Μπαίνω να κάνω ένα μπάνιο. Να απαλλάξω το σώμα από τη σκόνη και το καυσαέριο, που κολλάει πάνω του. Λίγες μέρες πριν μόνο το αλάτι ξέπλενα από το κορμί. Θυμάμαι πόσο απολάμβαναν να βλέπω τα χέρια μου και την κοιλιά μου να έχουν την αλμύρα της θάλασσας πάνω τους. Χαιρόμουν με τις κοκκινόξανθες μπούκλες μου, που μέσα τους έβρισκα κόκκους άμμου, καθώς λουζόμουν. Όλα τώρα είναι τόσο διαφορετικά. Βρίσκομαι στιβαγμένη μέσα σε ένα λεωφορείο και το μόνο που θυμίζει καλοκαίρι είναι οι ιδρωμένοι άνθρωποι γύρω μου. Κανένα χαμόγελο.
Και όμως, θυμάμαι, αυτό που είχα πει στο αγόρι μου εκείνο το πρωί, καθώς καθόμουν σε 'να γραφικό καφέ της Ιθάκης και παίρναμε το πρωινό μας. "Το καλοκαίρι δεν είναι εποχή. Είναι state of mind. Και αν το αλάτι φύγει από τα μαλλιά μας, η αλμύρα θα είναι για πάντα μέσα στην καρδιά μας". Και θυμάμαι πόσο γελάσαμε με αυτή τη μαντινάδα μου και αγκαλιαστήκαμε και μου χάιδεψε τα γεμάτα φακίδες μάγουλά μου και με φίλησε στα χείλη. Και ναι ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη και ας ήταν μία από τις πιο "στριμωγμένες" οικονομικά διακοπές των τελευταίων ετών.
Βρίσκομαι στιβαγμένη μέσα σε ένα λεωφορείο και το μόνο που θυμίζει καλοκαίρι είναι οι ιδρωμένοι άνθρωποι γύρω μου. Κανένα χαμόγελο. Και όμως εγώ χαμογελάω. Γιατί εγώ αποφασίζω πως τη ζωή μου την ορίζει η ξεγνοιασιά του καλοκαιριού. Η καρδιά μου είναι ανοιχτή, όπως είναι και κατά τη διάρκεια του θέρους. Όλα θα πάνε καλά, ακόμα και αν οι ειδήσεις προσπαθούν να με πείσουν για το αντίθετο. Θα ζήσω για να δω τον ήλιο να ανατέλει και τα αστέρια να λάμπουν το βράδυ. Θα κάνω όνειρα, μικρά, μεγάλα, χωρίς καμία αίσθηση φόβου. Θα βουτάω στα βαθιά για να ταϊσω την περιέργειά μου. Θα είμαι ευγενική και χαμογελαστή με τους γύρω μου, όπως είμαι με τους τουρίστες που έρχονται στα νησιά μας. Θα αγκαλιάζω τους φίλους κάθε φορά που θα τους βλέπω και οι ενδορφίνες θα χορεύουν το δικό τους ικαριώτικο. Και όταν θα έρχονται κατά πάνω μου οι δυσκολίες εγώ θα παίζω μαζί τους, όπως έπαιζα με τα κύμματα. Και κάθε φορά που θα νιώθω την τοξικότητα των ανθρώπων να μουδιάζει το είναι μου, εγώ θα την τινάζω, όπως κάνουν τα σκυλιά όταν βγαίνουν από τη θάλασσα.
Και το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Θα είσαι ελεύθερη. Ακριβώς όπως την πρώτη μέρα των διακοπών. Γιατί η ζωή είναι μικρή και τους χειμώνες δεν τους χωρά.
