλοκαιρινές γωνιές της Αθήνας τις γεμάτες νοσταλγία καταγράφουμε σε αυτό το τεύχος του HOPE. Τις αυλές και τις ταράτσες τις γεμάτες δροσιά. Το μαγειρείο που επιμένει, ευτυχώς, να φτιάχνει γεμιστά και φασολάκια γιαχνί. Τον φούρνο με το λαχταριστό ψωμί, τις κουζίνες με τα εντελώς διαφορετικά από το συνηθισμένο πιάτα και τα μπαρ με τα δροσιστικά κοκτέιλ. Την ξελογιαστική γοητεία της Αθήνας το καλοκαίρι.
Εnjoy!
