Το άκουσα μέσα στο ταξί, το Σάββατο το πρωί, πηγαίνοντας προς τη δουλειά. "Τα σχολεία κλείνουν πάλι". Όποιο πρόγραμμα, όποια ροή, όποια συνήθεια είχαν κατακτήσει τα παιδιά, σταματάει. Στην αρχή ταράχτηκα, εκνευρίστηκα κι ύστερα θύμωσα. Πολύ. Άρχισα να σκέφτομαι όλους αυτούς τους γονείς που δουλεύουν και δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους, όλους αυτούς τους παππούδες και τις γιαγιάδες που θα αναγκαστούν να γίνουν babysitter, και όλη αυτή την ένταση που θα δημιουργήσει αυτή η απόφαση.
Σκέφτηκα τα παιδιά, που μέσα σε αυτήν την τρέλα κατάφεραν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, που κατάφεραν να συνηθίσουν την μάσκα με ό,τι συνεπάγεται αυτό, τα παιδιά που βρήκαν το κουράγιο και τη χαρά εν μέσω πανδημίας να συνεχίσουν να πηγαίνουν στο σχολείο, να διαβάζουν, να μαθαίνουν, να προσπαθούν, να μάχονται. Κι ύστερα σκέφτηκα και εκείνα τα παιδιά, που δεν έχουν ένα σπίτι που μπορεί να τα αγκαλιάσει με αγάπη, τρυφερότητα και ασφάλεια. Εκείνα τα παιδιά που ζουν σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια, με γονείς που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, με γονείς που τσακώνονται από το πρωί μέχρι το βραδύ, με συνθήκες άβολες και άγριες.
Εκείνα τα παιδιά, που βλέπουν το σχολείο σαν μια ανάσα, από την ζοφερή καθημερινότητα που είναι αναγκασμένα να ζούνε. Άρχισα να σκέφτομαι πόσο υποκριτικό είναι να υποχρεώνεις μικρά παιδιά να στέκονται μπροστά σε ένα tablet, σε έναν υπολογιστή, ενώ ταυτόχρονα όταν το κάνουν από μόνα τους για να περάσουν τον καιρό τους, να τους λες πόσο επιβλαβές είναι για την υγεία τους, για τα μάτια τους, για το μυαλό τους. Πόσο υποκριτικό είναι να διαβάζεις έρευνες που λένε πως η επίδοση των μαθητών μειώνεται όταν αυτοί περνούν πολλές ώρες στο διαδίκτυο, στον υπολογιστή, στην τηλεόραση, ενώ τώρα θα είναι μπροστά σε μία οθόνη υποχρεωμένα από τον νόμο.
Κι ύστερα σκέφτηκα πως αν ζούσαμε στην εποχή του 1940, όταν δεν θα τρέχαμε στα καταφύγια για να γλιτώσουμε από τις βόμβες, θα κάναμε μάθημα στα παιδιά μας μόνοι μας στα κρυφά, για να μη μας στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα και θα προσπαθούσαμε πάση θυσία, να βρούμε μια ελπίδα για το αύριο. Κι έτσι έκανα ένα βήμα πίσω και προσπάθησα να σκεφτώ θετικά. Να σκεφτώ όλα τα πρωινά που θα έχουμε τη χαρά να ξυπνάμε παρέα με τη Χριστίνα λίγο πιο αργά, όλο τον χρόνο που θα έχουμε για να πάρουμε παρέα το πρωινό μας, όλες εκείνες τις ώρες που δεν θα χρειάζεται το παιδί μου να φοράει μια μάσκα, όλα τα όμορφα πράγματα που μπορούμε να ανακαλύψουμε παρέα.
Ξέρω, θα στερηθεί τους συμμαθητές της, τη χαρά του παιχνιδιού, τους δασκάλους της, τον ήλιο, τις προκλήσεις της καθημερινότητας στο σχολείο, την κανονικότητα και την φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Θα στερηθεί εκείνη την ανάσα που έπαιρνε, μέχρι πρότινος, πηγαίνοντας στο σχολείο, αφού ήταν το μοναδικό μέρος που είχε δικαίωμα να πάει και να βρεθεί με άλλα παιδιά. Ξέρω πως κι εγώ θα στερηθώ τα πρωινά μου και τις ώρες που είχα για να δουλέψω χαλαρά από το σπίτι ή να κάνω κάτι μόνο για μένα, όμως ακόμα και έτσι θέλω να το δω θετικά.
Θέλω να σκέφτομαι πως με αυτόν τον τρόπο, συμβάλλουμε κι εμείς από την πλευρά μας, στο να περάσει όλη αυτή η πρωτοφανής και άγρια για όλους μας κατάσταση, και πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο!
Μπορείτε να με βρείτε επίσης στον φυσικό μου χώρο, στο blog μου Mama Petounia, στο instagram μου @mamapetounia αλλά και στο facebook page μου Mama Petounia
