Ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα που ανακοινώθηκε το πρώτο κρούσμα Covid-19 στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη. O «ασθενής μηδέν» είναι η 38χρονη σχεδιάστρια μόδας, η οποία είχε επισκεφθεί το Μιλάνο για την έκθεση μόδας.
26 Φεβρουαρίου 2020. Μία μέρα που δεν περιμέναμε ποτέ το τι θα αποφέρει.
Με τους φίλους μου έχουμε υιοθετήσει την εξής ερώτηση: «Τι έκανες την 26η Φεβρουαρίου;».
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως βρισκόμουν στο κέντρο της Αθήνας για βόλτα και φαγητό, τότε, χωρίς μάσκες και με καθαρό αέρα στα πνευμόνια μας. Ίσως ήταν και η τελευταία φορά που βγήκα έξω από το σπίτι μου χωρίς να με πιάνει κρύος ιδρώτας και φόβος. Θυμάμαι επίσης, ότι με το που «έσκασε» η είδηση, πόσο γρήγορα άδειασε η περιοχή. Σε λίγα μόλις λεπτά ήταν λες και είχε πέσει βόμβα.
Το πρώτο κύμα
Λίγες βδομάδες μετά, λόγω της διασποράς και της μη τήρησης των μέτρων, ήρθαν τα πρώτα μέτρα που περιλάμβαναν το πανελλαδικό κλείσιμο όλων των εκπαιδευτικών δομών, καταστημάτων εστίασης, εμπορικών καταστημάτων, και χώρων λατρείας, ενώ οι καθημερινές τηλεοπτικές ενημερώσεις στις 6 μ.μ, μπήκαν στη ζωή μας.
Κάθε μέρα ήμασταν κολλημένοι στην οθόνη, κρεμάμενοι από τα χείλη του κ. Σωτήρη Τσιόδρα και με το άγχος του αριθμού των κρουσμάτων που θα ακούγαμε την εκάστοτε ημέρα.
Από τις 23 Μαρτίου επιβλήθηκαν σημαντικοί περιορισμοί στην κυκλοφορία και μετακίνηση των πολιτών σε ολόκληρη την επικράτεια, πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων. Το 13033, έγινε ο καθημερινός μας «φρουρός», σημειώνοντας το πρώτο ολικό lockdown.
Από τις 4 Μαΐου τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο της Κυβέρνησης για τη σταδιακή αποκλιμάκωση των έκτακτων μέτρων, με την άρση των περιορισμών στις μετακινήσεις και την επανέναρξη λειτουργίας των επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων των σχολείων από τον Ιούνιο και των τουριστικών επιχειρήσεων από τον Ιούλιο.
Η χαρά απεριόριστη και η συγκίνηση μεγάλη, καθώς βλέπαμε τα κρούσματα να γίνονται σχεδόν μηδενικά. Αρκετοί μάλιστα, καταφέραμε να πάμε διακοπές, όμως αυτές οι μέρες διέφεραν από τα προηγούμενα χρόνια. Προσωπικά, η χαλάρωση και η καλοπέραση τελικά ήρθαν σε δεύτερη μοίρα, αφού διαρκώς είχα μέσα μου τον φόβο μήπως και κολλήσω.
Προς το τέλος Αυγούστου τα κρούσματα σιγά- σιγά άρχισαν να ανεβαίνουν πάλι και αυτή τη φορά δεν σταμάτησαν, ενώ νέα μέτρα και ακόμη μία νέα κανονικότητα μπήκαν για άλλη μια φορά στη ζωή μας.
Το δεύτερο κύμα
Το δεύτερο κύμα ήρθε πιο βαρύ απ' ότι το περιμέναμε καθώς σπάσαμε νέα κακά ρεκόρ κρουσμάτων, αριθμό νοσηλευμένων σε ΜΕΘ και θανάτων, με επίκεντρο αυτή τη φορά την Αττική και τη Θεσσαλονίκη.
Τον Νοέμβριο ο αριθμός νέων κρουσμάτων έφτασε ως και 3316 την ημέρα, ο αριθμός νεκρών ως 121 την ημέρα και ο αριθμός διασωληνωμένων τους 622, συνολικά πάνω από τις δυνατότητες περίθαλψης που διαθέτει το Εθνικό Σύστημα Υγείας και επιβλήθηκε επίσημα το δεύτερο lockdown, στο οποίο βρισκόμαστε μέχρι και σήμερα.
Η ζωή με Covid-19
Ένας χρόνος ζωής με την Covid-19, ένας χρόνος από τότε που «πάγωσαν» όλα, δουλειές, ταξίδια, βόλτες. Αλλά και ένας χρόνος γεμάτος δυστυχία, θανάτους, αρρώστια και πολύ άγχος.
Το πρώτο lockdown ήρθε με πιο ευδιάθετα συναισθήματα από τους ανθρώπους, οι οποίοι βρήκαν χρόνο να περάσουν σπίτι με τις οικογένειές τους, να ασχοληθούν με πράγματα που πριν δεν είχαν χρόνο, να διαλογιστούν, να μαγειρέψουν, να κάνουν γυμναστική κ.α.
Το δεύτερο lockdown ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό και φάνηκε από την στάση του κόσμου, με την παραβίαση των μέτρων και την γενικότερη αίσθηση. Υπάρχουν πολλά νεύρα, απόγνωση, ακόμη πιο πολύ άγχος, ενώ πλέον η όρεξη για νέες ασχολίες έχει χαθεί.
Τα ποσοστά κατάθλιψης και αγχωτικών διαταραχών έχουν ανέβει δραματικά και τα πάντα έχουν αλλάξει, μερικοί από εμάς δεν έχουμε ιδωθεί με φίλους για μήνες, ενώ ακόμη και τους παππούδες τους βλέπουμε από μακριά και πάντα με μάσκα.
Ακούμε κάθε μέρα για το πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά και τα σχολεία και σίγουρα, είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, όμως ρωτάει κανείς για τα συναισθήματα του άλλου; Για το πώς ανταπεξέρχεται αυτόν τον χρόνο; Ποιες είναι οι επιπτώσεις που του έχει αφήσει στην ψυχολογία; Ποια «κουσούρια» θα αφήσει στα νέα παιδιά αυτό;
Αντί να ρωτάμε για το «πώς πάει η δουλειά» ή τα μαθήματα, γιατί δεν ρωτάμε και για το «πώς είναι» ή «πώς νιώθει» ο άλλος;
Η νέα κανονικότητα έχει χαραχτεί πλέον στην συνείδηση μας και αναρωτιόμαστε σε ποιο βαθμό και αν θα μπορέσουμε μελλοντικά να συνέλθουμε από όλο αυτό που συμβαίνει. Οι μάσκες έχουν γίνει ένα με το πρόσωπό μας, όπως και η μοναχικότητα με τη ζωή μας, όμως πρέπει να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να μην αφήσουμε αυτές τις καταστροφικές συνήθειες να γίνουν μόνιμες στη ζωή μας.
Τα εμβόλια αποτελούν μια «ανάσα» και μας προσφέρει μια ελπίδα, ότι όλο αυτό έρχεται κάπως στο τέλος του. Η υπομονή είναι καθήκον μας και η τήρηση των μέτρων υποχρέωσή μας, ώστε να καταπολεμήσουμε μια και καλή αυτή την αρρώστια και να επιστρέψουμε στις δικές μας καθημερινότητες.
Κεντρική φωτογραφία: Χρήστος Λώλος
Δείτε ακόμη:
Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits
