Κάθε χρόνο, στα γενέθλιά μου, είμαι κάπου. Νησιά, εκδρομές, camping, ταξίδια στο εξωτερικό. Γεννημένη τον Ιούλιο, σαν παιδί του καλοκαιριού, η ψυχή μου ζητά θάλασσα, δροσιά, ταβέρνες και περιπέτεια. Όμως, φέτος, κλείνοντας τα 34, ένιωθα πως κάτι είχε αλλάξει.
Κάθε σχέδιο ακυρώθηκε και κάθε ιδέα που είχα για το καθιερωμένο γιορτινό σαββατοκύριακο - θα τολμούσα να το αναφέρω και ως γενεθλιακό τουρισμό - λόγω ενός ντόμινο παράδοξων συγκυριών, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. «Θα κάνουμε πάρτι στη βεράντα», ήρθε να προτείνει η Λένα. Πώς γίνονται τα πάρτι στη βεράντα; Θα πετύχει; Κι αν έχει ζέστη; Κι αν βρέχει; Και τι θα φάμε; Τι θα πιούμε; Σε τίποτα από αυτά δεν είχα απάντηση, καθώς πρώτον, μια τέτοια μέρα δεν υπήρξα ποτέ σπίτι -έτσι ήθελε πάντα το καθιερωμένο γενεθλιακό τελετουργικό- και δεύτερον, πίστευα πως οι εποχές των ξέφρενων πάρτι με την παρέα είχαν περάσει προ πολλού. Άσε που οι μισοί φίλοι είναι νησιώτες και οι άλλοι μισοί σκόπευαν να πάνε να επισκεφθούν τους πρώτους. Απογοητευμένη, ρουφώντας την τελευταία γουλιά καφέ, αφήνω στο ποτήρι και την τελευταία σταγόνα έμπνευσης. Τζίφος. Παίρνω το αυτοκίνητο για τα καθιερωμένα ψώνια της εβδομάδας στα Lidl, έχοντας αποδεχθεί την πανηγυρική ξενέρα που φαίνεται να έρχεται παρέα με τα κεράκια που γράφουν τον αριθμό 35.
Περπατώντας στους μεγάλους, γεμάτους, χρωματιστούς διαδρόμους, το μυαλό μου ταξιδεύει σ’ όλες τις αξέχαστες, καλοκαιρινές μου αναμνήσεις, αλλά και τους νησιώτες φίλους. «Αχ και να έπαιρναν τώρα όλοι τους το πρώτο καράβι για την Αθήνα!». Το μάτι μου πέφτει πάνω στα προϊόντα «Νώμα» και τις ταξιδιάρικες ετικέτες τους, που μοιάζουν με εισιτήρια διαφυγής από τη ζέστη της πόλης. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το αποφασίζω: κάθε νησί, κάθε ταβέρνα και κάθε γεύση απ’ όλα τα προηγούμενα νησιώτικα γενέθλια φέτος θα ‘ρθει σπίτι. Σε μια βεράντα, στο κέντρο της Αθήνας.
Το ταξίδι ξεκινά από τη χιλιοτραγουδισμένη Κρήτη. Η Κρήτη και η ενέργειά της. Πιάτα τόσο διαφορετικά, όσο και ευρηματικά με πρωταγωνιστή πάντα τον κρητικό ντάκο που πρόκειται να πάρει κεντρική θέση και στο δικό μου τραπέζι. Γιατί σαν την κρητικιά κριθαροκουλούρα δεν έχει. Θυμάμαι να την τρώμε με θέα τη Φορτέτσα και νιώθω τον χρόνο να σταματά. Και με την πιο δροσερή σαλάτα κατά νου, προχωρώ στα ορεκτικά, χωρίς να κουνήσω ρούπι από την Κρήτη. Το μυαλό μου ταξιδεύει σ’ άλλη χρονιά και εκεί τη σκυτάλη των αναμνήσεων παίρνουν τα Χανιά. Και φτάνω κοντά στο δοξασμένο τυρί. «Αθότυρος», όπως το λέγανε οι Κρήτες τυροκόμοι, υπερηφανευόμενοι για τη φήμη τους, καθώς περνούσα σαν γνήσια τουρίστρια γεμάτη απορία και μηδέν γνώσεις το κατώφλι τους. Μια λαχταριστή μυζηθρόπιτα - με τη γλυκιά, όμως, μυζήθρα-, εγώ θα την φτιάξω - μια φορά μπαίνω στα γλυκά 35!
Σκέφτομαι ορεκτικά και τσιπουρομεζέδες και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη η πεζοπορία στα ορεινά μονοπάτια της Θάσου, όπου έζησα το καλύτερο γενεθλιακό πικνίκ ever. Τσίπουρα, ελιές θρούμπες Θασίτικες και καρό τραπεζομάντηλο. Κρατώντας αυτή ακριβώς την εικόνα, οι ίδιες ελιές θα λάβουν θέση στο σκαλιστό πιατάκι, συνοδεύοντας τους πότες του πάρτι. Για τα κυρίως πιάτα, που φωνάζουν «καλοκαίρι», κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι ακριβώς ένα χρόνο πριν. Γενέθλια στη Λήμνο, με τη φοβερή της ηρεμία και τα περιζήτητα τυριά της. Μοιάζει ακατόρθωτο να ξεχάσω εκείνο το κριθαράκι με καλαθάκι Λήμνου και ρόδι, που το είχε «καμό» - καημό δηλαδή - να το δοκιμάσουμε ο κύριος Δημήτρης με την ταβέρνα στο λιμάνι. Τον ίδιο καημό έχω κι εγώ να το μαγειρέψω, αλλά και να το πετύχω για το φετινό τραπέζι.
Και για το τέλος; Ε, το τέλος πρέπει πάντα να ’ναι γλυκό. Μέλι από το Αιγαίο για λουκουμάδες, περισσότερους λουκουμάδες, κι άλλους λουκουμάδες. Όσους τέλος πάντων αντέξουμε! Σαν εκείνους που έγιναν το 2010 η πιο πετυχημένη τούρτα μου, με τα κεράκια σε σχήμα λουκουμά – ευγενική χορηγία από το γλυκοπωλείο στη Μυτιλήνη. Κι έτσι ευχαριστημένη και νοητά χορτασμένη, φεύγω από τα «Νώμα» και συνεχίζω με το κλείσιμο της βραδιάς που φυσικά δεν θα ‘χει τίποτα άλλο από ποτά και… παγωτά! Καλοκαιρινά γενέθλια, πάντα ελαφρώς μεθυσμένα και χαρούμενα - νόμος. Αφρώδεις οίνοι, μπύρες, λικέρ μανταρίνι για τη χώνεψη και κοκτέιλ. Έτοιμα ή DIY. Δροσιστικά και γευστικά, σαν εκείνη την Piña Colada - κέρασμα από άγνωστο Πουερτορικανό στη Σίφνο. Κι ένα κλασικό, οικογενειακό παγωτό σοκολάτα-φράουλα-βανίλια με δυο κεράκια, που θα σβήσουν με ένα δυνατό «φου» και μια πρόποση: στους Αθηναίους, αλλά και στους νησιώτες φίλους - που μάλλον μ’ αγαπάνε λίγο παραπάνω απ’ όσο νόμιζα - και κατάφεραν τελικά να πάρουν το πρώτο καράβι και να ‘ρθουν φιλοξενούμενοι μαζί με τις κοινές μας αναμνήσεις στη βεράντα μου! Στα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου που κατάφεραν να κλείσουν μέσα τους όλα τα προηγούμενα. Και μπορεί και τα επόμενα. Γιατί όχι;
«Ίσως τελικά οι εποχές για ξέφρενα πάρτι να μην πέρασαν ανεπιστρεπτί», σκέφτομαι καθώς διασχίζω στον ρυθμό της μουσικής που ακούγεται από τα ηχεία του Lidl, ψωνίζοντας για την επόμενη, καθιερωμένη πλέον, μάζωξη στη βεράντα. «Και ποιος ορίζει ότι τα γενέθλια πρέπει να γιορτάζονται μόνο μια φορά τον χρόνο;», αναρωτιέμαι και σκάω ένα χαμόγελο στον εαυτό μου, κοιτάζοντάς τον πονηρά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Και λέω πονηρά, γιατί ξέρω πως στο επόμενο φανάρι θα ξετυλίξω στα γρήγορα ένα παγωτό ξυλάκι από την τσάντα με τα ψώνια στο κάθισμα του συνοδηγού. Γιατί η ζωή είναι γλυκιά, μόνο αν τη βλέπεις και την κάνεις εσύ γλυκιά. Κι αυτό είναι το δικό μου δώρο για φέτος!
