Καρκίνος του μαστού: Εγώ έδινα τον δικό μου αγώνα στις πανελλαδικές και η μαμά μου τον δικό της

Ήταν άνοιξη του 2022, λίγες εβδομάδες πριν από τις πανελλαδικές εξετάσεις μου. Μια πολύ αγχωτική, απαιτητική και κουραστική περίοδος για μένα. Είχα αρχίσει να παρατηρώ συχνές επισκέψεις της μητέρας μου σε διάφορους γιατρούς, τον τελευταίο καιρό, χωρίς όμως να ξέρω κάτι παραπάνω σχετικά. Μέχρι την λήξη των εξετάσεων αυτό το θέμα δεν είχε συζητηθεί από τους γονείς μου οπότε θεώρησα πως δεν ήταν κάτι σημαντικό.

Λίγες μέρες μετά το τελευταίο μου μάθημα, η μητέρα μου ζήτησε να μιλήσουμε, καθίσαμε οι δυο μας στον καναπέ του σαλονιού και θυμάμαι να ξεκινάει με την εξής φράση: “Θα χρειαστεί να κάνω μια θεραπεία και θα πέσουν τα μαλλάκια μου, όμως δεν θέλω να στεναχωρηθείς”. Την αγκάλιασα αμέσως με δάκρυα στα μάτια, χωρίς να πω κάτι. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα πως έπρεπε να αντιδράσω γιατί είχα καταλάβει πως πρόκειται για κάτι σοβαρό με το οποίο δεν είχα έρθει ξανά αντιμέτωπη ούτε εγώ, αλλά ούτε και η ίδια. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως η σκέψη ότι δεν τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί σε μένα ή σε κάποιον δικό μου άνθρωπο, διαψεύσθηκε.

REAL LIFE

Η Κατερίνα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, απολύθηκε, χώρισε αλλά δεν παραιτήθηκε ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία της

Ένιωσα φόβο και άγχος για το τι επιφύλασσε το μέλλον, όμως έπρεπε να μείνω αισιόδοξη. Άλλωστε, στην πορεία αντιλήφθηκα ότι οι επισκέψεις στους γιατρούς αφορούσαν αυτό το θέμα και πως τόσο καιρό δεν γνώριζα κάτι γιατί οι γονείς μου προσπάθησαν να διασφαλίσουν την αισιοδοξία και την καλή ψυχολογία μου για να επιτύχω τον στόχο μου στις εξετάσεις.

Η καθημερινοτητα, όχι μόνο της μητέρας μου αλλά και όλης της οικογένειας, είχε αρκετές προκλήσεις μετά τη διάγνωση. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ο ψυχολογικός παράγοντας τόσο για εμάς όσο και για εκείνη. Έπρεπε να είμαστε αισιόδοξοι και να βοηθάμε όσο το δυνατόν περισσότερο να παραμένει ευδιάθετη -όσο θα μπορούσε κάποιος άνθρωπος που δίνει μάχη για την ζωή του να είναι-, καθώς έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της θεραπείας.

Ένα ακόμη εμπόδιο ήταν ο Covid που εξακολουθούσε να βρίσκεται σε έξαρση, γεγονός που μας υποχρέωνε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην καθημερινότητά μας. Έπρεπε να αποφεύγουμε πολυσύχναστα μέρη και σε περίπτωση πιθανότητας έκθεσής μας στον ιό να απομονωνόμαστε ώστε να προστατεύσουμε την μητέρα μου. Αυτό για μένα ήταν ένας μεγάλος περιορισμός, καθώς, μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά λόγω διαβάσματος, είχα την ανάγκη να βγω. Ακόμη, με το άγχος και τη στεναχώρια που ένιωθα αλλά προσπαθούσα να κρύψω από την μητέρα μου, το να βγω ήταν ένας τρόπος να ξεχαστώ.

Η αλήθεια είναι πως μου πήρε πολύ καιρό να αντιληφθώ τι πραγματικά συμβαίνει. Ήταν ένα πρωτόγνωρο γεγονός για μένα, το ίδιο και τα συναισθήματα που μου προκαλούσε και τώρα που κοιτάω πίσω, αντιλαμβάνομαι πως, ενώ είμαι ένα εκφραστικό άτομο με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, εκείνο το καλοκαίρι ξαφνικά έγινα πιο ψυχρή και απόμακρη. Ή τουλάχιστον αυτό ένιωθα ότι έδειχνα στην οικογένειά μου. Αυτός ήταν και ένας λόγος που κάποιες φορές υπήρχε αδυναμία στην επικοινωνία μας. Είχα τόσα συναισθήματα συσσωρευμένα που πολλές φορές έβγαιναν σε θυμό και αυτός ήταν πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμουν την όλη κατάσταση.

Δεν είχα συζητήσει ποτέ αυτό το θέμα με κανέναν σχεδόν και ένιωθα ότι υπήρχαν στιγμές που με έπνιγε. Δεν ήξερα πώς να το επικοινωνήσω ούτε στους κοντινούς μου ανθρώπους, ούτε στην οικογένεια μου και ειδικά στην ίδια την μητέρα μου. Όταν θυμάμαι τα συναισθήματα και τις εικόνες από την περίοδο αυτή, όσες μου έχουν μείνει χαρακτηριστικά, καθώς μεγάλο μέρος εκείνης της περιόδου το θυμάμαι αμυδρά σαν όνειρο, σκέφτομαι ποσό διαφορετικά θα χειριζόμουν την κατάσταση αν την ζούσα στο “τώρα” με την αντίληψη και τα μαθήματα που έχω πάρει.

Το βασικότερο από αυτά, ειναι η κλισέ φράση “μην θεωρείς τίποτα δεδομένο σε αυτή τη ζωή”, καθώς και το να προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι κάθε στιγμή με τους ανθρώπους που αγαπώ και να τους αφιερώνω όσο από τον χρόνο μου γίνεται. Η εμπειρία αυτή ήταν ένα μεγάλο ταρακούνημα που ακόμα και σήμερα σκέφτομαι και μου υπενθυμίζει να είμαι ευγνώμων για όσα έχω και κυρίως για την υγεία μου και των δικών μου.

Η μητέρα μου βγήκε νικήτρια από αυτή την μάχη και αποτελεί ένα μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση για μένα και για κάθε γυναίκα. Είμαι πολύ περήφανη για εκείνη που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές δεν τα παράτησε και κατάφερε να πολεμήσει το “τέρας” που ονομάζεται “Καρκίνος του μαστού”.