Για τη Φωτεινή Παπαθεοδώρου, η ζωή είναι σαν παράσταση και η ταινία της θα ‘χει τίτλο “Φέτα και Τσένταρ” - Η συνέντευξη στο JennyGr

Η Φωτεινή Παπαθεοδώρου συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσα από τον ρόλο της «μοναχής Ελισάβετ» στην επιτυχημένη σειρά του Mega «Μαύρο Ρόδο». Λίγα χρόνια μετά, ανήκει στο πρωταγωνιστικό cast του «Grand Hotel» στον Ant1, ενώ πρόσφατα έκανε το ντεμπούτο της στα θέατρα της Αθήνας, συμμετέχοντας στην παράσταση «Αλεξάνδρεια», που ανεβαίνει στο Παλλάς, σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού. Η Φωτεινή Παπαθεοδώρου μπορεί και κινείται με άνεση μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης, δίνοντας την απαιτούμενη προσοχή και το βάθος στους ρόλους, που καλείται να φέρει κάθε φορά εις πέρας.

Σε μια περίοδο, όπου η δημιουργικότητα και οι προκλήσεις συναντιούνται, εκείνη απολαμβάνει την εξέλιξη και το κάθε επόμενο βήμα της διαδρομής της. Η αφοσίωσή της στην Τέχνη και η ξεκάθαρη επίγνωση των στόχων της είναι τα «όπλα» της σε αυτό το ταξίδι στον κόσμο της υποκριτικής. Στόχος της; Να δοκιμάζεται συνεχώς σε διαφορετικούς χαρακτήρες, χωρίς να περιορίζεται σε κουτάκια, τίτλους ή ταμπέλες. Ζει για το σήμερα, ωστόσο δεν παύει να ονειρεύεται το αύριο. Κι αν η ζωή της ήταν ταινία, ο τίτλος της θα ‘χε γεύση τόσο από την Ελλάδα όσο και την Αγγλία - τις δύο χώρες που μοιράζει τη ζωή της. Ποιος θα ήταν αυτός; Όπως λέει, «Φέτα και Τσένταρ».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Αλεξάνδρα Μάγκου στο JennyGr: "Οι γυναίκες σήμερα είναι δυναμικές, ανεξάρτητες, δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν"

Σε μια ανάπαυλα από γυρίσματα και παραστάσεις, η Φωτεινή Παπαθεοδώρου μίλησε στο JennyGr για την πορεία της μέχρι σήμερα, την παράσταση «Αλεξάνδρεια», αλλά και τη ζωή της πίσω από τα φώτα και τις κάμερες. Παράλληλα, αναφέρθηκε στις προσωπικές αναζητήσεις της - από τη διαχείριση της αναγνωρισιμότητας έως τη δική της σχέση με τα social media και τη σημασία της ενσυναίσθησης στην καθημερινότητα και στη δουλειά της.

Η συνέντευξη της Φωτεινής Παπαθεοδώρου στο JennyGr

• Η παράσταση «Αλεξάνδρεια» ξεκίνησε το «ταξίδι» της στο θέατρο Παλλάς, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Φωκά Ευαγγελινού. Πώς ήρθε η πρόταση για τη συνεργασία και πώς βιώνεις αυτή την εμπειρία;

Ο Φωκάς με κάλεσε μια ημέρα και μου είπε πως με σκέφτεται για έναν ρόλο στην Αλεξάνδρεια, ρωτώντας με αν θα ήθελα να «διαβάσω» για τον ρόλο. Από την πρώτη μας συνάντηση ένιωσα μια απροσδόκητη οικειότητα. Έχει αυτή τη σπάνια ικανότητα να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ήδη ανήκεις στην ομάδα του. Αυτό που με κέρδισε ολοκληρωτικά ήταν το όραμά του για την Αλεξάνδρεια. Μου μίλησε για έναν κόσμο αισθησιακό, ποιητικό, σχεδόν κινηματογραφικό - κι ένιωσα πως ήθελα πολύ να υπάρχω μέσα σε αυτό το σύμπαν. Όταν τελικά μου πρόσφερε τον ρόλο, δέχτηκα με χαρά. Τώρα που οι παραστάσεις έχουν ξεκινήσει, βλέπω αυτό το όραμα να ζωντανεύει μπροστά μου κάθε βράδυ. Η Αλεξάνδρεια είναι ένας κόσμος από εικόνες, μουσικές και ιστορίες, μια νοσταλγική και ονειρική πόλη. Το να είμαι μέρος αυτού του ταξιδιού - και μιας ομάδας που λειτουργεί τόσο συλλογικά - είναι μια εμπειρία που με γεμίζει δημιουργικά.

@Τζίνα Σκανδάμη

• Η ηρωίδα που ενσαρκώνεις, είναι ένα κορίτσι, που ενώ προέρχεται από μια αριστοκρατική οικογένεια της Αλεξάνδρειας, απορρίπτει τα ταξικά στερεότυπα και προωθεί τη συμπερίληψη - πηγαίνοντας κόντρα στη μητέρα της. Πώς είναι η Αρριέτα μέσα από τα δικά σου μάτια;

Η Αριέττα έχει μια παιδικότητα και έναν αληθινό ενθουσιασμό για τη ζωή. Είναι το κορίτσι που δοκιμάζει το φόρεμα των ονείρων της για πρώτη φορά και, εκείνη τη στιγμή, ολόκληρος ο κόσμος γύρω της σβήνει. Αυτή η πλευρά της είναι αρκετά μακριά από εμένα στην πραγματικότητα, κι αυτό την κάνει ακόμα πιο γοητευτική υποκριτικά. Στηρίζει αμέσως την Άννα (Εριέττα Μανούρη), ένα κορίτσι φτωχότερης τάξης, και της δίνει χώρο και φωνή για να κυνηγήσει τα όνειρά της. Κι εκεί ακριβώς φαίνεται η ωριμότητά της - μια ωριμότητα που δεν περιμένεις όταν τη γνωρίζεις για πρώτη φορά. Μου αρέσει που έχει αυτές τις δύο όψεις: τη φωτεινή, αυθόρμητη παιδικότητα και, ταυτόχρονα, μια βαθιά ενσυναίσθηση και δύναμη.

• Η ιστορία ξετυλίγεται με γνώμονα έναν μεγάλο έρωτα, ωστόσο οι προεκτάσεις και οι διακλαδώσεις της είναι πολλές και συνδέονται με κοινωνικοπολιτικά θέματα. Από την Αλεξάνδρεια του Μεσοπολέμου μέχρι τη σύγχρονη Ελλάδα, πιστεύεις ότι ο πυρήνας των ανθρώπινων σχέσεων έχει αλλάξει;

Πιστεύω πως, στον πυρήνα τους, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν αλλάζουν τόσο όσο αλλάζουν οι εποχές γύρω τους. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, παλεύουμε με τα ίδια μεγάλα θέματα: έρωτα, φόβους, φιλοδοξίες, συγκρούσεις, ανάγκη για αποδοχή και δικαιοσύνη. Η τεχνολογία και οι κοινωνικές συνθήκες μπορεί να εξελίσσονται, όμως η ανθρώπινη καρδιά λειτουργεί με τους ίδιους παλιούς κώδικες. Κάτι που με απασχολεί πολύ, είναι πόσο εύκολα ξεχνάμε συλλογικά. Αν διαβάσεις Ιστορία, βλέπεις πως συχνά επαναλαμβάνεται, απλώς με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές γεωγραφίες. Ίσως αυτός να είναι κι ένας βαθύτερος ρόλος της Τέχνης: να μας θυμίζει. Να φωτίζει τις ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, ώστε να μη ζούμε με την ίδια τύφλωση. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να μην αλλάζει βαθειά, αλλά μπορεί - και πρέπει - να μαθαίνει. Κι ελπίζω η «Αλεξάνδρεια» να μας το υπενθυμίζει αυτό.

@Τζίνα Σκανδάμη

• Η παράσταση «Αλεξάνδρεια» αποτελεί και το θεατρικό ντεμπούτο σου. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, ήταν αυτό που ονειρευόσουν για το «πρώτο βήμα» της θεατρικής διαδρομής σου;

Ναι, είναι η πρώτη μου επαγγελματική παράσταση στην Ελλάδα, αλλά δεν το νιώθω σαν «πρώτο βήμα» με την κλασική έννοια. Μεγάλωσα μέσα στα θέατρα της Θεσσαλονίκης, έκανα παραστάσεις κάθε χρόνο, κι όποια ευκαιρία είχα να βρεθώ στη σκηνή την άρπαζα. Γι’ αυτό μου μοιάζει περισσότερο με επανασύνδεση παρά με αρχή. Είχα όμως χρόνια να ανέβω στη σκηνή και χαίρομαι που η επιστροφή μου έγινε με κάτι που με εμπνέει πραγματικά. Η «Αλεξάνδρεια» είναι μια πρωτότυπη, απαιτητική παραγωγή με μέγεθος, αισθητική και ουσία. Νιώθω ότι ήρθε την ιδανική στιγμή ως το επόμενο βήμα μιας διαδρομής εξέλιξης. Μια ευκαιρία να γίνομαι καλύτερη και να το απολαμβάνω πραγματικά.

• Εκτός από την Αλεξάνδρεια, βρίσκεται για δεύτερη σεζόν στο «Grand Hotel» του ANT1. Υπάρχει διαφορά στον τρόπο που θα προσεγγίσεις έναν θεατρικό από έναν τηλεοπτικό ρόλο; Ποιος χώρος είναι πιο «περιοριστικός»;

Νομίζω πως η υποκριτική στο θέατρο και στην κάμερα είναι σαν δύο διαφορετικές γλώσσες. Λες την ίδια «φράση», αλλά ο τρόπος αλλάζει εντελώς. Για παράδειγμα, μπορείς να πεις το ίδιο «σ’ αγαπώ» ως Ιουλιέτα - όμως ένα κοντινό πλάνο στην κάμερα απαιτεί μια εσωτερικότητα, ενώ σε μια μεγάλη σκηνή όπως του Παλλάς πρέπει να φτάσει μέχρι τον τελευταίο θεατή χωρίς να χάσει την αλήθεια του. Δεν θεωρώ ότι ο ένας χώρος είναι πιο περιοριστικός από τον άλλο. Είναι απλώς άλλοι οι κανόνες. Και ως ηθοποιός, το ζητούμενο είναι να γνωρίζεις τη «γραμματική» και των δύο, ώστε να χρησιμοποιείς κάθε φορά τα ανάλογα εργαλεία. Όταν το καταφέρνεις, και οι δύο χώροι γίνονται δημιουργικοί - απλώς με διαφορετικό τρόπο.

@Τζίνα Σκανδάμη

• Τόσο η «Αλεξάνδρεια» όσο και το «Grand Hotel» αποτελούν δουλειές εποχής, στις οποίες, ωστόσο, υποδύεσαι πολύ διαφορετικούς - μεταξύ τους - ρόλους. Πρόσφατα, ανέφερες ότι θα σου άρεσε να ενσαρκώσεις ακόμα και έναν σχιζοφρενή δολοφόνο. Τι άλλο περιλαμβάνει η προσωπική wishlist σου όσον αφορά στην καριέρα σου;

Νομίζω η wishlist μου είναι μεγάλη. Ανέφερα τον «σχιζοφρενή δολοφόνο» γιατί γενικά αυτή τη στιγμή με ελκύουν ρόλοι που δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα μου - λίγο πιο edgy, σκοτεινοί, όχι άλλο το «αθώο κοριτσάκι». Πάντα με ενδιαφέρει οτιδήποτε με βάζει να μάθω κάτι καινούργιο: ιππασία, ξιφασκία, χορό… να νιώθω ότι εξελίσσομαι. Πολύ αργότερα, ο απόλυτος στόχος: να υποδυθώ μια «γιαγιά-θρύλο». Αυτή που καπνίζει στο μπαλκόνι, λέει προφητείες, βρίζει λίγο και όλοι τη σέβονται. Και φυσικά, ο ρόλος που δεν έχω καν φανταστεί ακόμα. Αυτός που όταν έρθει θα πω: «Α, γι’ αυτό έγιναν όλα τα προηγούμενα».

• Ποιες αξίες θεωρείς απαραίτητες για έναν ηθοποιό σήμερα;

Πρώτα απ’ όλα, η ενσυναίσθηση - η ικανότητα να νιώθεις και να καταλαβαίνεις τους χαρακτήρες, αλλά και τους ανθρώπους γύρω σου. Η τόλμη είναι επίσης σημαντική: να πειραματίζεσαι, να δοκιμάζεις νέα πράγματα, να βγαίνεις από τη ζώνη άνεσής σου. Η ευγένεια και η ικανότητα συνεργασίας γιατί το θέατρο και η τηλεόραση είναι πάντα ομαδικές δουλειές. Η επιμονή και η πίστη κρατάνε ζωντανή τη δημιουργικότητα ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες. Και πάνω απ’ όλα, η αγάπη για αυτό που κάνεις - γιατί χωρίς αυτήν, τίποτα από όλα τα υπόλοιπα δεν έχει πραγματικό νόημα.

@Τζίνα Σκανδάμη

• Αν κρίνω από την πορεία, ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων, που δεν φοβούνται τις αλλαγές και το ρίσκο. Πώς ξεφεύγεις από τα όρια του comfort zone; Υπάρχουν δεύτερες σκέψεις ή μετά από κάθε απόφαση διαγράφεις τα «αν» και τα «μήπως»;

Νομίζω πως εδώ θα σε απογοητεύσω: δεν είμαι καθόλου ο άνθρωπος που κυνηγάει το ρίσκο. Είμαι Ταύρος… και το τιμάω. Μου αρέσει η σταθερότητα, η ρουτίνα μου, το σπιτάκι μου, το να ξέρω τι μου γίνεται. Οι αλλαγές στην καθημερινότητά μου με αγχώνουν πολύ περισσότερο απ’ όσο φαίνεται. Αλλά - κι εδώ είναι το παράδοξο - όταν έρχεται μια σημαντική ευκαιρία, κάτι μεγάλο που μπορεί να αλλάξει την πορεία μου, κάπως βρίσκω το κουράγιο. Ίσως επειδή ξέρω πολύ καλά τι θέλω και δουλεύω μεθοδικά για τους στόχους μου. Στις μικρές αποφάσεις είμαι χάλια, στις μεγάλες, όμως, δεν μπορώ εύκολα να κάνω πίσω. Λέω: «Αυτός είναι ο δρόμος τώρα. Προχωράμε». Φυσικά έχω τα «αν» και τα «μήπως» μου -και τις ενοχές μου, ειδικά όταν οι αποφάσεις μου επηρεάζουν άλλους ανθρώπους. Αλλά στο τέλος της ημέρας πιστεύω πως ό,τι γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο. Και προσπαθώ να το εμπιστευτώ.

• Ποια είναι η σχέση σου με τα social media; Οι «κριτές» του διαδικτύου σε επηρεάζουν ή αδιαφορείς για ό,τι γράφεται;

Είμαι από τις τελευταίες γενιές που μεγάλωσαν χωρίς αυτά, οπότε δεν τα θεωρώ ποτέ… οξυγόνο. Μου έχουν επιτρέψει να κρατήσω μια επαφή με ανθρώπους από το παρελθόν, αν και καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αυτό είναι πραγματική επαφή ή απλώς μια πιο “κομψή” μορφή κουτσομπολιού. Μου αρέσει το Instagram - αλλά δυστυχώς σκρολάρω πολύ και ξέρω ότι αυτό είναι χάσιμο χρόνου. Μου αρέσει να είμαι αληθινή - δεν μου αρέσει το ψεύτικο ή το φτιαγμένο. Παρ’ όλα αυτά, εκτιμώ μια προσεγμένη, καλλιτεχνική φωτογραφία που έχει στυλ και αισθητική. Όσο για τα σχόλια, νομίζω πάντα κάτι σε τσιμπάει, όσο κι αν λες ότι αδιαφορείς. Απλώς δεν το παίρνω προσωπικά, οι άνθρωποι βγάζουν συμπεράσματα χωρίς καν να σε ξέρουν. Οπότε δεν θα χαλαστώ… συνεχίζω τη ζωή μου.

@Τζίνα Σκανδάμη

• Από το «Μαύρο Ρόδο» μέχρι το «Grand Hotel», που αποτελούν δημοφιλή σίριαλ με μεγάλη απήχηση στο κοινό, έχεις νιώσει ποτέ την πίεση της αναγνωρισιμότητας;

Στην αρχή η αναγνωρισιμότητα μου φαινόταν… λίγο σουρεάλ. Μου ήταν παράξενο όταν κάποιος με σταματούσε στον δρόμο ή όταν άκουγα ψιθύρους ενώ απλώς έπινα έναν καφέ. Λίγο με αγχώνουν αυτές οι στιγμές - είμαι από τη φύση μου αμήχανη - αλλά όσο περνάει ο καιρός το συνηθίζω. Στην πραγματικότητα, είναι τιμή και πολύ γλυκό που παίρνουν λίγα λεπτά από τη μέρα τους για να μου πουν κάτι όμορφο για τη δουλειά μου.

• Πώς είναι η καθημερινότητα της Φωτεινής, όταν δεν έχει πρόβες ή γυρίσματα; Τι σου προσφέρει χαρά στην καθημερινότητά σου;

Λίγο βαρετή ίσως; Μου αρέσουν οι απλές απολαύσεις. Η συνταγή μου για μια κανονική μέρα χαράς θα ήταν - Σκέτος καφές τόσο ωραίος που φαίνεται γλυκός, γατάκια που παίρνουν αποφάσεις για μένα, αγκαλιές που διορθώνουν τα πάντα και φαγητό με τους αγαπημένους μου, που γεμίζει την καρδιά μου όσο και το στομάχι μου.

@Τζίνα Σκανδάμη

• Αν έπρεπε να στείλεις ένα μήνυμα 10 λέξεων στον εαυτό σου σήμερα, τι θα ήθελες να του υπενθυμίσεις;

Ζήσε το τώρα. Η ζωή δεν είναι πρόβα - είναι παράσταση.

• Μία ταινία για τη ζωή σου, τι τίτλο θα είχε;

Αχ, πολύ δύσκολη ερώτηση! Η ταινία για τη ζωή μου μάλλον θα ήταν λίγο βαρετή. Πώς να λεγόταν; “Φέτα και Τσένταρ”; (Ελλάδα / Αγγλία) xαχα, πραγματικά δεν ξέρω.

• Αν έπρεπε να κρατήσεις μόνο μία αξία ή αρχή για το υπόλοιπο της ζωής σου, ποια θα ήταν και γιατί;

Η καλοσύνη και η ευγένεια - με την έννοια της ενσυναίσθησης. Να μπορώ να μπαίνω στη θέση του άλλου, να καταλαβαίνω πραγματικά πώς νιώθει και να τον αντιμετωπίζω με σεβασμό, ακόμη και στις δύσκολες στιγμές.

Φωτογραφίες: Τζίνα Σκανδάμη

Πληροφορίες παράστασης:

Αλεξάνδρεια, στο θέατρο Παλλάς

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Φωκάς Ευαγγελινός

Κείμενο: Ζέτη Φίτσιου

Ηθοποιοί: Άννα Μάσχα, Εριέττα Μανούρη, Ιωάννης Παπαζήσης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Χριστίνα Αλεξανιάν, Ελένη Καρακάση, Αλίνα Κοτσοβούλου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Φωτεινή Παπαθεοδώρου, Λήδα Ματσάγγου, Γιώργος Ψυχογυιός, Γιάννης Στόλλας, Γιάννης Μάνιος, Αλέξανδρος Σιάτρας, Δημήτρης Μαχαίρας, Χρίστος Νικολάου, Δανάη Πολίτη, Ειρήνη Βαλατσού, Άννα Λεμπεντένκο, Παναγιώτης Παντέρας, Μάγια Βασιλάκη, Νίκος Φραντζέσκος, Βασιλική Σουρρή, Ηλιάνα Ιωαννίδου.

Εισιτήρια εδώ