Τζέιμς Φράνκο: «Είμαι ο τύπος του ανθρώπου που μπορεί να γίνει πραγματικά εμμονικός»

Ο Τζέιμς Φράνκο, γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης, μοιράστηκε πρόσφατα τις εμπειρίες του από τη συμμετοχή του στην ταινία «127 ώρες» του Ντάνι Μπόιλ, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και την εμμονή που τον οδήγησαν σε μια ερμηνεία που του απέφερε την υποψηφιότητα για Όσκαρ. Σε συνέντευξή του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορίνο στην Ιταλία, ο Φράνκο μίλησε για το πώς μια ταινία που αρχικά θεωρήθηκε ριψοκίνδυνη κατέληξε σε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία.

Η ταινία βασίζεται στη συγκλονιστική ιστορία του Άρον Ράλστον, ενός άνδρα που παγιδεύτηκε από έναν βράχο σε φαράγγι της Γιούτα και κατέληξε να ακρωτηριάσει το ίδιο του το χέρι για να επιβιώσει. Ο Φράνκο περιέγραψε πώς αρχικά κανείς στην παραγωγή δεν πίστευε ότι η ταινία θα λειτουργούσε.

CULTURE

Το Netflix έφερε την καλύτερη sci-fi σειρά. Ξεκίνησέ την και δεν θα χάσεις

«Ο Ντάνι ήθελε να το κάνει, αλλά όλοι οι υπόλοιποι έλεγαν ότι θα ήταν καταστροφή», σημείωσε, προσθέτοντας ότι η ύπαρξη της προσωπικής βιντεοκάμερας του Ράλστον προσέφερε μια διαφορετική οπτική για την αφήγηση της ιστορίας.

Για τον ηθοποιό, η συμμετοχή στην ταινία ήταν μια εντελώς νέα εμπειρία, καθώς σχεδόν ολόκληρη η ταινία επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα που δεν έχει ανθρώπινη αλληλεπίδραση. «Η αλληλεπίδραση είναι πλέον μεταξύ του χαρακτήρα και του περιβάλλοντος, του χαρακτήρα και του εαυτού του, του χαρακτήρα και του θανάτου και, τεχνικά, μεταξύ του ηθοποιού και της κάμερας», εξήγησε ο Φράνκο.

IMDB

Η προετοιμασία για τον ρόλο απαιτούσε έντονη σωματική και ψυχική προσπάθεια. Ο Μπόιλ ζήτησε από τον Φράνκο να προσπαθήσει να ξεφύγει από την παγίδευση με όλες τις δυνάμεις του, ώστε να αναπαρασταθεί η πραγματική αγωνία του Ράλστον. Όπως περιέγραψε, η σκηνή που αναπαριστά την προσπάθεια διαφυγής κράτησε περίπου 25 λεπτά γυρισμάτων, καθιστώντας την εξαιρετικά απαιτητική και ρεαλιστική.

Ο Τζέιμς Φράνκο απέδωσε την ικανότητά του να διαχειριστεί τη δυσκολία του ρόλου στην προηγούμενη εμπειρία του στη σαπουνόπερα «General Hospital», όπου έμαθε να απομνημονεύει γρήγορα μεγάλες ποσότητες διαλόγου. Η αφοσίωση και η εμμονή του απέφεραν τελικά την υποψηφιότητα για Όσκαρ, ένα γεγονός που χαρακτήρισε «πολύ συγκινητικό» και σχεδόν απίστευτο για εκείνον την εποχή.

Παράλληλα, ο Φράνκο αναφέρθηκε στη διαχείριση της καριέρας του και της εμμονής του με τις ταινίες. «Ας το ονομάσουμε εμμονή, γιατί είμαι ο τύπος του ανθρώπου που μπορεί να γίνει πραγματικά εμμονικός. Αλλά έμαθα επίσης τη σημασία της ισορροπίας», δήλωσε, επισημαίνοντας ότι η επιστροφή του στη σχολή κινηματογράφου του έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργεί και τις δικές του ταινίες.

Σήμερα, παρά τις προηγούμενες διαμάχες και τον έντονο φόρτο εργασίας, ο Φράνκο συνεχίζει να εξελίσσει την καριέρα του, τόσο ως ηθοποιός όσο και ως δημιουργός, κρατώντας πάντα τη δέσμευση και την εμμονή που χαρακτήρισαν τη διαδρομή του στην ταινία «127 ώρες».