Τι συμβαίνει με τα δίδυμα;
Μοιράστηκαν τη μήτρα της μαμάς τους, γεννήθηκαν μαζί, μεγαλώνουν μαζί, διεκδικούν τις ίδιες ανάγκες από τους γονείς τους. Όλοι τα αποκαλούν δίδυμα, συχνά δεν μπορούν να τα διαχωρίσουν και για ένα περίεργο λόγο, οι περισσότεροι γονείς επιλέγουν να τα ντύνουν το ίδιο, σαν να κοιτούν μόνιμα ένα καθρέφτη όταν κοιτούν το αδελφάκι τους.
Οι γονείς λοιπόν θα πρέπει να διακρίνουν πως μπορεί να είναι διπλή η χαρά τους, διπλή η κούραση τους, διπλή η αγάπη τους αλλά για δυο ξεχωριστούς ανθρώπους που μεγαλώνουν ταυτόχρονα, μοιάζουν αλλά δεν είναι ένα άτομο.
Σαν βασική αρχή, θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας πως όσο πιο πολύ ενθαρρύνετε τη διαφορετικότητα και την αυτονομία, τόσο πιο εύκολη θα είναι η μετάβαση των παιδιών στην ενήλικη ζωή.
Πως μπορούν οι γονείς να ενισχύσουν την αυτονομία και την διαφορετικότητα των παιδιών τους;
Στις οικογένειες χωρίς δίδυμα αναπτύσσεται μια δυναμική που βασίζεται στη θέση του καθενός στην οικογένεια. Υπάρχει το μεγαλύτερο, το μεσαίο, το μικρότερο. Στα δίδυμα, αν και συχνά το ένα θεωρείται το «μεγαλύτερο», είναι περισσότερο μια ανάγκη των γονέων, παρά η πραγματικότητα. Από τη μια, λοιπόν, οι προσδοκίες των γονέων, από την άλλη η προσωπικότητα των παιδιών, συνηγορούν στο να αναλάβει ένα τον ρόλο του «μεγαλύτερου» ή του «αρχηγού». Ανεξάρτητα από τις τάσεις των ίδιων των παιδιών, ως γονείς είναι καλό να ενθαρρύνουμε τη διαφορετικότητα, παρά την ιεραρχία.
Τα δίδυμα έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους. Το ένα μπορεί να είναι εξωστρεφές, το άλλο πιο συνεσταλμένο. Κάποιες φορές υπάρχουν εμφανείς διαφορές από την αρχή της ζωής τους, ενώ άλλες φορές εμφανίζονται σταδιακά.
Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε υπερβολικά να τα ξεχωρίσουμε, σε σημείο που να ακυρώνουμε ή να απορρίπτουμε τα κοινά τους στοιχεία. Είναι όμορφο να έχουμε έναν άνθρωπο με τον οποίον μοιραζόμαστε τόσα πολλά, που μοιάζουμε και νιώθουμε ότι επικοινωνούμε. Αλλά δεν χρειάζεται να επιβάλλουμε ομοιότητες που δεν υπάρχουν, όπως να τα ντύνουμε παρόμοια ή να απαιτούμε να έχουν κοινές εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι δίδυμα, κι αυτό δεν αλλάζει είτε μοιάζουν εξωτερικά, είτε όχι, όπως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»! Είναι ταυτόχρονα δύο ξεχωριστά παιδιά, κι ούτε αυτό αλλάζει, όσο κι αν προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε ομοιομορφία.
Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να κάνετε συγκρίσεις. Ταμπέλες, χαρακτηρισμοί του τύπου «μα μοιάζετε τόσο πολύ και δεν μπορείς να είσαι τόσο καλό παιδί όσο ο αδελφός σου» δεν βοηθούν σε καμία περίπτωση. Οποιαδήποτε σύγκριση ενισχύει τον ανταγωνισμό ανάμεσά τους. Εστιάστε στη συμπεριφορά και στις ιδιαιτερότητες του καθενός, κρατώντας μόνο τους κοινούς κανόνες της οικογένειας.
Μερικές ιδέες για να ενθαρρύνουμε την ατομική ανάπτυξη:
Τα περισσότερα δίδυμα αναπτύσσουν την ατομική τους ταυτότητα μεγαλώνοντας, ακόμα κι αν οι γονείς προσπαθούν να ενθαρρύνουν τις ομοιότητες. Αλλά καλό είναι, παρόλο που δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, να την ενθαρρύνουμε προς την κατεύθυνση της αυτονομίας.
Πώς να το καταφέρετε αυτό;
• Να αφιερώνετε κάποιον χρόνο ξεχωριστά για το κάθε παιδί.
• Να έχει κάθε παιδί τα δικά του παιχνίδια και τον δικό του χώρο. Αν δεν γίνεται προσπαθήστε να μην τους αγοράζετε τα ίδια πράγματα και τα ίδια δώρα.
• Σε καμία περίπτωση να μην περιμένετε τα παιδιά σας να έχουν τις ίδιες σχολικές επιδόσεις. Οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις να ταιριάζουν με τα ατομικά χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού.
• Να ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη διαφορετικών ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων.
• Να ενθαρρύνουμε την απόκτηση φίλων από το καθένα.
• Να μην τα φωτογραφίζουμε πάντα μαζί, ώστε το καθένα να έχει και τις δικές του ατομικές αναμνήσεις.
